Gisteren was het dan zover. Wij nemen nog snel de papieren door, doe ze in m’n tas en vraag aan Anne of ie z’n bril mee heeft. Alles in orde. Op de fiets dan maar. Vlakbij, maar toch even snel op de fiets.
Niet druk in het stemgebouw, maar eentje voor ons.
Wat sneu, ze mocht niet stemmen. Had geen goeie pas. Nog eentje uit het jaar 0, de 65+ pas. Ik herkende ‘m. Liet mijn pas aan haar zien en volgens haar bezat ze die niet en ook helemaal geen andere pas.
Ja.....hoe kun je haar helpen? De vrijwilligers meldden niks meer en wij waren aan de beurt.
Later dacht ik, met een handtekening op de achterkant had ik het mogen doen? Het vrouwtje ging teleurgesteld naar huis en zei nog: “Ik ben 91 jaar”.
Maar ook al hadden wij alles thuis goed doorgenomen, Anne kon z’n lijst niet goed openen en kwam bij mij in m’n stemhokje. Na wat heen en weer gepraat, vulde hij in, wat ik zei en zag ik de verbaasde vrijwilligers met ogen als schoteltjes zitten. Vol afkeuring.
Ik loop naar hen toe en fluister: “Ouderdom.....”. Ze knikten, nog steeds vol verbazing.
Wij doen onze biljetten in de bussen en verdwijnen naar huis.
Stemmen...het zou simpeler moeten. Met een beetje meer hulp zou dat mensje blij geweest zijn, maar we lieten haar gaan.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten