Een leuke dag. Eerst zwemmen met leuke dames en een nog leukere leiding.
Daarna thuis snel een broodje gegeten, want Froukje had een afspraak met
buurvrouw K.. Lopend naar het winkelcentrum. Voor de wind heen en dat
ging supersnel.
Helaas wat ik moest kopen, was niet in die drogist te koop. Dom, dom, dom !!!
K. moest kaarten voor fam. en vrienden. Ook niet geslaagd, dus besloten we
de sprong te wagen en naar de stad te lopen. Over en weer vragen aan elkaar,
durven we dit, kunnen we dit? Tuurlijk !!!!!
Zo gezegd, zo gedaan.
Overal krijgen we bruggen over het water, wat eerder dammen waren en deze
domme vrouwen konden dus niet doorlopen. Weer een stukje verder om. Doen we
dat??? Ja, we doen het, dat stukje zal ons ook niet deren, toch?
Weer een winkel in om verfrissingsdoekjes voor een ziek familielid. Weer zon-
der resultaat. Om een beetje zat van te worden, maar....we gingen verder, weer
een drogisterij aan en ik zeg: “ Ik zoek niet meer, ik vraag meteen “. De winkeljuf-
frouw wist niet, wat ik bedoelde. Een andere liep verderop en ik zeg tegen K.,
mijn buurvrouw: “ Als ik de naam maar wist “. K. denkt diep na en zegt keihard:
“Valdood “. Ik wist meteen wat ze bedoelde, maar kon geen woord uitbrengen van-
wege m’n lachbui. De beide winkeldames lachten mee, alhoewel ze echt niet bij
de les waren, maar het was ook zo’n schaterende lach van ons allebei. Ik zeg:
“Boldoot is de naam “. K. weer brullen, ze was er dichtbij.
We hebben onze verfrissingsdoekjes, maar de naam was 4711 en niet “Valdood”.
K. vond nog haar kaarten, ik ook nog, bij Xenos en toen maar snel richting
huis. Het was inmiddels al vele uren later.
De wind was niet gaan zakken, dus nog een hele klus te voet naar huis. “Zal ik
Anne bellen????” “Nee !!!”, zegt K.. Oké, denk ik en gaan met die banaan.
Zigzaggend om de wind een beetje te ontlopen gingen we richting huis. Het
kostte kracht en inspanning, wat bij mij windjes deed opkomen. Niet tegen te
houden, maar gelukkig liep ik achteraan en kneep ze zoveel mogelijk fijn. Die
hoor je niet, maar stinken harder, mocht je dat nog niet weten.
Een gegeven ogenblik liep ik voorop en liet me toch een zware jongen gaan.
Ik zeg tegen K.: “ Sorry, sorry, ik liet een windje “. “Ja “, zegt K. streng, “en dat
was niet je eerste....”.Ze had het dus toch gehoord, of....geroken.
De wind was me wederom de baas, ik kwam even niet vooruit van het lachen
en K. deed driftig mee.
We zijn thuis gekomen, vraag me niet hoe en ‘s avonds de stoel niet meer
uit geweest. Anne voorzag me van drinken.
Vanmorgen op de krant, die K. en wij samen lezen, stond, “Het was weer
erg gezellig, Froukje, maar ozo vermoeiend !!!! “ Ik weer lachen.
Dit was dus een leuke dag.
De K. staat voor een hele leuke vrouw, waar ik nog veel meer mee beleefd heb.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten