Mijn Moeder

Eens per week gingen mijn zus en ik om beurten op bezoek bij onze moeder. Dat was voor haar een feest en meestal haalde ik dan ook de boodschappen voor de volgende week in huis, want Froukje was met de auto.

Maar gezellig koffiedrinken met wat er bij was ook aan de orde, maar als er dan een van haar vriendinnen kwam of een of andere kennis, dook mijn Mam achter de bank en maande mij hetzelfde te doen. Ik wist dan niet zo gauw, waar het over ging en dook naast haar achter de driezits-bank.

Ik begreep, dat ze me niet wilde delen met wie dan ook, maar was toch een andere mening aangedaan. Ik zei dan ook met enige boosheid in m’n stem: “Dit wil ik niet Mam, dit is krankjorum”. Maar.....ik deed het wel.

Als ik er nog aan denk, moet ik er nu wel om lachen, ook al voelde dat toen heel anders.

Mijn moeder, ze werd net zo oud als ik nu ben, het voelt raar. Die gewoonte heb ik in ieder geval (gelukkig) niet geërfd.

eFVe

Rijbewijs

M’n rijbewijs moet verlengd. Ik dacht zelfs, zal ik ‘m laten verlopen? Anne rijdt altijd en ik rijd niet graag met Anne naast mij. Dat is niet uit te leggen, dat is altijd al zo geweest.

Maar....voor sommige tijden zou het toch wel nuttig zijn, dus kwam ik op m’n besluit terug en ga voor verlenging.

Onze buurman was in de tuin aan het werk en ik bleef even bij hem staan. “Ga je er op uit? “, was z’n vraag. Ik zeg zonder er bij na te denken: “Ik ga m’n rijbewijs verlengen en moet aktie ondernemen”.  Buurman kijkt me verbaasd aan en zegt: “Doe je dat werkelijk? Ga je ‘m wel verlengen? “.

Deze vraag had ik kunnen verwachten. Onze buurman rijdt al een poos niet meer en z’n ogen zijn niet meer zo goed. Ik had ‘m verteld, dat ik m’n rijbewijs waarschijnlijk niet meer ga verlengen en het leek, dat ie toen ook meer vrede had met z’n eigen rijden. Hij rijdt in ieder geval nooit meer.

Ik zeg dus: “Ja...ik verleng ‘m toch maar, want ik denk aan een Skootertje en dan heb ik ‘m wel nodig”. Buurman keek verbaasd op “Jij gaat voor een Skootertje???? ”, zegt ie verbaasd. Ik snapte z’n reaktie en vulde snel aan: “Ja en ga jij dan bij mij achterop??? “. Buurman dook ineen en mompelde: “Bij jou achterop !!!!”. Dat had ik ook niet moeten zeggen, maar m’n zeggen is sneller dan nadenken en Anne en ik moesten er om lachen en het leek, dat onze buurman ook moest lachen.

Ach ja, ik ben een flapuit !!!

eFVe

Nieuws voor in een Gouden Lijstje

Gisteren kwam het blije nieuws bij mij binnen. In onze familie is een tweeling geboren, zo te zien een een-eiïge tweeling. Prachtige meisjes en dat is toch wel de moeite waard om die in m’n blog te vertegenwoordigen? Mama en papa maken het goed.

Een tweeling voor in een gouden lijstje.

eFVe

Jan Vledder

Hij werd 95 jaar en wat ik nooit verwacht had, hij gaf een etentje. Z’n lieve vrouwtje is alweer een poos niet meer onder ons, maar voor het etentje werden de mensen die niet meer in ons midden waren op een speciale manier herdacht. Een minuut stilte. Daar werd ik echt koud van en wat zou Jantje trots op hem geweest zijn, dat ie toen ook nog aan haar dacht en aan anderen natuurlijk.

Zijn vrouw Jantje was een enorme schat, erg arbeidzaam, vooral met handwerken. Haakte in ons Vakantieland Portugal jaren geleden van alles van plastic zakjes en erg mooi ook nog. De onderzetters en bloempotjes heb ik nog steeds.

 

 

We hebben elkaar ontmoet in Castelo Branco, waarvan ik 2 foto’s bijsluit. Dat was onze eerste ontmoeting. Daarna zijn we altijd vrienden gebleven. Onze Jan moest zijn Jantje missen en zo bleven hij en wij elkaar nog jaren trouw tot op de dag van vandaag.

 

 

Het was een vrij grote groep die mee uit eten ging, ik denk aan zo’n 17 mensen. Kan een paar mis zitten, want we bewoonden 2 tafels en ik kan maar 1 tafel benoemen. Het eten was goed/beter/best en Jan genoot zichtbaar. Om ons heen waren erg aardige mensen en er werd druk gekeuveld. Tante Corrie dacht, dat Jan z’n vlees niet zou kunnen kauwen zonder z’n bovengebit, maar het bleek, dat onze Jan die al jaren niet draagt, dus de kaak is al zo hard, alles gaat hem lukken. Tante Corrie, ook wel oma genoemd zei nog: “Ik kan zonder m’n bovengebit echt geen vlees eten”. Ik probeerde het haar uit te leggen, maar het bleef, zo het gezegd werd.

 

 

Het bijzondere was, iedereen mocht zelf kiezen, wat hij of zij wilde eten. Dat is toch wel heel apart met zo’n grote groep. Ik heb respect voor de kok, die dat voor elkaar tovert. Het eten was een kleurrijk geheel en iedereen liet het zich smaken. Drinken ook geen gebrek. Heerlijk Jan, ik denk, dat ik wel namens iedereen mag melden, alles was uit de Kunst.

 

 

Jan z’n schoonzus dacht even zich te moeten schudden om alles naar binnen te werken en dat klonk heel grappig. Iedereen vertelde zo’n beetje, waar hij/zij mee bezig was, maar waren er allemaal wel achter, niet op kleinkinderen te willen passen. Dat was even pijnlijk voor mij en ik kon dan ook niet laten te zeggen: ”Jullie weten niet, wat je mist “. Verder kwam het niet. Voor mij brachten/brengen ze vreugde in ons leven. Maar ieder voor zich en alles mag en niks moet.

 

 

Het toetje was een enorme bak met ijs en warme kersen, ook slagroom. Koffie mocht ook en zelfs Dam-blanche of zoiets. Het zag er niet alleen geweldig uit, zo was het ook.

Janneman, ik hoop, dat ook jij genoten hebt van die grote daad die je gezet hebt bij het worden van 95 jaar.

Het was ons een groot genoegen en ik wachtte met smart op de foto’s, zodat ik die bij dit stukje kon plaatsen en hier zijn ze dan allemaal.

 

 

Jan, je zag er geweldig uit, we hebben je nog gebeld en het ging je goed. Ik wil je hiermee voor het etentje en het samenzijn nog héél hartelijk bedanken, ook namens mijn Anne.

Liefs van mij, beter bekend als Froukje.

eFVe

De Jongsten in de Familie

Vier maanden na data kom ik weer met vernieuwde krachten de jongsten van onze familie aankondigen. Allen goed ontwikkeld en allen in een soort aktie verwikkeld. Mag ik dol zijn op deze prachtige/mooie/leuke/lieve kinderen?

Deze keer geen oma/grandmother/Beppe en Pake meer nodig, ze kunnen het nu alleen, zeker weten.

Zo jammer dat ik sommige/de meesten niet vaak of nooit zie, maar de foto’s blijven welkom. I love them all.

De foto’s zijn op Alfabetische volgorde geplaatst en hier nog een kleine bijvoeging.

Het eerste schattige kereltje, Bas genaamd, hem zie ik heel af en toe met z’n oma en hij woont in Assen-Nederland.

Z’n oma is mijn nicht.

De tweede guit heet Brantley en woont in Amerika, in Valmeyer, Illinois. Als ik naar hem vraag, krijg ik meteen een prachtige foto. Wat een weelde. Ook deze oma is mijn nicht

Dan de derde, zij is het enige meisje en misschien dat ik haar nog weleens tegenkom, haar naam is Noa en ze woont in Bergum (Fr.)-Nederland. Misschien moet ik gewoon vaker zeuren om foto’s, want ik kreeg me er toch een aantal, het was moeilijk beslissen welke ik zou moeten kiezen. Haar opa is mijn neef.

Tenslotte nummer vier. Van hem heb ik de meeste foto’s en zodoende lijkt het, dat ik ‘m vaker zie. Hij heet Orion en woont in Perth-Australië. Ook deze oma is weer mijn nicht.

Zijn het geen kanjers; allemaal, stuk voor stuk????

eFVe

Zwemfitness plus winkelen

Net iets teveel voor het ouwe mens. Zwemfitness was heerlijk. Onze Babs was er weer. Babs is een lieve volslanke dame en had een gebroken pols. Ze is superklein en voor haar moest een speciale trap in het water, zodat ze geen enge dingen hoefde te doen. Zo’n misschien wel 6 weken hadden we haar niet gezien.

We zijn zelf alvast onze loop en zwemoefeningen gaan doen voor onze conditie en daarna was Babs er.

De oefeningen waren wederom weer heerlijk en ik heb m’n stinkende best gedaan, dat voelde meer dan goed.

Later, tijdens het aankleden was de dochter van Babs daar om Babs te helpen, zo lief. Een hele leuke gekke meid met prachtige gezegden, waarop ik natuurlijk ook m’n mond niet kan houden. Het half uurtje was zo voorbij. Aankleden duurt bijna net zolang, tenminste bij mij en natuurlijk bij onze Babs.

Haar dochter heeft haar gedurende tig weken geholpen bij het opstaan en het naar bed toe gaan. Wat een kanjer.

Zegt me die gekke meid: “Kwam me wel goed uit, had ik de auto voor een poos”. Ik zeg: “Helemaal gelijk, dan heb jij er ook nog wat aan”. Even had ze gedacht, dat we kritiek zouden leveren, maar gekke uitspraken lokken gekke uitspraken uit. Ze vertelde nog, dat de familie Babs niet op bezoek wilde, want eventueel bij een “grote”, zouden ze haar schoon moeten vegen. Het bezoek ging niet door. Wat kunnen mensen lelijk doen.

Onze kleindochter gaat in september weer studeren voor verpleegkundige en toevallig hadden we vanmiddag een afspraak. Dus...ik zeg tegen haar: “Als mij iets overkomt, veeg jij m’n achterste in uiterste noodzaak?”. En wat zegt die schat: “Tuurlijk oma, daar leer ik voor, om mensen te helpen”.

Vanmiddag nog meer geluk gehad, ons GOUD was ook in de stad. Wat wordt/is ie al groot.

Vanmiddag kocht Anouk grotendeels de dingen die ze nodig heeft voor haar studie en keken we verder nog rond hier en daar. Het mooist vond ik wel haar roze laptoptas. ‘t Was heerlijk met haar, maar nu hangt m’n tong op de grond en het wil weleens voorkomen, dat ik vanavond nog weer moet aantreden voor een fikse wandeling. Red ik dat ?

Anders maar hopen dat m’n wandelvriendin niet op tijd thuiskomt, dan heb ik RUST. Maar...ik laat me niet kennen, mocht ze onverhoopt toch aantreden. De sportschoenen maar weer aan en gaan met die banaan.

Bij Anouk vandaan fietste ik keihard, had ineens haast. Maar....om de hoek was ik bekaf, echt bekaf, dus ben gaan lopen, ook eigenlijk geen optie, maar wat moet je dan???

Verder onderweg naar huis bij het oversteken kwam de assistente van onze arts naast me staan en zag m’n bling/bling schoenen en zei: “Je lijkt net een jonge meid met die bling/bling”. Ik bedacht me net, hoe moe ik al was en reageerde met een: “Zo voelt het niet”, gingen we ieder onze eigen weg. Zo’n schat van een meid. Ik had wat vriendelijker kunnen reageren. Gewoon...verkeerde moment. Volgende keer beter.

eFVe

Middagje Tuinland in Groningen

Vandaag moest ik vroeg aantreden en toen ik dan half 1 al paraat was, werd me dat wel in dank aangenomen/afgenomen. We gingen deze keer iets verder dan onze neus lang was en vertrokken via allerlei binnenwegen en prachtige omgevingen richting Tuinland-Groningen. Om U tegen te zeggen, wat was dat een prachtige middag. Ik keek m’n ogen uit, maar heb helaas niks gekocht. Anne wilde ik niet passeren, hij is zo met de tuin ingenomen en dan ben ik niet alleen de baas. 

M’n buurvrouw/vriendin kocht wel een kleinigheid en nog voer voor Teun. Wie niet weet, wie Teun is. Het Teckeltje van haar dochter en kinderen. Een schatje, dus wel goed besteed die grote zak met voer. Samen nog een bakkie troost gedronken en zo flink, niks erbij. Niet mijn schuld, ze wilde echt niet !!!

 

We reden daarna nog door en over prachtige wegen en langs bossen. Daar komt ze in de buurt te wonen. Mag ik haar een bofkont noemen; zo niet, ik doe het wel.

Boodschappen hebben we nog gedaan en dat is alleen maar erg gezellig en nuttig bovendien. De Lidl genoot onze voorkeur, ook al waren we daarvoor nog even door Appie Happie gerend. Dat lukte toen nog, maar nu moet je me niet zien. Rennen is nu een vies woord en zitten wordt straks hangen en de beentjes hoog in de lucht.

Nog naar kleding gekeken, vrouwen immers en kijken en kijken kost niks.

 

Door alle drukte weer naar huis en die buurvrouw/vriendin rijdt door de drukte als een dame met elektrische auto. Dat zou ze misschien wel willen, maar dit kleine beestje brengt haar, in dit geval samen met mij, wel waar ze wil zijn.

We zijn weer thuis, veilig en wel, boodschappen opgeborgen, broodje gegeten en m’n blog behandeld.

Pas de buurvrouw afgebeld, wandelen zit er niet meer in, bij haar overigens ook niet.

De dag begon koel, koud zelfs en eindigde met een redelijk hoge temperatuur, dus het luie zweet is er wel uit. Veel te veel kleding aan en nu stopt het hier.

Een middag om niet te vergeten.

eFVe

Indien mogelijk, iedere avond

Als het even kan, loop/wandel/kuier ik met m’n wandelvriendin/buurvrouw een uurtje of soms zelfs anderhalf uur de omgeving door. De omgeving is inmiddels ruimschoots bekeken. De tuintjes krijgen een kijkbeurt, zelfs de huizen komen niet vrij van kritiek en zo bekijken we de buurt en soms iets verder.

Ook lopen we langs kanalen/vaarten en begluren de Reigers. Zo mooi ze zijn, zo gevreesd ze ook zijn in het nadeel van jonge eendjes. We blijven ze tellen, totdat ze zichzelf groot genoeg voelen en de gevreesde Reiger aankunnen. Beiden weten we, puur natuur, maar het is wel wreed.

Tot ons eigen vermaak vertellen we elkaar de laatste grapjes/mopjes en komen we soms een schommel tegen, die dan even onze jeugd terughaalt en wij beiden schommelen tot we lachend stoppen. Zelfs met angst of deze schommels deze beide vrouwen met hun gewichtig gewicht wel zouden kunnen houden. Foto’s moeten nog gemaakt en daarna zal ik dit verhaal in m’n blog stoppen.

De ene avond lopen we er zomers bij, de volgende avond dragen we met gemak onze winterjas. Nederland, Nederland, land met de grootste verschillen in ieder opzicht, maar vooral met het weer.

Soms gaan we met de auto en lopen een rondje in een nieuw te ontdekken gebiedje en dan gaan we weer volmaakt tevreden naar huis. Helaas is het huis van m’n wandelvriendin te koop en voor haar hoop ik toch echt, dat het snel gaat gebeuren, maar voor mij hoop ik stilletjes.....blijf waar je zit en verroer je niet. Ik zal haar zo missen.

eFVe

Rugpijn

Ik haat het. Vanmiddag een feestje. Het zou leuk moeten zijn, maar een zit-middag is eigenlijk geen optie. We gaan, maar nemen eigen tuinstoelen mee. Altijd beter dan die houten banken.

Zo jammer, verheugde me erop, maar nu een stuk minder. Misschien wat korter blijven en thuis de fiets pakken......

Wat een zeur ben ik.

eFVe

Schoenen

Mijn bijzondere pootjes eisen bijzondere schoenen. Een dag kan ik het met een paar redden, maar de volgende dag is er een ander paar aan de beurt. Waarom? Ouderdom? Inmiddels zooltjes, maar.....niet vergeten, binnenkort weer nieuwe zooltjes bestellen. Deze hebben hun plicht weer gedaan. De Podotherapeut heeft een beste klant aan mij.

 

Al m’n schoenen van voorheen heb ik moeten opruimen en passende schoenen moeten kopen. Inmiddels is dat alweer uitgegroeid tot, schrik niet, 6 paar hoge schoenen, 2 paar gymschoenen, waarvan 1 paar echt niet meer kan, en 2 paar zomerschoenen, wat eigenlijk dus zitschoenen kunnen worden genoemd. Als ik dit zo lees, schaam ik me diep, dom op te schrijven? Nee....even met de neus op de feiten is wel goed voor mij.

 

Eens gek op schoenen, altijd gek op schoenen. Maar op schoenen kunnen lopen zou een betere optie zijn. De hoge schoenen kunnen in 2 soorten verdeeld worden. Zomerschoenen......2 paar met gaatjes en lach me niet uit. Winterschoenen 3 paar met bont, waarvan 1 paar gekregen.

 

Favoriete paar gymschoenen/sportschoenen zijn een paar kleurrijke glanzende en kunnen door hun motief niet overal bij gedragen worden.

Schoenen opruimen? Niet echt mijn hobby, maar ik denk erover, beloofd.

Waarom hoge schoenen, ik heb de pech van medicijnen opgezette enkels te bezitten, maar ik moet zeggen, niet iedere dag meer. Alles went, tot hangen toe. Doe dit thuis niet na, het kan rare gevolgen hebben.

 

Maar gek op schoenen? Dat zal altijd zo blijven, helaas.

eFVe