Vanmiddag gebeurde me iets, wat ik jaren niet heb mee gemaakt. Vrienden van Buurvrouw Kina zouden optreden in een bejaardenhuis en ik mocht met haar mee er naartoe.
Zo gezegd, ze gedaan.
De foto is van een ander optreden, maar dit zijn ze, het scheepskoor Bij Nacht en Ontij.
Allereerst het bejaardentehuis, het klinkt niet echt opgewekt en....dat was het ook niet. Breng me daar asjeblieft nooit naar toe, want dat zou wel acht jaren van mijn leven kunnen kosten. Wat een saai zootje. Namen noemen we natuurlijk niet.
We waren keurig op tijd en kozen twee stoelen ongeveer in de midden. Ik kwam naast een oudere meneer te zitten en we groetten elkaar vriendelijk.
En dan het koor, een zootje ongeregeld, maar o zo gezellig. Allemaal meezingliedjes en handjeklappen. Maar een handjevol deed mee en Kina en ik zongen daardoor niet helemaal uit volle borst, maar we klapten wel op ons hardst.
De meneer naast mij genoot misschien wel, maar ik dacht, ik ga ‘m even helpen en nam z’n handen en maakte een klappend gebaar. Het baasje werd wakker en klapte mee.
Maar een poosje later schoof hij z’n hoofd naar me toe en zei: “Mijn handen en voeten doen het niet zo goed meer, ik kan niet bij alles meer klappen!”. Ik zei: “Dat is U vergeven en sorry, dat ik zo brutaal ben”. Gaf allemaal niks volgens hem, maar....toen was het ijs gebroken en moest ik alles aanhoren wat er zoal aan mankeerde en hoeveel pillen hij alwel slikte. Ik zeg op mijn beurt: “Ik haal U misschien wel in, ik slik er negen”. “Niet te hopen”, zegt het manneke.
En wij maar zingen en heen en weer wiegen. Maar daar wil ik van m’n levensdagen niet wonen, wat een saai zootje. Er werd gevraagd, of ze het mooi vonden en of het koor volgend jaar terug moest komen. Een gemompel van heb ik jou daar, wat dus een “Ja”, moest zijn.
Ze staan dus weer op het program voor volgend jaar.
Allemaal meezingliedjes, niet dat ik daar een fan van ben, maar toch...een beetje feestbeest zingt mee, toch ?
We kregen een glaasje fris of advocaat met slagroom. Ik denk, dan komt de boel wel los. Los???? Daar hebben ze nooit van gehoord. Twee oudjes voor ons dommelden af en toe in, maar mijn baasje naast me vertelde honderd uit. Ik mag wezen wie ik ben, maar daar ben ik goed ik, ik luister en vul af en toe wat aan. Kina probeerde af en toe ook mee te doen, maar leek er niet zoveel mee te hebben. Ook goed.
Ze had nog een seupie besteld, dat alleen via hen te koop blijkt te zijn met de naam Ontij.
Het baasje naast mij bestelde opslag ook een fles en een vriend van Kina uit het koor bleek zelfs een goede kennis van vroeger te zijn van mijn buurman.
Eindelijk was het ten einde en echt waar, het was een lange zit. Kina wilde de kennissen uit het koor nog even gedag zeggen en Froukje zou Froukje niet zijn, als ze niet werd aangesproken door weer een ander oud baasje. Ik was één en al oor. De man droeg een enorm plakkaat verband op z’n voorhoofd. Ik werd wat vrijer en vroeg ernaar. Er was hem iets uit z’n hoofd gehaald en dat was in onderzoek. Hij gaf zelfs de datum wanneer dat zou zijn. Helaas, dat ben ik alweer kwijt. Ik zeg tegen hem: “U bent er zo niet knapper op geworden”. Hij kijkt me aan en zegt: “Ik durf amper in de spiegel te kijken”. Ik zeg: “Doe ook maar niet”.
Blijkt Kina achter me te staan en lacht keihard en zegt: “Froukje, dat zeg je toch niet?”. Froukje dus wel.
Menig liedje zit me nog in de kop en nu ben ik weer thuis. Een leuke middag? Ach ja, waarom niet. Met Kina is het altijd leuk en je gelooft het of niet, ik weet nooit welke richting het uit gaat. Of platvloers of deftig, het kan allemaal.
Nog even een foto van de fles Ontij en dit verhaal zit er weer op.
eFVe
