Paarse Rozen, te mooi om echt te zijn.
‘t Is ZONdagmorgen. Ik heb kunnen uitslapen, Manlief heeft zichzelf gewassen. Hij heeft de zware screens voor de ramen buiten naar omhoog gedaan en ik heb zelfs kunnen douchen in alle rust. Zo goed kan het zijn.
Dit komt zelden voor, ik voel me een rijk mens. Alle keren tellen, maar...dit is wel de eerste keer.
De ZON schijnt en de wandeling is alweer in zicht. Even wachten op de temperatuur, die is nu nog erg laag.
Hé Baberiba !!!! wat ben ik blij.
Koffie gedronken, lunch gehad. En nu??? We gaan wandelen, ook al is de zon achter de wolken, voor mij voelt het nog steeds of ie schijnt. Ik ben zo warm van binnen.
De eerste wandeling zit erop, een nuttige zelfs. Flessen weggebracht, jampotjes en dergelijke, alles van wit glas deze keer. Verder zijn we niet gegaan, het is berenkoud. Langer en verder wandelen gaat ons even niet lukken. Misschien straks? Misschien kijkt de zon nog een keer om de hoek. Positief denken, dat moet.
Geen zon, geen wandeling, de kou is te bar. Het moet weer wennen.
Anne kijkt sport, ik lees tijdschriften. Ineens is het over, Anne beslist, de TV moet uit, hij kan zo nooit door de krant komen. Dus...het is tijd om te lezen en hopelijk vertelt hij me straks de nieuwtjes die hem interesseren. Zo gaat het meestal.
Vandaag maak ik alsnog hutspot. We hebben er trek in. De kou roept het op.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten