Het is maandag, Anne moet weg...Hij is de onrust zelve. Ik geef me gewonnen en zal de wekker een half uur eerder zetten, want dit gedoe kost me meer inspanning en stress, dan een half uurtje eerder opstaan.
He he, hij is weg. Het vervelende is, als Anne zo vroeg opstaat, moet ie ook lang wachten op het busje. Ik ben dan min of meer verplicht bij hem te zitten, anders kan hij z’n kont niet in de stoel houden en loopt van hot naar her.
En maar mopperen. Deze keer trouwens niet. Ik was niet zo spraakzaam en dat vindt hij niet normaal.
Ik ben zo blij deze ochtend dat hij naar de opvang gaat, zo blij was ik nog niet eerder. Ik word erg nerveus van zijn onrust. Dit ouwe mens raakt een beetje op, geloof ik. Vanmiddag ga ik snel de fiets pakken en dan is het: gaan met die banaan. Rust in de tent op dit moment. Ilona komt zo en dan hebben we het druk tot twaalf uur en dan pas ben ik aan de beurt.
Ilona komt binnen en treft een hyper-nerveus mens aan. In een paar zinnen leg ik haar uit, wat hier speelde; Ilona is een heerlijk mens en zegt: “Maar hij reageert gewoon als een kind”. Dat weet ik ook wel, maar het is zo’n groot klein kind. Hij maakt mij zo onzeker.
We gaan aan de slag en m’n hart wordt al wat rustiger, tik even een paar zinnen in voor verwerking en dan moet het over zijn. Wie is nu de patiënt? Anne of ikzelf? Beide op dit moment. Help, wie help mij...
Ik neem even pauze, zet koffie, laat het heerlijke goedje tot mij komen, teut gezellig met Ilona en het gevaar is geweken.
Samen een kopje koffie gedronken, Ilona heeft het voorraam schoon gemaakt en dingen opgeruimd. Dat is iets, dat vind ik zo moeilijk. Ilona is een kei. Het is nu erg kaal, maar wel mooi kaal.
We gaan zo ons tweede kopje koffie erin gooien en dan duurt het niet lang meer. Daarna verdwijnt Ilona, ik eet even wat en dan ... vrijheid blijheid.
Vogels, passend bij mijn naam. Vogelsang, weet je ‘t nog?
Ik wil een kroket, maar het is maandag en dan is de snackbar niet open. Tenminste, de snackbar in het winkelcentrum waar ik naar toe wil. Kloosterveste is mijn doel, maar eerst snel een boodschappenlijst maken en weg is dit mens. Héééééééérlijk er even uit.
Terug van weggeweest en inmiddels is Anne ook weer thuis. En deze keer met een prachtig kunstwerk. Hangt natuurlijk weer aan de wand, zodat iedereen er naar mag kijken. Vierackers, Vierackers, als ik jullie niet had.
Dit is voor nu m’n laatste zin. Tot morgen maar weer. Anne is blij en daarom ben ik het ook.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten