Anne z’n handen jeuken, sneeuw, dat moet weg. Ik sta 100 angsten uit, hij is niet te houden.
Uiteindelijk lukte het me, hem weer binnen te loodsen. Z’n ademhaling was al aardig zwaar en dan speelt angst ook een rol.
Ineens bedacht hij niet naar de Vierackers te gaan, omdat hij ‘s middags naar specialisten moet. Het was dan niet de moeite waard en met zoveel sneeuw een beetje moeilijk.
Ik zag het voor me, Anne thuis en dan geheid de sneeuw als een uitdaging zien. Vandaag was m’n overredingskracht sterk en Anne gaf toe om toch te gaan.
Pieter kwam met het busje en hoe ging Anne er naar toe? Hij tilde de rollator, die moest schoon blijven. Ik had al een borstel klaar om de wielen schoon te vegen, maar volgens Anne was dit de beste oplossing. Ik kon het niet laten om te zeggen, dat de rollator dan niet mee mee hoeft. De rollator moest hem tot steun zijn en niet andersom. Anne ging stug door, Pieter liet ons begaan. Een echtelijk gevechtje...daar bemoeit hij zich niet mee.
Ik vraag nog om een kus van Anne en krijg ‘m zelfs. Ach...het valt dus allemaal mee.
Ik praat nog even met chauffeur Pieter over de weg. Bij ons is gestrooid, maar volgens hem zijn er tal van straatjes, die er slecht bij liggen en als je dan slipt, is de bus niet te houden.
Ik heb respect voor de man. Vrijwilligerswerk, geweldig toch? Vanmiddag hoeft ie Anne niet terug te brengen, Sonja en ik nemen hem mee. Ik verwacht Sonja om ongeveer 2 uur, dan is het goed te doen. Kwart voor 3 moeten we bij de eerste specialist zijn, maar moeten eerst Anne halen.
Voor Sonja weer een heel gedoe, eerst ‘s morgens naar haar werk in Emmen en dan nog een klus voor ons. Waar zouden we zijn zonder...onze kinderen?
Beide specialisten zijn niet ontevreden, ook over hoe we het samen redden. Anne mocht eerst het woord en toen werd ik letterlijk uitgehoord. Anne kon alles meeluisteren. Maar dat mag hij altijd, tenzij het hem zou beschadigen. Ik ben er heel open in.
Ik mocht zelfs nog ideeën opperen en die werden goedgekeurd. ‘t Was goed dat ik meedacht.
Al met al, het was erg prettig, voor mij, voor Anne en hopelijk ook voor Sonja. Zij is onze steun en toeverlaat in zulke situaties.
Voor nu zijn we alle drie wel moe en ga ik lekker met de beentjes omhoog.
Over 9 maanden moet Anne terug komen of eerder, als de toestand verandert.
Volgens de geriater kan dat snel gebeuren en dan MOET ik aan de bel trekken; die belofte heb ik gedaan. Heerlijke mensen, de neuroloog en de geriater, ze hebben veel humor, allebei. Héérlijk.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten