Scootmobiel

Vandaag zou ze jarig zijn, maar is al vele jaren niet meer onder ons.

Vandaag denk ik even extra aan haar en aan haar kinderen.

Ze was voor ze ging hemelen al heel lang ziek. Ze had een Scootmobiel,

maar kon er niet echt goed mee omgaan.

Eens waren we samen naar de winkel. Ik hielp haar met oversteken, maar

moest de fiets nog op slot doen. G.B.R. ging vast naar binnen en

stuiterde zo door de tussendeur. Zo verschrikkelijk. Een ontzettend lawaai.

Alles ontzet. Moest dus iemand bijkomen om het alarm af te zetten.

We mochten nog boodschappen doen en iedereen was erg lief voor haar,

incl. ik natuurlijk. Ze verontschuldigde zich meerdere malen en ik knuffelde

haar aldoor.

We gingen naar huis, ik al vooruit om J.B. (haar man) te waarschuwen. Ze

dacht, dat ie boos zou zijn. Helemaal niet.....hoe kon hij.

Ziende weg werd ze zieker en kwam uiteindelijk in bed terecht. Als ik haar

ging bezoeken, belde ik eerst of het paste. Eens kwam ik er en zat de kamer

helemaal vol met allerlei pluimage. Dan schrik ik wel, zo’n drukte voor/bij

zo’n ziek mensje. Maar ja, ze had vele vriendinnen en allen wilden we haar

zien.

De bel ging, ik deed de deur open. Het was de arts. Hij kwam binnen en

zei : “Is hier een feestje??”.

We moesten allen naar de keuken. De arts verliet het pand, ik nam af-

scheid en durfde bijna niet meer te gaan. Eens per week werd het toen.

Ik deed kleine klusjes voor haar. Dan kon het best zijn, dat ik een oud hemd

van J.B. moest verstellen en dat deed ik niet zonder mopperen. G.B.R.

zag daar erg de humor van in en lachte luid.

Meestal was ze erg verdrietig en was jaloers, dat ik 70 jaar zou worden. Dat

zou ze nooit halen. Ze heeft het ook niet gehaald.

Ook ben ik met haar naar een uitvoering geweest van een toneelclub waar

ze later bij is gegaan. In een grote elektrische ligstoel kon ze er languit in.

Vreselijk was dat, maar ze wilde zoooo graag. J.B. wilde niet mee, dus ik,

zei de gek, deed het dan toch maar. Vele mensen kenden haar en vroegen:

“Wat is er met jou ?” Dan zei ze keihard: “ Ik heb kanker”. Ik schrok en ook de

mensen die haar aanspraken. Ze was zo boos op haar ziekte en kon het niet

anders dan keihard zeggen. Ook die keer vergeet ik nooit.

Lieve G.B.R., je moest eens weten hoe vaak en hoeveel ik nog aan je denk

en vandaag is een bijzondere dag. Vandaar dit schrijven. Geen vrolijk verslag,

zo voel ik me vandaag ook niet. Maar....we hebben veel gelachen, veel gepraat

en....veel gehuild.

Dit is het voor vandaag, lieve meid. Het is niet de juiste datum, die houd ik voor me.

eFVe