Familie Poes

Onze familie is dol op poezen/katten, geweldige beesten vind ik dus ook. Onze jongste kleinzoon krijgt gezinsuitbreiding en de foto’s zijn van deze poes, maar allemaal zijn ze prachtig, daarom plaatsen we ze allemaal.

Wie wil weten hoe de poes gaat heten? Ziggy wordt haar naam. Over een paar weken mag ik haar komen bezichtigen in huize v.d. Meulen-Takens. Ik kan niet wachten.

Ze is zo welkom, ongekend.

eFVe

Tachtig jaar

Tachtig wordt nu echt een vies woord, terwijl ik de acht ( 8 ) als lievelingsgetal heb gekozen in m’n jonge jaren. Daardoor ga ik ook voor de achtentachtig ( 88 ).

Prinses Beatrix en ik zijn nu even jong, hoe zou zij zich voelen?

Maar in het normale leven word je bijna afgeschreven, als mensen horen, dat je die leeftijd hebt.

“Ze is al tachtig”, hoor ik nu meerdere malen stiekem zeggen. Het krijgt zodoende een negatieve klank, terwijl ik er zelf wel een beetje trots op ben. Menigeen gelooft het niet, dat ik het ben, dat is dan weer leuk, maar die anderen tellen ook mee en doen alsof je afgeschreven bent.

Nou....kom maar op, ik ben er nog!

Beatrix.....hoe voel jij je? Je ziet er geweldig uit.

eFVe

Snert, hou je broek vast

 

Snert koken, ..... I love it. Maar wel in een enorme grote pan, pas dan komt de snert tot z’n recht. Snert, ook wel erwtensoep genaamd, is een groene lekkernij met een verrukkelijke geur en heerlijke karbonade erin. Een rookworst extra mag, maar verder allerlei soorten groenten, speciaal voor de snert.

Zo jammer dat mijn wederhelft het liever niet dan wel eet, dus trommel ik altijd weer een vriend op en laat hem alvast een bak halen. Geproefd heb ik het dan zelf nog niet eens.

Waarom snert hou je broek vast? Ik denk vanwege de harde winden die de snert creëert.

Zielig hè, zit ik vanavond alleen achter m’n bord snert. Maar .... ik laat het me smaken, zeker weten.

M’n broek? Die zit strak, dus vasthouden is niet nodig. Geen wind die ‘m in beweging krijgt.

 

 

 

Inmiddels avond en wie eet met mij snert? Juist ja, die wederhelft van mij. Het is hem vergeven, het mag, het is zelfs fijn.

eFVe

Kleine kinderen, goud waard

 

Echt genieten. Vandaag kwam ik meerdere moeders tegen met zo’n hummeltje. Maar uitspraken als een grote. Zegt zo’n wurm tegen haar moeder: “Jij moet niet zo zeuren”. “Zo”, zegt mama, “zeur ik?”.”Ja”, zegt die kleine opdonder weer,”omdat ik zo graag dat wil kopen”. “Maar dat gaat niet door”, zegt mama op een heel rustige toon. “Dacht ik al”, komt er vervolgens uit dat kleine strotje.

Weer in een andere winkel een mam met een zoontje. Ook hij wil graag iets hebben. Zegt de moeder: “Weet je wel, wat dat kost”. “Nee”, zegt ie en vervolgt, “maar jij immers wel”.

Ik noem dat genieten. Nog niet eens naar school en dan al zo bijdehand.

Opnieuw genieten.

Komt een klein meisje met iets naar haar mama en zegt: “Hoe vind je dit !!!”. “Prachtig”, zegt de moeder. Zonder verder na te denken komt het in haar mandje. Mama ziet niks. Helaas zag ik de afloop niet. Ik kan er me wat bij voorstellen.

“Laat die mevrouw er even langs”, zegt een vriendelijke moeder in mijn richting. Zegt er eentje, amper kunnen lopen: “Kan ze niet even wachten? “. Ik lach dan hardop. Schitterend. De moeder maakt excuses richting mij en ik lach nog harder. Ik zou hier m’n beroep van kunnen maken. Kom er vandaag vast nog meer tegen. Geen van allen nog naar school, dus....echt kleine kinderen.

Soms kom ik kindertjes tegen, die mij vragen: “Wil je dat even voor me pakken? “. Daar tuin ik niet meer in. Dan vraag ik: “Heb je wel centjes? “. Meestal dus niet en dan zeg ik: “Als je centjes haalt, pak ik het voor je ! “. Dan zie ik ze niet meer terugkomen. Dikke donders.....

Ook in tijdschriften lees ik altijd eerst “Prietpraat”. Dit allemaal zou er zo bij kunnen.

eFVe

Hoge Bloeddruk

 

 

 

 

Mijn bloeddruk koesteren? Kom nou, dat is mijn vijand. Ik neem dus liefdevol de nieuwe pil erbij. Eigenlijk een verdubbellaar, dus ben gewend aan een minder zware en dan lukt deze ook.

We zullen zien en meten. Maar mijn bloeddruk koesteren? Nee, echt niet. Dat zou m’n dood zijn en haal ik die achtentachtig jaar niet. Niks moet, maar trachten het te halen? Tuurlijk, dat mag.

Een beetje vreemd blijft het, want.....ik haat m’n pillen, maar tussen haat en liefde zit niet veel ruimte, hooguit emotie.

eFVe

Moederliefde

 

 

 

 

Gisteren samen met m’n schoondochter Johanna mogen genieten van onze kleinzoon, haar zoon dus, maar bovenal genoot ik van haar als moeder.

Het bezige bijtje rende om alles op tijd klaar te hebben voor haar zoon, die geen haast leek te hebben. Prachtig, zo rustig hij bleef. Zelfs ik werd er onrustig van. Veel tijd was er niet tussen de eerste opdracht en dan het zwemmen als zodanig. We mochten niet te laat komen, maar alles was goed voorbereid.

 

Desmond moest een zak mee tijdens het afzwemmen. Daarop moesten ze een poosje drijven, eerst de zak vol laten lopen. Schrikt ineens het moedertje naast mij en zegt: “Als er maar geen gaatje in de zak zit”. Wij kijken beiden toe en hij drijft op de zak, dus...geen probleem.

 

Even later, ze ziet weer iets en vertelt me: “Hij moet plassen, ik zie het aan z’n bewegingen”. Och, denk ik, wat een schat van een moeder. Desmond was de rust zelve en deed alles wat moest en vroeg zelfs: “Mag ik inhalen?”. Hij is zo’n fatsoenlijk, sociaal mensje, daar genoot ik ook van, reken maar.

 

Johanna met haar telefoon in aanslag. Desmond moest duiken. Zegt ze: “Misschien was ik weer eens te laat, dan zie je alleen water”. Wederom moet ik lachen. Soms waren de kinderen te veraf en was foto’s maken onmogelijk, vooral als je de personen wilt herkennen.

 

Desmond is grandioos geslaagd. Hij moest even afdouchen en z’n haar met shampoo wassen. Mama Johanna ziet, dat het flesje bijna leeg is en doet erg haar best er alles nog uit te persen. Ik geef nog een tip, de dop eraf. Dat lukte, maar toen we naar Desmond keken, was het voor mij weer heel moeilijk niet te lachen. De knul stond met een witte schuimpruik onder de douche, zodat ik dacht, dat krijgt ie er nooit weer uit. “Ik zag het niet”, zegt mama Johanna. Een pracht mens.

 

Desmond en inmiddels ook Ronald verdwijnen naar de herenkleedkamer. Ronald had z’n sokken en schoenen daar en wij in de gang bij een bankje.

De jongens/mannen zijn klaar en ineens ... “Waar zijn je zwemkleren?” Nog bij het zwembad. Johanna denk niet lang na, doet haar sokken en schoenen weer uit en rent met die kleine blote pootjes richting zwembad en komt alras terug met de tas en natte kleding.

 

De andere tas lag naast ons op de bank, een prachtige reclame-Jumbo-tas. Maar....ik zag, die was heel wat minder goed, daar zaten nogal wat beschadigingen in, gaatjes dus. Ik wijs ernaar en zeg: “Hier zitten wel gaatjes in”.

Johanna en ik moeten lachen en waren blij, dat Desmond gelukkig de goeie zak had mee genomen om op te drijven.

 

Al met al een hilarische belevenis en wat heb ik genoten van dit mensje, Johanna geheten, moeder van ons aller held “Desmond” en vrouw van onze zoon “Ronald”. Blijf gelukkig met elkaar.

eFVe

Racen

 

 

Ronduit strontrace, al drie keer. Mijn/onze kleinkinderen moeten vandaag van alles. ‘t Is alsof ik zelf moet. Eentje moest afrijden, is geslaagd gelukkig. Wat een kanjer, zo jong en dan al een rijbewijs.

 

 

 

Eentje moest voor een stage-plek, iets voor haar gezondheid en daarna nog rijles. Je krijgt een Engeltje mee op je schouder, Anouk.

De jongste had vanmorgen een Engels proefwerk, vanmiddag naar Quintus om wegwijs te worden in de grote jongenswereld en daarna afzwemmen voor zwemmen. Niet gewoon zwemmen, iets met vaardigheid.

Jeetje, dit ouwe mens blijft aan het rennen, de WC is mijn vriend in/op deze dag.

Vanavond meer, ‘t is nu allemaal nog niet bekend enne .... ik mag mee naar afzwemmen. Jippie.

Hopelijk is deze drie keer de race scheepsrecht, anders heb ik goed pech.

 

Desmond is met vlag en wimpel geslaagd, de foto is het bewijs. Z’n proefwerk Engels was meer dan goed en de school Quintus is de school voor hem bevonden. Nu nog afwachten of ie geplaatst wordt.

Ik heb geen last meer gehad van de dunne. Zelfs patat met kroket gehad. Zondigen mag als er een feestje is.

 

 

 

En dan nog even in contact met Anouk geweest. Hoe kan het ook anders, ook met haar was het goed vandaag. Haar stageplek was oké, het contact met de hypnotherapie voelt goed en aan de rijlessen wordt driftig gewerkt. Deze dag kan niet meer stuk.

Mogen we moe zijn allemaal? We zijn moe. Dus snaveltjes dicht en oogjes toe.

eFVe

Gezellig wandelen

 

Onze wandeling viel in het water. De wandeling naar het winkelcentrum was wel een goeie, behalve dan de dubbele knie van Kina. Maar ze wilde bewegen en dat was wel bewegen. Alles gekocht wat beslist nodig was en we kwamen er later achter: de wandeling werd een hele vervelende. Bovendien waren we niet tevreden over de aankopen bij de goedkoopste winkel van Assen. Eigen schuld, dikke bult? Zo zal het wel zijn.

We zijn dezelfde weg terug gegaan, maar wel zeiknat geworden. Mopperend sloten we deze wandeling af.

Even later, telefoon. Buurvrouw Kina. De batterijen waren de verkeerde. Ze ging terug met de auto. Ik zeg: “Wacht eens even, ik ga mee. De sokken staan in de aanbieding en ik krijg zodoende nog 1.25 euro retour, ik ga mee”.

Eigenlijk te gek voor dat bedrag, maar als Kina toch zou gaan.....

Alles lukte en nog een extra batterij voor de weegschaal van Kina gescoord. Heel belangrijk in deze tijd van willen afvallen. Helemaal goed. Als ik Kina niet had enne eh eh en Kina mij niet, zouden we nooit zoveel plezier hebben, behalve Kina haar knie. Die verpest het feestje. Morgen naar de arts, ik ben wel benieuwd. Ze is er meerdere malen aan geopereerd, dus......zou het ooit weer goed komen?

Kina leest graag en veel en besloot nog even naar de Bruna te gaan en kocht een boek. Ik kon het niet laten kibbeling te kopen bij de rijdende visboer. Alleen de geur al. Kina is anti vis, misschien zelfs allergisch en toch zou ik graag met haar in de auto naar huis gaan. Ze kondigde aan: “Ik zet je er bij de volgende bocht uit!”. Wat een lekkere geur al kan doen.

Maar....bij de bocht gedroeg ze zich als een “Barmhartige Samaritaan” en redde me van de ondergang. Bracht me naar waar ik wilde zijn en ik ga voor haar door de knieën.

Morgen sterkte bij de arts, Kina; ik denk aan je, ook al heb je er geen barst aan.

eFVe

De Weergoden

 

Ze zijn me niet goed gezind. Half één moet deze vrouw op de fiets naar zwemfitness en het lijkt er niet naar, dat het dan droog is. Misschien een schietgebedje? Het is nog maar half twaalf, ik heb nog een uur.

 

 

Een paar uur later:

 

Met veel geluk zonder wijsheid fietste ik naar m’n zwemfitness met droog weer. Zelfs terug was het nog droog, of weer droog. Dat heb ik niet kunnen volgen.

Zwemfitness was weer heerlijk inspannend en nadien in het golfslagbad en bubbelbad en kruidenbad. Jongens, wie doet je wat?

 

 

Desmond gehaald met de auto met Anne en .... daarna kwam Sonja ons nog visiteren. Het leven is goed, als je het maar wilt zien. Dit ouwe mens kreeg nog een stuk chocola met noten en cranberries erin, een joekel van een stuk. Mijn dag kan niet meer kapot.

Nu snel wat lekkers maken voor Desmond en ons natuurlijk en dan is de dag bijna om.

Pasta met gehakt en soep met balletjes. Wie doet je wat. Lekkere toetjes voor toe.

Maandag, ach die is zo slecht nog niet.

eFVe

Een prettige zondag

 

Na een rustige morgen en ons twaalfuurtje zijn we er vanmiddag even fijn tussenuit geweest. Ik bedacht een boodschapje wat ik beslist moest hebben om morgen iets lekkers van het eten te maken. Onze kleinzoon komt eten en daardoor kreeg ik mijn Anne zover om toch voor de verste winkel te gaan. We hebben vier Lidl’s in Assen en omstreken en de verste zit in Kloosterveste. Dan heb je al een stukje te fietsen en als het me lukt, breien we er nog een stukje aan.

 

 

We maken gekleurde pasta en koken het in tomatensoep. Saus is niet geliefd en dit is een groot succes. Naast de pasta met gehakt (zonder groente) een soepje vol met gehaktballetjes. Het lievelingskostje van onze kleinzoon.

 

 

Het was fris op de fiets, dus...dacht ik, dit gaat ‘m niet worden, het is te koud voor Anne. Maar hij mag beslissen en na de noodzakelijke boodschap zei ik: “Direkt naar huis???”. “Nee”, hoorde ik Anne zeggen, “we fietsen ons rondje er nog even bij “.

 

 

Mijn hart maakte een vreugdesprongetje en zo gezegd, zo gedaan. Weinig wind en zelfs een zonnetje. Wat een luxe. We fietsen wel achter elkaar, zodat Anne zelf kan bepalen hoe snel of hoe rustig hij zou willen fietsen. Anne en rustig fietsen? Ik had best moeite hem bij te houden en dat voelde zo goed.

Het werd dus een prettige zondagmiddag.

eFVe

Een witte wereld

 

 

Tenminste....om ons heen. Sneeuwwit wel te verstaan. Mooi, maar gevaarlijk, dan kan Froukje er niet uit. Dan durft Froukje er niet uit.

Misschien ziet het er vanmiddag alweer minder wit uit en kan ik m’n beentjes strekken.

Maar nu....blijf waar je zit en verroer je niet.

 

 

Doordat de temperatuur opliep, werden de straten en alles wat besneeuwd was weer schoon en konden we onze boodschappen halen. Alles weer in huis, de ZONdag kan komen.

eFVe

Controle Hart- en vaatziekten

Een super-kontakt met Dr. v. Roosmalen. Eerst een hartfilmpje. Ik was er al vroeg, want dan ga ik even zitten alvorens ik me meld. Dan is m’n hart rustig en dan........de meting. Voelde allemaal heel goed en de jongelui waren leuk en gezellig. Wel raar dat het licht uit ging, terwijl ik me nog aan het aankleden was. Misschien weer te traag? Ik dan !

De Cardioloog, ‘t was wel even wachten, maar hij was precies op tijd en ik kom binnen en voor de zoveelste keer wil ik in zijn stoel gaan zitten. Froukje, Froukje, je moet je schamen en dat deed ik ook. Hij kon er alleen maar om lachen, gelukkig.

Wat bleek? Hij was in een reuze ontspannende bui, want heel vaak moest hij lachen om wat ik zei, of vroeg, of meldde. De akties van wandelen en fietsen waren de juiste, vond hij, alleen nog een vraagje welke fiets ik gebruikte. “ Eigenkracht, als de wind normaal is ”, zei ik en ook dat vond ie geinig. Volgens hem fietsen de meeste mensen met de e-bike en dat is geen goeie meting.

Ik heb m’n zwemfitness nog niet eens genoemd, zou hij vast geweldig vinden.

Ik vertelde, dat m’n bloeddruk wel hoger was dan hiervoor en gelijk is ie gaan meten. De arts had de meting van vorige maand opgeschreven en die gaf ik hem. “Deze is hoger”, zei hij zonder me aan te zien. Ik wilde het gelijk weten. “ 170 “, zei hij. “Jeetje”, mopper ik, “en

toch ben ik niet nerveus”. Weer moest ie lachen en volgens hem wist ie dat.

Ik vroeg naar het hartfilmpje en die was prachtig, volgens zijn zeggen en liet me de meting zien. Ik zeg: “Maar als ik hier kom, ga ik eerst wel even rustig zitten, eer ik het laat meten. Pas dan geef ik door, dat ik er ben”. Wederom moest ie lachen. Wat een gezellige Pief deze keer. Maar daardoor vond ie wel, dat m’n bloeddrukpillen verhoogd moesten worden. Het bleef gelukkig bij eentje. Ook vroeg ie, hoe ik mij voelde en snel zei ik: “ Ik ben héél gezond !” Hij schoot weer in de lach. Het was best een leuke ontmoeting en waarschijnlijk de laatste. Ik heb ‘m uitgebreid bedankt voor alle inspanning richting mij, dat meende ik oprecht !!! Maar nu ben ik vergeten het recept bij de Apotheek te halen, dus zo weer op de fiets die kant op. Kom ik er toch nog even uit.

Volgend jaar februari een fietstest doen en als die naar behoren is, mag ik verder onder controle bij m’n huisarts. “  Vind U dat goed? ”, vroeg hij nog even. “ Dat vind ik geweldig! “, riep ik vol enthousiasme. Ben dol op m’n huisarts, vandaar m’n uitroep.

Dit was het voor vandaag, nu snel weer op naar het ziekenhuis en deze keer voor de medicijnen. 50 stuks om te wennen.

Maar het was geen opgave de Cardioloog te bezoeken, hij was aardig en is zo mooi om naar te kijken. Het oog wil ook wat, toch .... ???

eFVe

Stilte na de storm

 

 

Code rood in een deel van ons land en bij ons code oranje. Wat ben ik blij, dat het voorbij is. Onze kleindochter zou komen en oma wilde haar afzeggen, maar ‘s middag was de storm voorbij en kwam ze toch nog ons verblijden.

 

 

Wat hadden we het druk, cocos-koekjes gebakken, praten en eten-koken was zo’n beetje wat er moest gebeuren en ook gebeurd is. En teuten natuurlijk. Zo fijn, dat het door kon gaan, want elders in het land met code rood was de onrust zo’n beetje tot 3 uur?

Wat er zoal gebeurd is, is na te slaan op google. Zij kunnen dat beter dan ik het kan.

Helaas hadden we te weinig cocos-meel en hebben dus niet erg veel kunnen bakken, maar voor een eerste keer? Super. We aten ervan, opa ook en de rest mocht Anouk mee. Ik had nog graag buurvrouw Kina willen laten proeven, maar.....zo mooi waren ze niet geworden. Waarschijnlijk komt Anouk wel weer een keertje bakken en dan wat meer.

 

 

Bedankt Anouk, je bent meer dan welkom.

Met nog een zak chips in haar tas verliet ze ons huis. Tja....Oma Chips, dat moet ik toch waarmaken?

 

XXX eFVe