Wederom Appelscha.
Fietsen? Nee...toch maar niet. Appelscha...mooi en leuk....ik ben al om. Anne verwachtte slecht weer, maar dat is het niet geworden. Zo jammer, hij ziet het vaak verkeerd, maar leert er niks van. Maar....’t was toch een supermiddag. Ik schrijf er hieronder over.
Bos bij Appelscha
Al aardig vroeg vertrokken richting Appelscha. Wandelen over verharde paden in het bos, wie wil dat nu niet? Eerst langs een crossbaan, prachtig om te zien hoe die jonge jongens daar hun weg vinden. Even bij stil gestaan. Tot er eentje viel, dat was minder leuk. Er was hulp, dus gingen we verder wandelen langs kabelbanen in en tussen de bomen. Een jong knulletje bleef waar hij zat en verroerde zich niet. Vond het zo eng. Toch was ie al aardig ver gekomen. Gelukkig was z’n pappa er ook en kwam hem te hulp.
De Kabelbaan
Wij weer verder het bos ingewandeld. Een oude aardige hond waggelde achter z’n baasje en vrouwtje aan, maar bleef bij ons steken. Ineens zag ie het licht en liep tussen ons beiden door naar z’n baasje om toch verderop weer te blijven staan. Liep verder met ons mee en ik zei tegen het stel van de hond: “Hij past beter bij ons, jullie zijn te haastig”. De man had al gezien, dat ie tussen ons door was gekomen en nu bij ons bleef. Ze moesten erom lachen, wij ook. Ze zijn een andere weg ingeslagen om hem los van ons te krijgen. Iedereen was vriendelijk en groette en wij eveneens.
Een klein ventje kwam rechtstreeks op mij in gefietst en ik sprong lachend opzij. Z’n vader legde hem uit, dat het zo niet kon. Zo hadden we een prachtige wandeling. Helaas op onze boomstronk zaten inmiddels al mensen, dus met een groet liepen we daar voorbij. Weer verder naar de auto en zo weer richting huis? Ik dacht het niet. Ik opperde het plan om naar Zuuneschien te gaan. Een kopje thee in hun tuin drinken en allerlei snuisterijen bekijken. Een mooi gezicht en ik geniet daarvan als geen ander. De thee was heerlijk, de cake als zelf gebakken. Dit alles in Veenhuizen.
Eindelijk daarna richting huis en nu zijn we thuis. Blij en voldaan, jammer van de fiets, maar misschien kan ik ooit een buurvrouw zover krijgen met me te fietsen. Anne is nooit in de stemming, helaas. Net de buurvrouw gebeld voor onze avondwandeling, maar ze liet het afweten, dus tot dinsdag dan maar. Ze wil iedere dag, maar het komt er nooit van. Klink ik nu ontevreden? Dat ben ik niet, ik wist bij voorbaat, dat het zo niet zou gaan, dus had er al rekening mee gehouden en m’n wandeling had ik vanmiddag al gehad. Jongens, jongens, wat een heerlijke dag, ik ben erg blij en erg tevreden.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten