Ik moest ineens aan deze toen nog jongeman denken. Het ritme van de regen. Klopt als een bus. Bovendien deed hij alles voor Sonja en laat dat dan onze dochter zijn. Dat plaatje kochten we eens voor haar. Ze was nog superjong en hoorde haar naam, dat was feest.. Maar laat ik verder gaan met waar ik gebleven was.
Doordat de dagopvang op vrijdag niet doorging, raakte Anne helemaal in de war en wilde vandaag maar weer eens naar de opvang. Helaas voor hem, het is zondag, dus...vanwaar die haast?
Gisteravond nog de afspraak proberen te maken, dat ik mocht douchen, dus dat hij niet om 8 uur zijn opwachting zou maken.
Helemaal goed. Maar al vroeg stevende Anne vanmorgen de trap op, te vroeg zelfs voor normale dagen en dan op mijn vrije zondag. Ik kwam hem halfverwege tegemoet, vertelde voorzichtig welke dag het was en hoe vroeg het nog was. En wat zei die schat? “Sorry, ik was het vergeten, ik ga wel weer naar bed”. En dat deed hij. Ik kon de rust niet meer vinden, geloofde ook amper, dat ie echt weer in bed ging. Douchte me en ging naar hem toe. Hij sliep de slaap van de 7 schoonheden. Niet wakker te krijgen. Hoe jammer was dat?
Verder niks aan de hand, alleen is ie bar verkouden en dat WIL hij niet. Ik spuit hem zoutwaterspray in z’n neus en meteen gaat ie alweer aan de slag met snuiten.
Even weer moeten vertellen, dat zo’n spray even tijd moet hebben en als ie wil, mag hij dat de hele dag gebruiken.
We hebben de spray al tijden, hij wilde er absoluut niks mee. Ik had zelfs al eentje op reserve gekocht en ineens slaat het aan en is ie er blij mee.
Zo kom ik er wel achter, dat geduld een schone zaak is.
Het regent en ik moet zo nodig naar buiten, voel me zo opgesloten. Ik moest dit even kwijt hoor, dat helpt soms.
Is het niet geweldig? We hebben toch gewandeld. Wel veel plassen op het trottoir, maar geweldig is het wel. En...de rollator komt bijna droog over. Anne tilt hem over alle plassen en moet er soms zelf even door (de plassen). Ik moet in mezelf echt lachen om die man van mij.
We zijn er weer en de rollator wordt nog even goed afgedroogd, dan mag ie naar binnen. Daarna loopt Anne met natte schoenen door de keuken....hoe leuk kan het zijn. In ieder geval was de rollator destijds een geweldige koop.
We gaan laat aan de thee, maar beter laat dan nooit. Ik ben blij, ik hoop...Anne ook.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten