Buurventje

Lang geleden hadden we een geweldig buurventje. Laat hij eens 2 jaar geweest zijn. Z’n papa en mama moesten weg en buurvrouw Froukje paste op het ventje. Het duurde niet zo lang voordat ik hem hoorde roepen, dus ik snel naar zijn huis. Hij was helemaal overstuur. Had naar gedroomd, denk ik, weet ik. Ik nam hem in m’n armen mee naar beneden. Gaf ‘m een beetje water en vroeg, wat er precies niet goed was.

Even met ‘m geknuffeld en toen zijn aandacht naar het aquarium getrokken. In de muur naar de keuken hadden ze een prachtig aquarium met mooie visjes. Ik ging er voor staan met hem op m’n arm en vroeg waarom visjes naakt zwemmen. Daar wist ie meteen antwoord op, dan zou hun broekje nat worden. Ik op mijn beurt vroeg: “ Maar dan zien we toch hun blote piemel?” Volgens ons ventje, Robert genaamd, hebben visjes geen piemel, maar jongetjes wel. Ja, jongetjes wel.

“Papa is ook een jongetje”, vervolgde hij z’n verhaal, “Papa heeft een hele grote”.

Oei....even een andere kant op kijken. Maar ons ventje was nog niet uitverteld: “ Mama heeft ook geen piemel, maar.....(en nu komt het)... zij spaart ervoor”.

Zo’n heerlijk knulletje, nu al zelf papa, maar vergeten zal ik dit nooit. Zou het z’n mama nog gelukt zijn te sparen voor die piemel?

eFVe

Isabel

Af en toe is er een reaktie van jou, Isabel en aangezien ik niet weet, hoe ik je daarvoor kan bedanken, wijd ik er dit verhaaltje aan.

Je bent een van m’n trouwe lezeressen en komt altijd met een reaktie, die bij mij reuze aanslaat, echt waar ik wat aan heb. Vooral begrip. Daarvoor dus nu mijn verhaaltje richting jou..

Niet alles kan ik hier lezen, wat er gemeld wordt, dus mocht ik iemand overslaan, dan bij deze, ik zie ze niet en dan kan ik er ook weinig mee.

Nog even over de crematie van m’n zus. Ze is waardig heen gegaan. Veel fotomateriaal, waar ik de nodige emoties bij voelde, maar wel heel mooi. De dochter die op haar harp naast haar overleden moeder een passend liedje speelde. Kippenvel alom.

Haar zoon die een prachtige tekst voorlas, uit zijn hart gegrepen.

Veel verdriet, maar ook een gepaste vrolijkheid doordat ik iemand voor een ander aanzag en hem in m’n armen nam. Het bleek de zoon te zijn van de persoon die ik in gedachten had. Hij liet me ijskoud m’n gang gaan en nadien kreeg ik uitleg wie hij was. Sorry, dat was dom, maar ook lachwekkend. M’n zus had dat kunnen waarderen.

Genoeg daarover, we slaan weer een nieuwe weg in en zal ik proberen weer leuke dingen te melden uit een ver verleden.

Nogmaals Isabel, ik waardeer je reakties.

eFVe

Gebakken Noedels

Gebakken Noedels op Aziatische wijze.

Hoe ik aan dit zakje kwam???? Ik zou het niet weten, maar ik las in het voorbijgaan dat de houdbaarheidsdatum tot eind november 2016 was. Dan is de cirkel snel rond en besloot ik vandaag te maken wat waarschijnlijk best pittig kon zijn. Ik waagde de sprong. Aangezien mijn Anne er niet tegen kan, dacht ik eens diep na.

Een oudere overleden vriendin gaf me ooit een tip, als iets pittig is, doe er melk bij.

Vandaag nam ik de proef op de som en......het was voor hem en mij eetbaar. De afbeelding bracht wel een mooier plaatje dan mijn kooksel, maar zonder iets van vlees? Ik had gehakt gebakken en.....dat bracht nog iets van extra’s. Volgende keer zal ik er verbetering in aanbrengen, maar ben eigenlijk niet van plan weer zo’n zakje aan te schaffen. Eigenwijs als ik ben, ik maak een mooier/leuker en lekkerder product, wellicht onder een andere naam, maar dat gaat me lukken.

Noedels alla Froukje. Klinkt dat goed? Dan houden we dat erin.

eFVe

Mijn familie

Mijn geliefde familie, ons gezin.
Iets om heel trots op te zijn: Mijn familie. Een feestje van even geleden
bracht deze foto tot stand en wil ik de foto graag beëdigen in m'n blog, om
iedereen te laten weten, dat ik zielsgelukkig ben.

Al moet ik er wel bij vertellen, de foto linksonder is niet een juiste
afbeelding van onze kleinzoon, maar in deze situatie een gekke/leuke foto !!!

We zijn er allemaal nog en ik weet inmiddels, er kan zo snel een verandering
komen.
Dus.......hierbij een foto van MIJN FAMILIE. ONS GEZIN !!!!!

eFVe

Ricky

Ricky,

het hondje van m’n zus

zat heerlijk en knus

bij haar zoon in huis.

Zo stil als een muis.

Hij mist vast mijn zus,

maar treft het dus,

hij kent haar zoon goed.

Dus vol goede moed

vertrouw ik,

dat Dicky haar Rick

in goede handen is.

Heb ik het mis?

Vast niet,

zonder verdriet

loopt ie in de pas

en is als was

in de handen van haar zoon

en vindt alles gewoon.

Dicky,

ze passen goed op jouw Ricky.

Dikke kus

van je zus.

eFVe

Afscheid van mijn Zus

Lieve zus,

van mij een kus

omdat je er was

en nu ontdek ik pas

hoe ik je zal missen.

Daarin kan ik me niet vergissen.

Een zus door dik en dun,

we ervoeren zelfs veel fun.

We hebben veel gedeeld,

hebben elkaar nooit verveeld.

De liefde voor elkaar was altijd voelbaar.

Daarom voelt het nu heel naar.

Je bent er nog en ook weer niet,

dat doet me veel verdriet.

Dit simpele gedicht ben je meer dan waard.

Het zegt net iets meer dan een simpele kaart.

Ik eindig dus,

simpel als altijd met een kus

voor m’n liefste zus.

eFVe

18 November 2016

Vandaag kreeg ik een telefoontje van mijn neef, de zoon van m’n zus. Hij had een minder goed bericht.

Mijn zus is 89 jaar geworden, maar sloot deze nacht haar ogen.

We zullen haar missen, eigenlijk kan niemand gemist worden, maar de realiteit is nu eenmaal anders.

Ze was een leuke, lieve, fijne zus. We hebben in ‘t verleden ontzettend veel plezier gehad. Laat ik het zo zeggen, we hebben gelachen, gehuild en geleefd. Voor vandaag doe ik er een foto bij, niet zo lang geleden van haar en mij en misschien kom ik terug met mijn verhaaltjes op dezelfde golflengte, maar het kan even duren.

Mijn zus !!!

eFVe

Zwijmelen met Pat Boone

Een zwevende Froukje kwam uit de bioscoop en droomde van zo’n man ( in de toekomst ). Het is niet zo geworden. Hij voldoet aan veel, maar aan Pat Boone? Wie wel trouwens?

Als jonge deerne zag ik alles door een gouden bril, een byzondere spiegel. Deze Pat Boone kuste niet zomaar een meisje, alleen de enige echte/ware. Wat een kanjer, door kinderogen gezien natuurlijk. En dan kon ie ook nog zingen en gitaarspelen. Pat Boone, onthoud die naam.

Wat is er van hem terecht gekomen? Ik weet het niet.

eFVe

Naschrift:

Ik ontdekte net dat hij in de Religieuze Pop-muziek beland is, samen met vrouw en kinderen.
En zo zag hij er later uit:

Stadion Cambuur in Leeuwarden

De kunst was om met 1 kaartje het stadion met z’n 2en in te komen. Mijn vriendin haar ouders hadden een zaak en kregen altijd gratis kaartjes voor voetballen, waarvan m’n vriendin er eentje kreeg. Wij tosten dan, wie van ons beiden over het hek moest klimmen bij een wedstrijd van Cambuur in het stadion van Cambuur. Onze favoriete club.

Deze keer was ik de klos. M’n vriendin ging dus normaal door de ingang en wachtte dan in de bosjes op de zijkant van het veld. Eerst een goed moment afwachten en vooraf natuurlijk afspreken waar de klimpartij plaats zou vinden. De adrenaline spoot me door m’n lijf, de spanning was ondraagbaar, maar....ik moest wel. Die afspraak hadden we.

Even tot 10 tellen en dan gaan, zelfs het prikkeldraad mocht me niet deren, de afspraak was het belangrijkst. Ik klom en klom en met niet m’n beste kleding aan redde ik het door maar even vast te zitten aan het prikkeldraad en liet me vallen over het hek. Ik was binnen.

                                                             Oeki Hoekema

Om het nog spannender te maken, gingen we beiden weer van het veld af en 1 van ons, ik deze keer, normaal door de ingang. En hoe dom waren we geweest? Ik gaf door het hek in de bosjes gewoon het kaartje door en mijn vriendin kon zonder blikken en/of blozen zo door de ingang naar binnen.

Die keer zagen we weinig van het voetballen zelf. Onze Favoriet Oeki Hoekema, die zelfs in een hoek vlak bij ons speelde, kreeg niet de aandacht, die hij verdiende, maar een volgende keer zou alles gemakkelijker gaan.

En zo kwamen wij bijna wekelijks het Cambuurterrein binnen met z’n 2een en zelfs met z’n 3een op 1 kaartje.

Niks voor meisjes? Toe nou, meisjes doen niet onder voor jongens, wij niet in ieder geval.

eFVe

Hooguit 15 jaar

Laat ik eens 14 of 15 jaar zijn geweest. Onze Oma/Opoe/Ote lag bij ons in de kamer in bed. Kon verder niks meer dan liggen. Haar gewicht was over de 100 kg.. Ik had een dagje vrij. M’n mam vroeg of ik even bij Ote wilde blijven. Oké. Ote las haar boek.

Ik zag...ik had de ruimte voor mij alleen, nou.....op de lezende Ote na. Mijn vriendinnen en ik waren in het weekend naar een film geweest van Doris Day en ik zat er nog boordevol van. Begon te zingen en steeds harder en sprong op en van de stoelen, dan de tafel en uiteindelijk op Ote’s bed en eronder. De benen omhoog en zo duwde ik het oude mensje op en neer voor zover het ging, het was nogal zwaar.

Ik herinner me dit nog als de dag van gisteren. M’n gezang werd steeds harder en Ote begon te roepen: “Keetsje Keetsje, dat kien is kek wudden, help mij !!!”. (Geertje, Geertje, dat kind is gek geworden, help mij.)

Ik hoorde m’n moeder de trap af komen en ik dook in een stoel en pufte uit.

Daar was m’n moeder: “Wat hét dat te betekenen, wat is hier an de hand !!!”. Ik trok m’n schouders op en zette een onnozel gezicht. Ook Ote was erg stil.

M’n moeder schudde haar kussens op en ging mopperend de kamer uit. Ote en ik hebben samen nog erg lang na gelachen.

eFVe 

Koopjes

Mag ik me even voorstellen?

Ik ben een oudere vrouw en dol op koopjes. Wat voor soort koopjes? Van alles...!!! Kleding, eten, schoonmaakartikelen. Alles dus .....!!!

Maar...soms sla ik de plank ook helemaal mis. Zag een prachtige coltrui, helemaal mijn idee. Zwart in ribbel, maar niet een gewone ribbel...niks ervan. Eentje met scheve lijnen en gecombineerd met weer gekruist. Moeilijk uit te leggen. Geloof me, een geweldige mooie coltrui met een prijskaartje van 29, 95 euro. Maar het is pas een koopje, als ie is afgeprijsd. Kosten 5 euro. Een koopje of niet??? Durf eens nee te zeggen.

Deze dag zou ik ‘m dragen en dat is ook gebeurd. De maat is helaas XL, terwijl ik M draag. Je raadt het al, te groot en hoe te groot? Het lijkt of ik koude handen heb en de schouders zowat bij m’n ellebogen zitten.

Meestal lukt het me en...ik probeer ‘m nog te vermaken. Nog nooit zag ik zo’n mooie coltrui in de kleur zwart, maar helaas. Pindakaas.

Lach me niet uit.

eFVe

De Eerste

Onze eerste kleinkind was een plaatje, zo mooi en gaaf. We mochten meteen komen en ook de ouders van Sonja’s man. Ook zij vonden de kleine een plaatje en Sonja’s schoonmama vroeg: “Van wie heeft ze die mooie kleine oortjes?”. Sonja dacht niet lang na en zei (misschien wel vol trots???): “Van mijn moeder”.

De volgende keer dat we kwamen, bekeek ze me eens zorgvuldig en vertelde dit verhaal. Ze keek naar mij en zag enorme oorlellen en of we toen konden lachen????? Jawel, heel erg. Een grove vergissing.

De foto van de oorlel is niet echt de mijne, lijkt me een beetje een rood oortje (???!!!)

eFVe

De Papierversnipperaar

De buurvrouw kwam langs, we hadden haar al een poos niet meer gezien. Het was fijn haar hier te hebben.

Ze vertelde, dat haar papierversnipperaar was overleden en wij vroegen even door en misschien dat wij samen met haar er iets aan konden doen. Buurvrouw snel naar huis en dat werd me toch een gepruts. Met haaknaalden, schroevendraaiers, mesjes en meer van dat soort dingen prutsten we het papier tussen de tandjes van het apparaat weg. Stofzuiger erbij. Het leek te lukken, maar kostte ons wel twee uren hard werken en lachen.

Ik wilde graag een foto maken om het in m’n blog te kunnen doen, maar Anne zowel als buurvrouw gilden: “NEE !!! “. Zo jammer, het was zo’n leuk gezicht, die beide prutsend aan dat ding.

Hè hè, eindelijk klaar en dan nu proberen. Een verlengsnoer haalde Anne uit de garage en wij in afwachting. Anne haalde nog snel de compressor voor het doorblazen. Hoe het kan, is moeilijk raden, die deed het niet en ook de versnipperraar zei: “Doe het lekker zelf !!!”. Zulke situaties kan ik slecht aan en lach wel zo hard...

Had ik er nu maar een foto van: met z’n drieen twee uren werk en dat alles voor niks en een dikke rommel op de vloer en bank.

Alles is weer opgeruimd en buurvrouw ging teleurgesteld naar huis.

Maar...het houdt je van de straat.....toch???

eFVe

Oscar

Buurvrouw Ria Onrust kwam koffiedrinken en nestelde zich in een luie stoel. Ze droeg een shirtje met V-hals. Toen dacht ik al.......daar beleeft ze wat mee.

Onze poes Oscar zag haar zitten en kwam vrolijk op haar af en Ria genoot van z’n aandacht. Hij gaf haar kopjes, sprong op haar schoot en omhelsde haar letterlijk. Beide voorpootjes om haar nek.

“Och Froukje, wat heerlijk !”, riep Ria luid.

Ik wachtte af, wist wat er zou gaan gebeuren. “Het is je gegund”, zeg ik nog en Oscar sabbelt in haar nek. Ineens krijst Ria: “Oooooooh Oscar..........wat doe je nou !!!! “.

Oscar kwijlde en de kwijl liep haar tussen haar borsten. Ik wist het en nu wist zij het ook.

Mag ik even lachen? Ria lachte dapper mee. Een washand en handdoek maakte alles ongedaan en klaar was Ria. De koffie smaakte goed en vaak denk ik nog aan poes Oscar.

eFVe

Buurvrouw

Onze buurvrouw naast ons heeft haar huis te koop. Sindsdien is ze erg rustig richting ons. We zien haar gaan en komen. De krant lezen we al niet meer samen. Af en toe een blad in de bus, mag gelezen worden en retour in haar bus. Lectuur van ons komt bij haar terecht en....dat is tegenwoordig ons kontakt. Jammer...maar helaas.

Met haar heb ik gewinkeld, gewandeld, zelfs gefietst ooit, met haar in de auto tochtjes gemaakt. Met haar naar toneeluitvoeringen geweest, uit eten gegaan, kroketjes gegeten. Met haar gelachen als nooit tevoren, met haar gehuild. Ze gaat naar Haren, haar geboortestad/dorp.

Ik zal haar missen. Logisch toch????

eFVe

Jeroentje

Toen onze jeugd 14 en 9 jaren oud/jong waren, ben ik gaan oppassen op ene Jeroentje. 1 dag in de week, z’n moeder studeerde en dat was mijn kans. Er was een advertentie, ik schreef erop, ze kwam langs en ik had de oppasbaan. Ik zei: “Rijk zijn we niet, maar we hebben hier heel veel liefde en dat kan ie krijgen”.

De moeder van Jeroentje, Helen genaamd, was gelijk om. Ik was aangenomen. En wat hebben we genoten van dat ventje. Hij was 9 maanden oud, dus alle beginsels zijn bij ons ontwikkeld. Samen met Sonja en Ronald leerden we hem van alles. Liedjes van Vader Abraham. Niet omdat ze leuk zijn, maar ze vallen goed bij kinderen. Bier bier bier. Dat waren z’n eerste regels van het liedje, waar wij dan volop van genoten.

Lopen kon hij niet, ook dat kreeg ie hier met ontzettend veel aandacht van ons onder de knie en hij was goedlachs, wat ook heel leuk was. Iedere dag wandelde ik met hem in de wandelwagen en vertelde onderweg van alles. Hij is hier een hele tijd geweest en heeft hier veel geleerd.

Als z’n Vader hem bracht, huilde hij heel erg, niet voor lang, maar toch.....

Als z’n Moeder hem bracht, zwaaide hij haar uit. De papa was dus niet te vervangen, maar moedergevoelens hadden we hier allemaal, denk ik. Laat Ronald dat niet horen/lezen. Misschien ook wel, want ook Ronald was dol op ons/dat ventje.

Een foto van hem doe ik hierbij, ‘t is een oude foto, een mooiere heb ik niet. Die tijd van toen was anders.

Hij kwam hier en was geopereerd aan een ingang van eten en een uitgang van eten, dus alles vloeibaar en niks vuils op de grond, wat ie in z’n mond kon stoppen. Maar...er werd hier goed op hem gepast.

Hij sliep boven in een campingbedje en was een erg gemakkelijk kind. ‘t Was een heerlijke tijd.

Ik voel me nu oud, geen kleine kindjes meer in mijn buurt.

Maar toevallig kwam m’n nicht met haar kleinzoon op bezoek vandaag en dat was weer even proeven hoe het was/is.

Misschien is het niet te lezen, hoeveel liefde we Jeroentje gaven, maar als ik aan hem denk, gloei ik weer helemaal en het kan de overgang niet zijn, dus....rara waar komt het van???

Van Bas een foto met z’n oma en z’n omi (overgrootmoeder)en een foto van z’n vakantie.

Jeroen is een enorme grote vent geworden, we zagen hem nadien nog geregeld, maar kleine kinderen worden groot. Zo ik de laatste keer hoorde van z’n Moeder, woont ie in Leeuwarden. Hoe toevallig, mijn geboortestad. Het ga je goed Jeroen, denk je nog wel eens aan ons? Ik wel aan jou. Dit is het bewijs.

eFVe

Armacao de Pera

Mooie tijden in Armacao de Pera in Portugal/Algarve:

We kampeerden geregeld in Portugal na een lange reis van 5 dagen, maar het was het waard.

Een keer werden we meteen bij de balie gevraagd onze dochter terug te bellen, ze had nieuws. Ik hoefde niet ongerust te zijn. Dat werkte niet, ik maar bellen en bellen, pas ‘s avonds kreeg ik haar aan de lijn. Die tijd was nog niet de tijd van 06 nrs. En wat bracht ze voor nieuws???? Ze kwamen per vliegtuig de volgende dag met z’n 4een en hadden een huisje op de camping besteld.

Wij snel de volgende dag naar het dichtstbijzijnde vliegveld “Faro” genaamd en dan maar wachten. Wat een spanning en blij dat ik was. Ik miste de kinderen toch al heel erg, als we 8 weken gingen. Maar voor Anne’s gezondheid had ik het wel over.

Ze hadden een auto besteld, dus met 2 auto’s terug naar onze camping in de Algarve. De kinderen nestelden zich in hun huisje en wij zorgden voor de warme maaltijd. Alles deden we tezamen en gezelligheid kent geen tijd.

Anouk was al op een leeftijd, ze mocht zelf naar ons toe in de caravan en dat was al redelijk vroeg in de morgen.

En wat legde ze alle dagen neer in ons campingtoiletje? Een heuse reuzendrol. Het toiletje is meestal alleen voor onderweg, maar dit was zo leuk. Opa moest het vaker legen en Anouk hielp hem in alles mee.

Dat waren nog eens gouden tijden. Koen was nog erg klein, maar toch zijn we vaak op pad geweest met hun gezin erbij en hebben zo genoten.

We gingen ook naar een of andere Kaap, wij hebben ze allen bekeken, dus de naam is me ontglipt, maar daar waren altijd politiemensen paraat voor eventuele moeilijkheden. Anouk vond dat erg interessant en ging met haar verrekijker vlak voor de agent staan en kon de agent zich inhouden???? Nee, een grote grijns op z’n gezicht verried, dat ie genoot en wij ook.

Een andere keer gingen we de duinen in en de rotsen in Albufeira en Anouk, nieuwsgierig als altijd, ging even alleen wat verder. Zag er een mens liggen, zij erop af. Een blote man, die beduidde in een andere taal, dat ze weg moest gaan. Anouk vond het best en bestudeerde het geheel. Ook daarom hebben we vreselijk veel lol gehad. We kregen haar niet zo gemakkelijk weer bij ons, want dan moest een van ons ook de blote man aanschouwen. En maar lachen om dat heerlijke kind. Koen zag dit alles aan en genoot van het uitzicht, de zee en van ons.

Zeker weten.

eFVe

Aan wat anders toe

De kinderen groot.

Onze kinderen vonden het jammer, ik kon na m’n sterilisatie geen baby’s meer maken/krijgen. Maar misschien wist ik een oplossing en als geroepen stond er een advertentie in de krant. Oppas gezocht 1 dag in de week op Jeroentje van 9 maanden. Heb ik stiekem/stilletjes op geschreven en als antwoord kwam de moeder van Jeroentje met Jeroentje bij me op visite. 

Een heel klein kereltje, die gelijk mijn aandacht trok en ik hoopte, dat ik goed genoeg zou zijn. Maar er haperde wat aan dit ventje, ik moest een hele schone vloer hebben, want alles wat hij at en dronk moest erg vloeibaar zijn, dus een vieze vloer zou funest kunnen zijn. Er was een operatie aan vooraf gegaan. Ik durfde het wel aan. Voor Ronald had ik als baby ook al zulke dingen moeten meemaken en ondernemen, dat zou nu ook lukken.

De volgende dag had ik al telefoon, wanneer zou ik kunnen? Vanaf direkt dan maar. Moeder van Jeroen, Helen genaamd, studeerde een dag in de week. Ik was aangenomen.

En was ik blij? En waren Ronald en Sonja blij???? Zeker weten. Ik kon het verder niet delen, maar....moest het kwijt en belde bij onze buurvrouw aan. Haar reaktie was niet aardig. Zij kon zich niet voorstellen, als je al 2 kinderen groot had, dat je alsnog wilde zorgen voor een kind van een ander. Ik ging teleurgesteld naar huis.

Met Sonja nog over gesproken, zij was toen 14 of 15 jaar en wilde het heel graag. Ik had het ook al aangenomen, de datum stond vast. Wij overlegden, hoe we dit zouden aanpakken en welk speelgoed we nog hadden voor zo’n klein ventje. Het moest enorm schoon zijn voor de hygiëne.

Daar ging de bel. De meeste mensen kwamen achterom, maar deze keer dus echt iemand bij de bel. Ik doe open, staat er een wandelwagen voor de deur met zo’n grappige praatpop erin en een briefje. Ik roep de kinderen en we rijden de wandelwagen naar binnen en beginnen de brief te lezen.

Ik ben Krelisje en willen jullie op mij passen? Mijn mama is even weg.

Dat vonden we erg leuk. Daar moesten we iets mee doen. Doordat we een poes hadden gehad, die tijdelijk ‘s nacht in een doos met luiers overnachtte, had ik nog luiers over. We hoefden er niet lang over na te denken. Wij kleedden Krelisje uit en maakten de luier vol met pindakaas en deden hem de luier om en z’n kleding en schreven op een ander briefje.......Hier is Krelisje terug, Krelisje heeft bah gedaan. Zetten hem bij de buren voor de deur, belden aan en kwamen lachend in onze gang terug. De buurvrouw deed open, las het briefje,  lachte luid en verdween naar binnen met Krelisje in de wagen.

Laat ze nu gedacht hebben, dat wij pure poep gebruikt hadden en schrok heel erg bij het aanschouwen van de luier met bruine smurry. Die lol achteraf mochten we dus met haar beleven en dat waren onze (leuke) buren.

Leuk om mee te maken. We hebben jaren op Jeroentje mogen passen, het was een geweldig en gezellig ventje.

eFVe

Rustige Buren

Onze buren van eerder gingen verhuizen. Zeker weten, dat ik hen ging missen, ze waren echt aanwezig. 2 auto’s voor de deur of beide auto’s onderweg. Buurvrouw en ik samen koffiedrinken of boodschappen doen. Ging ook vaak wat mis. Boodschappen gehaald met de auto en weer op pad, plots een raar geluid. Achterklep open, boodschappen op straat. Gelukkig konden we er altijd erg om lachen, het was leuk.

Maar nu gingen ze verhuizen. Ik belde naar hen en de ex-buurman nam aan de andere kant op. Ik vraag: “Hoe is het daar? Al kennis gemaakt met de buren?”. Het duurde even en toen kwam het antwoord: “Onze achterburen zijn erg rustig”.

Ikzelf ben geen Assenaar, kon me er dus niks bij voorstellen en ging dus zelf op onderzoek. Bij hen aangebeld, gezellig het hele huis bekeken. Mooi huisje, mooie straat. Maar nu de achterburen. Een enorme grote tuin sierde hun achterkant en aan het eind een pad, een soort achterommetje en.......een begraafplaats.

Stille achterburen, ik begreep het. Malle vent.

eFVe

Vandaag

Vandaag !!!

Vandaag was een mooie dag. Visite uit Amerika en Amersfoort en Leusden en Assen/Doorn kwamen onze dag opvrolijken. Vrolijker kon het niet. Er werd gezongen. Oude liedjes als, Ach vaderlief, toe drink niet meer. Ook een heel zielig liedje, waar iemand in dood ging en gelachen dat er werd. 

Echte smartlappen tussen aanhalingstekens. En een veldmuis in het bos en nog eentje over 2 schattige poesjes. Misschien kan ik de tekst bemachtigen, maar de droefenis spatte er van af en toch hebben we erg kunnen lachen. Liedjes van vroeger.

De jongste was 54 jaar en de oudste 79 jaar en daar tussenin nog van alles. Ik meld nu alleen de dames, want die hadden in alles weer het grootste woord. Ook nog een leuke skype van een zus uit Amerika, ze moest er even bij zijn, volgens haar d’r grote neus ertussen steken. Ze was/is meer dan welkom !!!!

‘t Was kort en krachtig en nu is het weer afwachten, wanneer zien we hen weer???

Vandaag kwam ik erachter, wij allen blijven kinderen en....dat voelt héél goed.

eFVe