Het moet gebeuren, ik stel het steeds uit. Vandaag MOET het. Ik heb de wasmand weer nodig.
Onderwijl denk ik aan m’n moeder. Vouw m’n/ons zwarte ondergoed netjes op. Strijken? Alleen het hoognodige. M’n moeder zou schande spreken, dat wij zwart ondergoed dragen. Zij had alles in- en inwit.
Echt heel mooi. Als ze hier logeerde, mocht ik haar ondergoed niet eens mee wassen, ik kon het eens verknoeien. Dat ben ik nooit vergeten.
Anne heeft dan nog mooi licht grijs, ik heb zelfs nog fellere kleuren, maar wit? ‘t Is uit den boze.
Kijk eens Mam, hoe mooi ik ben in m’n zwarte onderkloffie? ‘t Is hier zo warm, zodat ik er in m’n ondergoed sta om de was op te vouwen en in de kasten te brengen.
Gek moment om dan aan je moeder te denken.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten