Vanmorgen ging het zo akelig. Ik heb zelfs de arts gebeld, maar net toen de assistente op nam, kon ik ophangen. Het was weer goed. Ik weet niet, of ik dit alle dagen voor de opvang red. Maar het is niet de bedoeling dat ik zeg, dat ie er niet naartoe hoeft. Er gaat zoveel fout en dan komt er weer die huilbui. Ik was er op voorbereid, maar wie wil z’n maatje zo zien huilen, zonder te weten, wat er aan scheelt.
Uiteindelijk kwam er een raar, onmogelijk verhaal, dus niet waar. Probeer maar eens het tegendeel te bewijzen. Ik had het idee, dat ie kapot ging aan de gedachte, dat ik ‘m niet geloofde.
Dan leg ik uit, dat het z’n ziekte is, die hem dan parten speelt en dat ie straks weer beter en helder kan denken.
Even rust in de tent, tot ineens het spinsel er weer is. Een grote vent of meid, die hem dan kan overtuigen dat het onzin is.
Het niet weghoeven gaf hem rust, eigenlijk wilde hij wel graag.
Heel voorzichtig meld ik, dat mocht hij niet meer naar de dag-besteding kunnen of willen, ik niet voor hem kan zorgen. Ik ben geen verpleegster en kan geen dingen oplossen. Dingen aanvechten die er niet zijn.
Dit laatste meen ik. Als Anne alle dagen thuis zou zijn en ik hem niet alleen mag/kan laten, is het onmogelijk hem thuis te houden. Dit soort moeilijke momenten? Ik ben er niet goed in, ik vind het zo erg voor hem.
Ik had nuchter naar het laboratorium gemoeten, maar dat werd onmogelijk. Om zelf staande te kunnen blijven, heb ik m’n mueslibroodje wel gegeten en ook de pillen en drinken tot me genomen. Ik neem even pauze en fiets daarna toch naar het laboratorium van het ziekenhuis. Leg het uit en dan kunnen ze sommige testen door laten gaan. Er staan nogal wat op de lijst. Ik heb even mijn gezicht opnieuw gewassen om niet te tonen, dat ik gehuild heb.
Voor vandaag wil ik niet meer vertellen, dit stuk stopt hier. Ik kan nu echt niet alles prijsgeven. Misschien dat dat me later alsnog lukt.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten