Het valt me op, dat als Anne van de dag-besteding terug komt, hij vaak in de war is. Dan is ie moe, neem ik aan.
Maar vandaag was het wel heel bijzonder. Ineens zegt hij: “Ik moet nog bellen”. Ik vraag, waar hij naar toe zou moeten bellen en hij legt het uit. “Vanmorgen ben ik van huis vertrokken en Froukje was daarbij”. Ik zeg: “Dat klopt, ik heb nog een kusje van je gehad”. Hij zegt geschrokken: “Maar ik ben nu hier en Froukje weet dat niet”. Oei, denk ik, hoe leg ik dit uit. Ik vertel, dat ie vanmorgen inderdaad vanuit huis naar het busje is gegaan en dat Froukje hem naar de bus heeft gebracht. “Echt waar?”, vraagt hij. Ik vervolg: “En nu ben je weer naar hier gebracht en dit is thuis en ik ben die Froukje”. Hij zucht eens diep. Ik ga naar hem toe, geef hem een kus en zeg: “Heus Anne, ik ben Froukje”. En hij begint heel hard te lachen en ik lach van schrik mee. En eigenlijk is het ook wel erg komisch. Hij kust mij niet terug en kan bijna niet geloven, dat het waar is, wat ik zeg.
Ik ga weer naar m’n stoel en zie hem denken. “Als het echt is, zo jij zegt, dan ben ik nu wel erg in de war”, meldt hij.
Ik probeer heel voorzichtig te vertellen, dat het de moeheid is van de hele dag naar de dag-besteding. “Ja”, zegt hij en kruipt weer in z’n eigen wereld en kijkt daarna samen met mij naar Kunst en Kitsch.
Ik ben even naar hier gegaan, om dit op te schrijven, het is nu nog heel vers.
Maar...wat is ie lief vanavond. Meestal wordt ie boos, gelooft me niet. Maar ik neem wel aan, dat het heel moeilijk is voor hem de ziekte Alzheimer te kunnen accepteren.
Ik beloofde hem, dat morgen alles misschien weer beter zal gaan.
En nu weer snel naar hem toe en in alle rust de avond samen vullen tot 10 uur.
Liefs èFVé.
Even een vervolg de volgende dag. Donderdag dus. Om één uur komen ze Anne de vernauwing doorprikken en ik heb net de grote beurt, zogezegd, gedaan. Anne is er moe van en ik? Ik ben best een beetje trots, dat ik het gedaan kreeg om het te mogen doen. Anne helemaal wassen. Soms wordt z’n onderlijf nog verstopt voor mij, maar ik denk, dat ik dan Froukje niet ben voor hem.
Vandaag ben ik weer duidelijk Froukje en ben klaar voor de dames, die dit vandaag gaan afmaken. Om één uur zal het gebeuren en voor die tijd eten wij even een broodje. Tot nadien.
Twee dames van Icare hebben de klus geklaard. Het viel behoorlijk tegen, maar liggend op bed is het gelukt. Ik ben erg blij. Nu wordt het om de zes weken gepland en meteen heb ik het in mijn agenda gezet.
Het was zwaar voor Anne, onderwijl kuste ik z’n hoofd, terwijl de dames hem verlosten van het ongemak.
Dit moet nooit meer op deze manier gebeuren. Ik heb de dames bedankt en mijn begeleidster nog even gevraagd, of ze wel inzag, dat het eerder had gemoeten. Dat begreep ze maar al te goed en ik onthoud het wel, reken daar maar op. Anne heeft zich flink gehouden en z’n broodje, daarna de pil, en drinken en al verorberd.
“Ik ben apetrots op hem”, zei ik met een betraand gezicht.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten