Alweer woensdag. En...alweer boodschappendag. Weinig bezoek gehad en toch raakt de boel op, ra ra hoe kan dat?
Anne is naar de dagopvang en ik ben inmiddels terug van boodschappen halen. De zon schijnt, wie doet je wat?
Ik kan niemand uitleggen hoe blij ik ben dat de maand december er weer op zit. Weer normale dagen, niks verwachten, dan is alles een verrassing.
We hadden samen best goeie dagen en nachten, de ene nacht wat beter dan de andere, maar ik mag niet klagen. Dat doe ik dan ook niet.
Kina, de ex-buurvrouw is nog geweest en zo te zien heeft ze het druk gehad en nog, denk ik. Ze is wat smalletjes geworden in het koppie, maar ze is nog net zo’n schat. Ze vreet Anne zowat op en dat doen er niet veel. Dat voelt zo goed voor hem.
Ik heb die honger niet meer, ‘s avonds voor het slapen gaan, in moeilijke tijden nog weleens en als ie naar de opvang vertrekt en die laatste schiet er nog weleens bij in. Dan moeten we ineens zo vlug.
Vandaag was over alle boegen een goeie dag. Kleinzoon Koen kwam ons nog Gelukkig Nieuwjaar wensen en ook ook Jo/Ro wisten ons huis te vinden.
Gisteren dacht ik, ze houden allemaal niet meer van ons, maar vandaag voelt alles anders.
‘s Avonds helaas weer even schrikken. Anne was compleet het pad kwijt. Hij had het over THUIS, maar dat was niet bij ons. Had z’n vitaminedrankje al gehad en weigerde de tweede en kon zich niet herinneren mij die dag eerder gezien te hebben.
Dan doe ik weer een stapje terug, dan de helft van z’n drankje maar en vandaag zien we wel weer.
De sleutels nog even ergens anders gelegd, maar ik hoor op dit moment, dat Anne de screens opent, dus die plek is gevonden.
Tot morgen maar weer. Het is mijn hoogste tijd.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten