Zon en regen, ik zoek de regenboog, maar hij/zij heeft zich verstopt voor mij. Ik ren van het raam aan de voorzijde van het huis naar het raam aan de achterkant, maar hij blijft verstopt.
Weet ie/zij dan nog niet, dat ik naar ‘m verlang? In gedachten zie ik het toch.
Als ik dit zo overlees, mag je haast denken, die vrouw is niet normaal. Maar...Alzheimer is niet besmettelijk, dus...helaas-pindakaas. Het moet een andere oorzaak hebben.
Anne scharrelt buiten en heeft inmiddels alle sleutels gevonden. Hij wil ze eigenlijk niet ophangen, maar met een zoetsappig verhaaltje zie ik ‘m toch de sleutels ophangen waar ze horen.
Akelig om vanavond te zeggen, dat ik ze MOET verbergen, omdat ie soms buiten z’n weten de deur opent. Voor hem een onduidelijke zaak en hoe zal hij mij weer noemen?
We gaan het zien, even afstand houden.
Ik verwachtte Anne’s fysio-therapeute, ook al had ik er geen bericht van gekregen, maar het mocht niet zo zijn. Dus gingen we toch even wandelen, maar halverwege begon het al te miezeren en Anne’s neus lekte dapper mee. Even ergens gestopt, maar toch maar snel verder, terug naar huis.
Het voelt verder wel als een goeie dag, daar houden we het maar op.
Uiteindelijk heb ik de sleutels niet opgeborgen. Ik wilde de sfeer niet bederven en nam het risico.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten