Mijn Juwelen (2)

Speciaal voor de familie.....

Bij het zien van zoveel moois, hoop ik, dat onze familie (kinderen en kleinkinderen) denkt, nu moeten we toch echt de oudjes weer eens een nieuwe foto schenken.

Het eerst volgend feestje mag dat, jongelui. Ik kijk er naar uit. Een leuke hint? Een goeie tip?

Deze foto is alweer van jaren geleden, inmiddels is het goud al 10 jaren jong, de zilveren variant al 21 jaar en de oudste, ook zilver, 23 jaar.

Ik mag toch hopen, dat ze dit verzinsel van oma Froukje lezen en het haar gunnen, dat ze haar Juwelen verzilvert.

De oudste staat op sprong haar appartementje te betreden, de op 1 na oudste vervolgt een studie in Groningen en de jongste volgt na enige tijd. Trotser dan deze oma bestaat er geen oma en opa?????

Ik zal het hem vragen, maar weet al zeker, het voelt goed.

Vanmiddag nog langs het appartementje gefietst en vanavond zullen broer en zus het samen van binnen bekijken. Ik kan bijna niet wachten, te horen/lezen wat ze er van vinden. Ook opa denkt, dat het net zo’n appartementje is, dan wij ooit bezaten, toen wij onze huwelijkse staat in beweging brachten.

Dit is het even, ik moet geduld tonen. Ik beloof het, ik doe m’n best.

Oma eFVe

Feestje in Heerenveen

Vrijdag de 13de

Vrijdag de 13de. Ieder jaar beleven we het, maar niet ieder jaar is het juist Vrijdag de 13de.

Mijn zus en haar lieve man (al niet meer onder ons) hadden beiden iets met vrijdag de 13de.

Dus......deze dag, al even geleden, was een extra bijzondere.

Dit is het voorwoord. Nu de rest....

Feestje in Heerenveen

Maar...dan moeten we er eerst wel naartoe.

Richting Drachten, oké, we starten. We hebben een dolle Mina in de auto, maar Anne wil het eerste stuk zonder. Zo gezegd...zo gedaan.

Eerste oponthoud...OMLEIDING. We volgen nr. 1. Anne krijgt een helder idee, wat achteraf minder helder blijkt te zijn en zo rijden we een rondje. Wel een leuk rondje, dus dan toch maar genieten van de dingen die je tegenkomt. 
Uiteindelijk toch weer geluk, geen tractoren meer en de snelweg richting Heerenveen ingeslagen. Druk, dat dan weer wel, wat wil je....Vrijdag voor Pinksteren. Iedereen (bijna) op weg naar huis. 
Wij duidelijk niet.

Toen we echt Heerenveen naderden, zijn we gestopt om dolle Mina in te zetten. Nou.....dat ging (bijna) goed en zo belandden we tegenover de eetgelegenheid. Maar dan wel om 6 uur i.p.v. half 7. We waren half 5 vertrokken, dus hadden rekening gehouden met (meer) drukte. We zochten een opvallend plekje, zodat de familie, waarmee we het feestje gingen vieren, ons duidelijk kon zien. E
En ja hoor, half 7 precies arriveerde de eerste auto. Innige omhelzingen, want we zien ze niet vaak en ons kado voor de jarige (89 jaren jong) overgeheveld naar hun auto.

Daar was ze dan, mijn jarige zus. Prachtig in een glansshirt, ik herkende ze al van verre.

Ook ik had m’n best gedaan enigszins met glitter voor de dag te komen, maar de jarige won in alle opzichten. Zij was dan ook “DE JARIGE”.

Onze auto werd weggezet door kleinzoon Remont en konden we naar binnen. Dit feest genieten we al jaren, maar deze keer was het drukker dan ooit. Er ontbrak ons aan niks, maar de rijen waren groot. Even geduld dus. Mijn zus heeft niet veel loopjes gemaakt, vorig jaar lukte dat nog redelijk, maar we konden het voor haar oplossen. Lief als altijd, stond een ieder voor haar klaar en kreeg ze

wat haar hartje/maag begeerde.

De trek vooraf was minder groot, dan wat er gegeten werd, ze smulde van vooral de toetjes. 
Een drukte van belang en van alles om te eten was het toch weer 9 uur geworden en dat was een soort eindsignaal.

Onze auto werd door de lieftallige Tyrona voor ons uit de parkeergarage gehaald en zo voor het restaurant gereden. Nog bedankt troela. 
Op naar huis, maar niet voordat alsnog iedereen werd omhelst en misschien sommige wel 2 keer. Wanneer zie ik hen weer?

Een nieuweling, Roza genaamd, had een prachtig gevlochten kapsel, daar moet ik nog aan denken. Ze mag blijven en niet alleen om haar kapsel, maar omdat ze bij Gerald hoort. 

De terugreis......het eerste stuk wist ik nog feilloos en dat mag een wonder heten. Maar in Drachten toch nog een verkeerde route gekozen en duurde het 2 keer zolang en 2 keer zo breed, voordat we de goeie weg naar huis inreden. Midden in het dorp Oosterwolde (nooit geweten, dat het zo groot was) Noord toch dolle Mina maar weer ingeschakeld en reden we over weggetjes, nooit geweten, dat ze bestonden. Klein en donker en bochtig.

We waren klokke 11 uur thuis en ik ben linia-recta naar boven gegaan. Ik had het gehad, wat er ook mee bedoeld werd, mijn energie was op. Die van Anne???? Niet meer naar geinformeerd, maar ook hij ging vrijwel direkt naar boven. Ik heb de kamer niet meer gezien en uiteraard de kamer mij ook niet.

Dicky, lieve zus, het was weer een groot genoegen en een fijn feest met alles erop en eraan.
We hopen het volgend jaar weer over te kunnen doen onder welke omstandigheden dan ook. 
Dit hebben we ‘m dan toch maar weer geflikt. 
Einde verhaal. ‘t Was mooi, meer dan mooi !!!

eFVe

Desmond's eerste TT-nacht (2016)

Bij mij komt op dit moment het heuglijke nieuws binnen van een blije jongeling.

Dit was z’n eerste TT nacht en ik weet het niet zeker, maar ook de eerste dronk

van Pepsi Cola ???

Het is nog in het begin van de avond, als ik zo de foto’s bekijk, pas later in het

reuzenrad zie ik, dat de echte avond is aangetreden.

Ieder jaar ging ik met hem in het reuzenrad, dit jaar is het niet gelukt, maar ge-

lukkig kreeg ik deze prachtige foto binnen met de verzekering, dat Desmond en

z’n mam er samen in waren geweest.

Andere jaren draaiden Des en ik rond en stond opa ergens onderaan en brulden

wij, Desmond en ik, zo hard we konden aan/naar die verkleinde man daar ergens

beneden. Hij hoorde niks en wij maar gillen.

Nieuwe foto’s komen binnen.

Desmond met een Berenburg-pet op, gelukkig nog steeds een Pepsi cola-beker

in de hand, die Berenburg komt nog wel.

De bekers waren erg welkom, vertelde mama Johanna, Desmond nam ze mee

naar huis, eentje van Cola en eentje van Pepsi. Maar ...wat zat er in ...????

Mooie foto’s van het reuzenrad van alle kanten, dankjewel mama Johanna.

Ik heb de boot gemist, maar Desmond gelukkig niet. Oma is blij met Johanna’s

mail, zodat ik later kan zeggen: “Gelukkig hebben we de foto’s nog !!!"

eFVe

Scootmobiel

Vandaag zou ze jarig zijn, maar is al vele jaren niet meer onder ons.

Vandaag denk ik even extra aan haar en aan haar kinderen.

Ze was voor ze ging hemelen al heel lang ziek. Ze had een Scootmobiel,

maar kon er niet echt goed mee omgaan.

Eens waren we samen naar de winkel. Ik hielp haar met oversteken, maar

moest de fiets nog op slot doen. G.B.R. ging vast naar binnen en

stuiterde zo door de tussendeur. Zo verschrikkelijk. Een ontzettend lawaai.

Alles ontzet. Moest dus iemand bijkomen om het alarm af te zetten.

We mochten nog boodschappen doen en iedereen was erg lief voor haar,

incl. ik natuurlijk. Ze verontschuldigde zich meerdere malen en ik knuffelde

haar aldoor.

We gingen naar huis, ik al vooruit om J.B. (haar man) te waarschuwen. Ze

dacht, dat ie boos zou zijn. Helemaal niet.....hoe kon hij.

Ziende weg werd ze zieker en kwam uiteindelijk in bed terecht. Als ik haar

ging bezoeken, belde ik eerst of het paste. Eens kwam ik er en zat de kamer

helemaal vol met allerlei pluimage. Dan schrik ik wel, zo’n drukte voor/bij

zo’n ziek mensje. Maar ja, ze had vele vriendinnen en allen wilden we haar

zien.

De bel ging, ik deed de deur open. Het was de arts. Hij kwam binnen en

zei : “Is hier een feestje??”.

We moesten allen naar de keuken. De arts verliet het pand, ik nam af-

scheid en durfde bijna niet meer te gaan. Eens per week werd het toen.

Ik deed kleine klusjes voor haar. Dan kon het best zijn, dat ik een oud hemd

van J.B. moest verstellen en dat deed ik niet zonder mopperen. G.B.R.

zag daar erg de humor van in en lachte luid.

Meestal was ze erg verdrietig en was jaloers, dat ik 70 jaar zou worden. Dat

zou ze nooit halen. Ze heeft het ook niet gehaald.

Ook ben ik met haar naar een uitvoering geweest van een toneelclub waar

ze later bij is gegaan. In een grote elektrische ligstoel kon ze er languit in.

Vreselijk was dat, maar ze wilde zoooo graag. J.B. wilde niet mee, dus ik,

zei de gek, deed het dan toch maar. Vele mensen kenden haar en vroegen:

“Wat is er met jou ?” Dan zei ze keihard: “ Ik heb kanker”. Ik schrok en ook de

mensen die haar aanspraken. Ze was zo boos op haar ziekte en kon het niet

anders dan keihard zeggen. Ook die keer vergeet ik nooit.

Lieve G.B.R., je moest eens weten hoe vaak en hoeveel ik nog aan je denk

en vandaag is een bijzondere dag. Vandaar dit schrijven. Geen vrolijk verslag,

zo voel ik me vandaag ook niet. Maar....we hebben veel gelachen, veel gepraat

en....veel gehuild.

Dit is het voor vandaag, lieve meid. Het is niet de juiste datum, die houd ik voor me.

eFVe

Nooit Oma worden

In de laatste tijd van haar leven genoot G.B.R. nog van een rollator. Haar man had alles in het werk gesteld om haar eentje te kunnen geven en dat lukte. Nog later werd het een scootmobiel.

Ik paste eens per week op Desmond en vanaf haar huis was dat een heel klein eindje rijden voor haar. Ze ondernam haar eerste reis alleen op haar nieuwste aanwinst richting mij in Ronald/Johanna’s huis. Ze was nog maar net gearriveerd, toen ik haar man voorbij zag fietsen. Even ter controle of ze er was gekomen. Ik werd er warm van van binnen, hij was zo zorgzaam.

Desmond lag nog op bed en G.B.R. zei: “ Komt het ventje nooit van bed?” Nou ja, hij moest toch z’n slaapje hebben, dus even geduld meid. We dronken alvast een kopje thee samen. Het werd tijd voor Des en ik haalde hem. Hij was nog een baby en gelukkig bepaald niet eenkennig. Ik maakte z’n hapje en gaf haar de baby. Ik was tot tranen toe geroerd, toen ik zag met hoeveel liefde ze het ventje toesprak. Zij mocht hem z’n hapje geven en Desmond moest even in de box.

G.B.R. was al zichtbaar moe en wilde weer huiswaarts keren. Ik hielp haar in haar jas, belde snel J.B. met een...”Ze komt eraan !” en ging samen met haar naar buiten. Bracht haar over het kruispunt en zo ging ze verder alleen, opgewacht door haar man. Zulke dingen komen boven, als ik aan haar denk, ze vertelde nog: “ Ik zal nooit oma worden”. Maar dit stukje geluk had ze toch even mogen proeven.

Desmond speelde rustig verder.

 eFVe

Toneelvoorstelling

Een behoorlijke poos geleden was ik bij een toneelgroepje samen met

m’n bijzondere vriendin G.B.R.. Het was leuk dingen met haar te doen.

Ze was altijd in staat om ons groepje te laten lachen.

Toneelspelen deden we beiden graag, maar door omstandigheden werd ik

na een poos de souffleuse om zo toch nog betrokken te zijn bij de groep.

G.B.R. had in ‘t begin altijd moeite, maar als haar eenmaal uitgelegd

werd, hoe de rol in elkaar stak, dan was het een kwestie van gaan met die

banaan. En zelden moest ik haar ondersteunen. Ze was 1 der eersten die

haar rol vlekkeloos uit haar hoofd kon/deed. Maar dan ook woordelijk.

Geweldig. 

De repetities waren het gezelligst. De pauzes met koffie ook.

Maar dan die nerveuze uitvoering. Dat was me wat. Zelfs G.B.R. kreeg

de bibbers en iedereen wees mij waarover ze konden struikelen, of ik daar

even aan wilde denken. ‘t Was dus een belangrijke rol Souffleuse zijn.

Ach...dan hoorde je er ook echt bij immers.

Tijdens de uitvoering werd meestal maar eenmaal een grote pauze gegeven

en mochten we ruimschoots iets van een versnapering gebruiken, zo ook

een klein borreltje. We namen allemaal iets lekkers mee. Ik meestal iets van

kaasblokjes en worst. De mannen meestal drankjes. Eentje onder ons, namen

noemen we niet, bracht citroenbrandewijn mee. Hadden G.B.R. en ik nog

nooit eerder geproefd, dus een teugje konden we wel nemen. Heerlijk !!!

Hoofd erbij houden, dus nee...niks meer nemen. Na afloop bal, dus echt bal.

Dan kregen we een gehaktbal, die was heerlijk, maar....de citroenbrandewijn

bleef ons achtervolgen. Dus terwijl we allemaal ons in de zaal mochten begeven

tijdens het dansen (bal), slopen G.B.R. en ik stiekem naar achteren en namen

een ferme slok. En hup hup, weer naar de dansende menigte. J.B (G.B.R. haar

J.B.) was er altijd, maar mijn Anne gaf werkelijk niks om toneel en nu ik zelf niet

meespeelde, moest niks meer en bleef hij vrolijk thuis.

Terwijl G.B.R. en ik elkaar steeds even wenkten en weer stilletjes naar achteren

slopen en weer nipten, maar de slokken werden steeds groter. Tot de fles leeg was.

We werden erg vrolijk, maar ik besloot toch maar naar huis te gaan, alleen hoe ???

Zo stevig was ik ook niet meer. J.B. besloot mij naar huis te brengen, maar onderweg kreeg ik door, ook J.B. was niet meer nuchter. Reed met een slakkengangetje; er overkwam ons dus niets, maar ... ik zal deze uitvoering met vooral de fles citroenbrandewijn nooit vergeten. G.B.R. zal altijd in m’n geheugen blijven.

eFVe

Het was een halve liter....dus....valt mee toch?

De rode katers

Onze overbuurvrouw G.B.R. en ik, we waren dol op poezen/katten.

We hadden natuurlijk allebei een poes en heel toevallig beiden een rode

kater, zo dat heet.

Op een keer kwam G.B.R. bij me, ik was buiten bij de waslijn. Ze keek

erg ernstig en zei: “ Onze poes is weg “. Ik beloofde te helpen zoeken als de was

aan de lijn hing.

Maar nog voor de was hing, kwam G.B.R. met....een rode kater in haar

armen bij mij. Ze zei, boos en verdrietig: “ Dit is niet mijn poes, het is de jouwe”.

Ik zet het op een huilen. Vreselijk !!!!

Maar...dacht na, onze poes was nog maar kort thuis van z’n nachtelijke wande-

ling. Ik kijk door het achterraam en zag onze poes heerlijk in een rondje liggen

slapen. Ik lachte door m’n tranen heen. Mijn poes/kater was het niet.

G.B.R. had ‘m zo voor m’n voeten op de grond laten vallen, maar hij bleek

niet dood te zijn. Een probleem dus, een groot probleem. We konden geen

levende poes begraven, zeg nou zelf. We spraken af, samen met de poes naar

een dierenarts te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. We gaven de poes af en moesten

onze namen achterlaten, al vertelden we, dat hij van geen van ons beiden was.

Dachten verder niet na en gingen huiswaarts.

G.B.R.’s poes kwam weer terug, maar....ons probleem werd groter en groter.

Als de poes geopereerd zou worden, wat dan.....ze hadden onze namen en adres-

sen en zoals de Drenten dan zeggen: ” Wij bint zunig “. Zouden wij dan voor de kosten

opdraaien ? We spraken af, we vertellen onze eega’s niet. Het was zo dom van ons.

Ik heb die nacht daarop weinig kunnen slapen van de zorgen en G.B.R. vertelde

de volgende dag, het zat haar ook niet echt lekker.

We hebben er nooit meer wat van gehoord en waren beiden blij met onze goede

afloop. Aan het leven van die rode kater konden we niks veranderen, we hadden

ons best gedaan.

Gisteren was het G.B.R.’s overlijdensdag; toen is ze gaan hemelen, vele jaren terug.

Rust zacht, lieve meid, je had een hart van goud.

eFVe

De datum klopt niet. Even voor de zekerheid...

Fietsen met G.B.R.

Mijn fietsvriendin.

Het was niet erg vaak, maar als we dan ook gingen.....dan werd het een lange dag.

Mooi op tijd vertrokken we van huize aar 32. Eerst snel een kopje koffie met Anne drinken. Hem liet ik in de steek voor een fietstochtje met G.B.R...

Waar gaan we naartoe? Nog onduidelijk. Maar langs de Vaart richting Smilde enz...

Zo gezegd, zo gedaan. We waren nog maar net op pad of G.B.R.’s fiets liet het afweten. Nou....bepaald technisch waren we geen van beiden, maar praktisch ben ik redelijk. Fiets bekeken, ja hoor, de ketting eraf. Verkeerd geschakeld misschien? Ik prutste ‘m er weer om, maakte m’n handen schoon.

‘k Had altijd een fietstas vol lekkers en andere nodige dingen bij me. We hielden beiden niet van veel geld uitgeven, dus....maakte m’n handen schoon met zo’n vochtig doekje en weer gaan met de geit???

Neeeee, G.B.R. had gezien, wat ik allemaal in de fietstas had en was héél nieuwsgierig. Ik zeg, het eerste bankje die we tegenkomen is voor ons. Nou...laat die al in de buurt zijn !!!! Ik bekijk, wat we het eerst zullen openmaken, maar G.B.R. neemt de leiding. Ik zeg: “ Nee, dat kan niet, we moeten nog de hele dag “. G.B.R. opperde: “Zullen we dan wel eerst jouw fietstas leeg maken en daarna de mijne?” Oké. Drinken met wat lekkers. Wat het was, ik zou het niet meer weten, ik ben niet zo van zoetigheid. Wat drinken erbij. Ik had pakjes in vele soorten, dus kiezen. En teuten en nog eens teuten. Wat we elkaar altijd te vertellen hadden? Onbegrijpelijk, aan onze voorraad woorden kwam nooit een eind. Meestal ging het over M.B. , de zoon van G.B.R.. Die was beslist niet makkelijk te noemen, maar hij had ook een duidelijke afwijking, dus buiten zijn schuld. Hij belde te pas en te onpas en daar moest ze vaak, heel veel, over kwijt. 

Uiteindelijk vervolgden we onze richting en zo ik mij herinner, kwamen we in Norg terecht. Na vele omzwervingen lukte dat, want ons richtingsgevoel was ver te zoeken. Wegen door de bossen, door mul zand, waar deze vrouw dan ook plat op m’n b.. terecht kwam. G.B.R. fietste maar door al pratend, tot het haar opviel, dat ik niks terug zei. Ze stapte af en banjerde terug. Maar eenmaal bij mij en ik de fiets weer goed had, moesten en zouden we toch die kant op. Ze was zo sterk als een dijk en ik moest voorop. Doodeng fietste ik door het mulle zand met een hevig mopperende G.B.R. achter mij.

Maar, wat wilde het lot??? Het pad eindigde en we moesten terug. Toen mopperde ik en G.B.R. schaterde van het lachen. Voor we vertrokken eerst nog maar even wat uit m’n fietstas om het leed te verzachten en maar weer door het mulle zand terug. Zo kwamen we door allerlei paden en alle bankjes die we tegen kwamen waren van ons en aten we, of liever gezegd, snoepten we mijn fietstas leeg. Door kleine onmogelijke paadjes kwamen we door Veenhuizen. Erg mooi, dat wel, maar Norg was nog lang niet in zicht. Ergens in Veenhuizen naar een winkeltje Sunneschien onze ogen uit gekeken. Zoveel moois, maar...we kochten niets en fietsten tot we er letterlijk bij neervielen.

Bankje 1, bankje 2, bankje 3. Zodoende werd de tocht een tocht der Mohikanen. De tong zowat aan de grond naderen we Norg. Wetend dat de ijsjes daar super zijn, ja hoor, daar kochten we een ijsje. ‘s Middags weer een heel andere route retour en weer bankje 1, bankje 2, bankje 3. Gelukkig had G.B.R. ook redelijk veel in haar fietstas, dus al smikkelend en smullend, nog ranja drinkend hadden we genoeg te praten. Het weer was goed, onze fietsen deden het goed, ons humeur superbest. Wie doet je wat. Uiteindelijk moesten we toch ook ergens eten. Maar G.B.R. zou G.B.R. niet zijn, dat ze verschillende plekken in haar hoofd had, waar we goedkoop en veel konden eten.

Ergens aan de Groningerstraatweg was een restaurant, je kon er zoveel pannenkoeken eten als je wilde voor een vaste prijs. Drinken deden we niet, in onze fietstas zat nog genoeg. Maar....G.B.R. at 1 pannenkoek, ik ook eentje met moeite en pijn. G.B.R. at 2 pannenkoeken en ik liet het al afweten. Nou...laat ie fijn zijn, ik werd voor dom uitgemaakt, want nu zou ik gratis veel pannenkoeken mogen eten en wat zei ik? “ ‘t Is genoeg G.B.R..”

Ergens buiten het restaurant nog wat gedronken van haar ranja en toen huiswaarts. De dag zat erop.

‘t Was een fijne dag. Ze is en blijft bijzonder, mijn fietsvriendin G.B.R... Ze leeft niet meer. Toen zo sterk als een dijk en toch met 60 +  jaar al onder de zoden. Ik mis haar, ik mis haar erg.

De volgende dag kreeg ik een kaartje met daarop geschreven: Bedankt voor de superfijne dag. Wordt gauw vervolgd. En zo fietsten we nog vele tochten, dit was er 1 van.

Vergeten zal ik je nooit, G.B.R., je was een kanjer.

eFVe

G.B.R.

Zwemmen met G.B.R.

Ooit heb ik een zwem/fiets/toneelvriendin genaamd G.B.R. gehad, daar gaat dit stuk over.
G.B.R. was mijn overbuurvrouw. Een heel spontaan mens met hele bijzondere gaven. Ze was altijd enthousiast bij alles wat we samen ondernamen en dat was best wel veel.

Als we gingen zwemmen, moest ik niet op haar kleding letten, want......dat zag er soms niet uit.

Het kon G.B.R. werkelijk niks schelen, hoe ze er dan bij liep. Maar daar tegenover stond, we hadden enorme pret tijdens ons zwemmen. Ik had zo mijn diploma’s en wilde haar dus van alles leren. Gelukkig durfde ze alles en ik maakte haar letterlijk van alles wijs. ‘t Was dus meer spelen dan zwemmen.

Een keer speelden we moeder en kind. Moeder moest het kind redden. G.B.R., die vele jaren jonger dan ik was, maar toch werd zij de moeder en ik dus het kind. Ik zwom dan tot midden in het bad en riep om hulp en dan kwam zij mij te hulp. Ik stelde me ontzettend aan en doordat ik ook moest lachen, raakte ik ook meer onder water dan normaal. G.B.R. zwom dan op haar gemakje in mijn richting. Niet zoals een moeder die haar kind wil redden.

Maar......doordat wij beiden totaal geen notie hadden van het gevaar wat we aanrichtten, kwam de badmeester mij te hulp om me te redden. Wat een schaamtegevoel hadden we beiden. Die keer zijn we daarna meteen naar huis gegaan. Vreselijk hard lachend spraken we onderweg al af, zoiets kon echt niet weer.

Het duurde dan ook wel een poosje eer G.B.R. me weer vroeg om te gaan zwemmen. ‘t Was weer erg leuk, maar ozo saai. Steeds maar wat baantjes zwemmen en wat nieuwe dingen uit proberen. Niet genoeg voor die speelse poezen die wij waren. We besloten om achterin het bad te gaan. Eentje op de bodem, de ander op de schouders staand van de bodemgast en die moest dan gaan lopen met de bovenste op de schouders. Dat was ontzettend leuk. Als het niet meer ging, dan even een kneep in het been en we kwamen gezamenlijk weer boven. En zo om beurten verder. 

Het uur was zo voorbij en een volgende keer werd er weer een nieuw spel bedacht. Heerlijk met zo’n gek mensje te mogen spelen, ze was overal voor in. En mijn fantasie liep vaak erg uit de hand. Zoooooooo leuk !!!!!! Met niemand anders heb ik dit kunnen doen. En nu leeft ze niet meer. Ik mis haar, erger dan ik me heb kunnen voorstellen.

Volgende keer een stuk over onze fietsavonturen.

eFVe

De wereld draait door

En wij draaien mee.

Alles verandert en wij veranderen mee. Beiden dragen we graag poloshirts, maar....

ik de meest uiteenlopende kleuren en zie ons nou.....

Ik draag die van Anne, beige/grijs/d. blauw/zwart. Wel een leuke broek erbij, maar toch...

Anne draagt, je wilt het niet geloven.....al mijn gekleurde shirts en hij ziet er nog zo lekker

in uit. Ik roem hem er iedere dag om en....dat helpt. Vandaag alweer zo’n spetter !!!!

Een lief licht kleurtje siert die ouwe man van mij en ik in de donkerblauwe, ach...dat staat

ook wel goed. Ik doe het ermee.

Jammer dat ik geen foto’s kan maken, heb wel een nieuw telefoontoestelletje gekocht,

maar dan ook een echt telefoontje voor bellen en SMS-en.

Maar...na deze omschrijving, doe de ogen eens dicht en zie, wat er gebeurt??????

Zie je het niet, dan heb je pech, ik zie het, maar zag het ook in het echie.

Anne wordt jonger door z’n kleding en ik een tikje ouder. Uiteindelijk moeten we 6 jaren

overwinnen. Ik dan....

De wereld draait door en wij draaien mee.

eFVe

De Spiegel

De Spiegel

Een ontzettend gerimpeld lijf met een ouwe kop erop.

Het kan zijn, dat slapeloze nachten invloed hebben

gehad, maar dan nog......het viel goed tegen.

Rimpel 88, ik hoef alleen nog maar dood te gaan, maar

dat stel ik nog even uit.

Het is zo snel gegaan, die spiegel mag weg, die is ook oud.

Van voren een Lyceum en van achteren een museum,

of was het andersom?

Ik heb gezegd.

eFVe

De foto is niet van mij, die heb ik gejat, sorry geleend van

Internet. Maar....een beetje vergelijking is er wel.

Wandelen

Wandelen is een GROOT woord.

Als wandelen niet meer gaat zo het moet, dan moet wandelen maar gaan zoals het gaat.

We, een buurvrouw/bekende/kennis/vriendin en ik, proberen een paar keer in de week

te wandelen maar...... Ons wandelen was in het verleden wel van een andere orde.

Beiden hebben we zo onze probleempjes. Mijn medewandelaarster is tot 2 keer toe aan

haar knie ge-opereerd en is herstellende. Ikzelf loop op eieren, nou....op zooltjes.

Ons evenwicht is nog ver te zoeken en zo lopen we op z’n hards uitgedrukt als dronken

dropjes langs de weg.

Waren het eerst enige kilometers....nu mag ik de helft minder noemen.

We starten in galop, maar na de eerste bocht weten we weer, zo kan het niet. Praten blijkt

dan onmogelijk en we zouden geen vrouwen zijn, als we elkaar niks te vertellen hebben.

Gezelligheid voorop.

Ooit lopen we de 4-daagse.....Hopen mag. Niks moet.

eFVe

De opticien

Binnenkort ga ik het licht zien. Een prachtige meekleurende bril

voor veraf en daarnaast een zonnebril op sterkte voor in de auto.

Nu moet ik wel weer gaan autorijden, heb ik mezelf beloofd.

De jongeman die mijn ogen heeft gemeten (naar recept v.d. arts),

was een mooi exemplaar en ik voelde me gelijk op m’n gemak.

Meteen maar gezegd, of ie rustig aan wilde doen, want anders zou

ik niet goed en snel kunnen beslissen. Nog vragen gesteld, vragen

die ik altijd al heb willen weten en kreeg er naar tevredenheid

antwoord op. Zelf had ie nachtlenzen. Ik geloofde het amper. 

Hij zei: “ Die heb ik nodig. Overdag niet “. Ik zeg:” Zie je me dan wel?”

Hij op zijn beurt, luid en duidelijk “En ik zie zelfs, dat je echtgenoot

melk knoeit “. Anne voelde zich aardig ongemakkelijk, maar ik moest

erg lachen. U werd dus je en jij en zo ging de meting verder.

Met de bril van de Opticien zelf moest ik even in de verte kijken,

maar de verte was dichtbij. De kermis ontnam me het ruime uitzicht.

Nog net kon ik zijwaarts nog namen lezen en was ruimschoots geslaagd.

De bestelling kon plaatsvinden. Over 2 weken is de bril klaar/gereed.

Hij noemde z’n naam en ik zei: “ Dat onthoud ik echt niet “. Waarop

hij de bestelbon veranderde en zijn naam vermeldde. Voor het ge-

val.....Ineens begint ie weer U te zeggen, misschien wel, omdat Anne

erbij zat. Ik zeg: “Die naam mag wel van de bon hoor, die hoef ik niet ”.

Gelukkig viel het kwartje en moest ie onbedaarlijk lachen en....we

gingen verder met je en jij.

eFVe

Discrimeren bij de Kapper

Over en weer wordt er altijd behoorlijk gepraat, dat is de gewoonte van

Kapsters/Kappers. (Of is dit ook discrimineren ?)

Er was iemand jarig en er zou die avond ergens gegeten worden. Ik ken

het adres en deed dus ook een duit in het zakje.

Maar....wat me erg verbaasde, zei Kapster nr. 1 tegen nr. 2.: “Niet eten bij....”.

Ik ben de naam vergeten. Volgens haar zaten daar...en ze keek even in mijn

richting, “Oudere mensen”, vulde ik aan. “Ja”, zei ze, “wel over de 60. “

Misschien dat ze mij onderschat, ik loop al naar de 80, maar......

Is dit discrimineren of is dat het niet???? ‘t Is maar een vraagje. Ik zit er echt

mee, wil nog zo graag overal bij horen, maar....helaas...pindakaas.

Nou ja...laten we zeggen, het doet me wat !!!

eFVe

De Kapper en de Kapster

5 uur stond de afspraak, maar....ik ben altijd te vroeg en dat kwam goed uit.

Kwart voor 5 mocht ik gaan zitten.

Ik kwam hier al jaren, toen Kapper Noorman, zoon van de ouwe, nog kapte.

Een heel aardige man en hij was altijd geïnteresseerd in mensen.

Maar...aan alles komt een eind en hij had zelfs geluk, dat z’n enige zoon

een relatie kreeg met....je raadt het al, een Kapster.

Ze knipt heel goed en haar maatje, ook een vrouwtje, ook. Ze zijn uit hetzelfde

hout gesneden. Ze passen dus reuze samen.

Eerst was mijn buurvrouw mijn Kapster, maar ik hoefde niks te betalen en voelde

me bezwaard en durfde niet vaak te gaan. Als ze dan al vertelde, hoe druk ze het

weer had, ging ik maar niet. Volgens haar ga ik vreemd, maar wel met medeweten

van haar. Anne is nog steeds haar vaste klant.

Ik vind het heerlijk als mensen in m’n haar friemelen, wilde wel iedere week, maar

dan had ik inmiddels al een kale kop en dat is dan weer niet een wens.

Ik doe altijd m’n ketting en oorbellen even uit/af en nadien vraag ik geduld, zodat

ik mijn juwelen weer kan organiseren. Vorige keer verloor ik met m’n knipbeurt

een oorbel, maar.....niet bij hen, ik had ze er duidelijk wel in gedaan. Maar.....wat

blijkt???? Een maand terug was dat en nu vraagt m’n Kapster, eigenaresse van de

zaak: “ Is deze oorbel van U ???? “. En inderdaad het was mijn schattig klein zwart

roosje. Het was dus een goeie dag voor mij. Gelukkig had ik de andere niet weg

kunnen doen. En wat knap, dat zij zich herinnerde, dat ie van mij zou kunnen zijn.

Tot volgende maand, ik zie er al naar uit.

eFVe