Door onze gesprekken gisteren met de geriater en de neuroloog ben ik tot de conclusie gekomen, dat we het redelijk tot goed doen samen en we dus doorgaan tot het gaatje. Wat dat dan ook moge betekenen.
Gisteren dacht ik, dat mijn energie door de gesprekken gegroeid was, maar na een lange nacht - ik stond 3 kwartier later op dan normaal - kwam ik erachter, dat niets minder waar is. Bekaf, doodmoe waren we allebei.
Nu de schouders er weer onder en met een goed gevoel beginnen we waar we gebleven waren. Zelfs Anne heeft veel aan de gesprekken met beide specialisten gehad.
We zien wel, wanneer we weer uit de bocht vliegen, door gedrag wat niet te snappen is, maar vanaf nu heb ik toch wel weer energie. De goedkeuring van die hooggeleerde mensen heeft me goed gedaan. Ook het gevoel, dat ik het niet slecht doe. Hiep hiep hoera...
Deze dag laten we komen en gaan zo het loopt; ik neem geen beslissingen. Kalmte kan me redden?
Vandaag geloof ik erin.
Zo lui hoeft het nu ook weer niet, de bedoeling is ietsje anders. Wandelen zit er vandaag niet in, de kou is te bombastisch, of is dat geen goeie uitdrukking? Ik vond het wel wat hebben.
Aan tafel werden de problemen over eten besproken. Dat was even een felle discussie. Volgens Anne MOET hij z’n bordje leeg eten, ook al voelt hij, dat het problemen zal geven.
Ik moet er even wat over kwijt.
Onze kinderen waren geen grote eters en als ze een dag hun eten niet hoefden op te eten, was er de volgende dag protest, dat het dan wel weer moest. Toegeven kon echt niet. Het spreekwoord met de vinger geven en ze dan de hele hand nemen is hier van toepassing.
Maar...ook bij Anne werkt het zo. Daarin botsen we steeds weer en ik kan het niet goed winnen van hem. Ik wil ook graag, dat hij het met mee eens is, maar dat gaat niet lukken.
Of hij het niet snapt, of dat het niet wil snappen, wie zal het zeggen.
We zijn gestopt en een ander onderwerp aangeroerd.
Bij mij blijft het hangen en als ik besluit dit verhaal af te maken, ga ik eerst nog naar hem toe, kus hem en zeg, dat ik alleen maar m’n best doe, zodat ie niet afvalt. Hij lacht en zegt: “Dus niet minder eten?” Ik lach ook en zeg: “Zo is het !”
Ik ben tevreden en hij blijft moeilijk doen. Dit probleem zal altijd tussen ons blijven staan. Ik roep hem nog na: “Of het kan je niks schelen, dat je wat eerder het hoekje omgaat?”. Anne lacht terug en geeft het op. Gemeen mens ben ik, hé?
Het goede nieuws...we hebben gewandeld en ‘s avonds kwamen Johanna, Ronald en Desmond op visite. Hoe mooi kan het leven zijn.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten