Mijn Anne krijgt hedenavond de pedicure op bezoek en ze zal zijn uitgegroeide nagels behandelen. Lijkt mij een goed idee, alhoewel ik eerder dacht: “Wat een luxe”. Ooit liet ik het zelf doen, maar dat was niet helemaal aan mij besteed. Het kostenplaatje viel redelijk hoog uit en dat heb ik echt niet voor mezelf over. Nu vraag je je af: Voor Anne wel? Ik had iets anders in gedachten, maar dat liep even niet goed en nu bedacht onze Sonja haar pap dit kado te doen. Dat hoeft nu duidelijk niet, maar Anne vond het prima. Dus...deze avond gaat het gebeuren.
Gisteren al snert gekookt, dan kunnen we daarna vlug en vrolijk snert eten en wil ze ook een hapje? Oké. Er is toch teveel.
Snert zoals snert behoort te zijn, dat is de bedoeling.
Jeetje...het busje komt zo? Nee...het busje is er al, het is nog geen 9 uur. Dat is rennen. Anne zoekt om een kam. Haar heeft ie bijna niet, maar alom paniek. Ik mee zoeken en alvast vooruit rennen naar het busje. Maar de chauffeur is geduldig. Anne vindt z’n kam en ik werk hem de deur uit met zachte hand en geef de rollator aan.
En...daar gaat hij... Even bijkomen hoor, dit is ons nog nooit overkomen, 10 voor 9, schrikken.
Maar klaar was ie wel, alleen nog niet in de ruststand.
Iedereen nog even dag geroepen in de bus, de Audi (Anne's rollator) werd naar binnen gereden en ... zeg maar dag met je handje.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten