In de Algarve krampeerden we vaak in Monte Gordo. Een goedkope camping, waar alles niet zo perfect was, vandaar het woord kramperen. Maar wel aan zee en echt Portugees. Zo hadden we de meeste contacten rechtstreeks met de bewoners van Portugal.
Nederlanders waren er ook in grote getale. Zelfs een soort Nederlandse straat. Overwinteraars werden ze ook wel genoemd. Contact was ook al snel gelegd op die manier. Tips kwamen over en weer, daarvan hadden we veel voordeel.
Boodschappen deden we zo’n 5 km. verder in Vila Real Santo Antonio.
Veel kun je niet bewaren in de koelkast van een caravan, dus haalden we vaak boodschappen en de goedkoopste waren dan ook in Vila Real Santo Antonio. Die plaats was ook de moeite waard om even in rond te banjeren en altijd waren er wel gesprekken met de bevolking. Uit eten gaan was daar ook subliem, al wist je dan niet precies wat je te eten kreeg, maar altijd was het goed en de bevolking tipte ons vaak wat lekker was. Portugezen schenen heel wat meer te eten dan wij in die tijd deden. Op dit moment eten we nog minder, maar zijn ook minder actief.
Zo bezochten we de supermarkt, supermercado geheten, en kochten wat we zoal goed konden bewaren, maar vooral ook de dagelijkse dingen. Veel buitenlanders, Portugezen en andere pluimages kwamen voorbij. Voor ons stond een jongeman bij de kassa, weinig om het lijf en hij kocht een pak volle houdbare melk. Wij deden het met magro, maar hij moest er nog van groeien, dacht ik zo. Met veel gebaar voelde hij in alle zakken en kwam met vooral buitenlands geld op de proppen, waar totaal geen Portugees geld bij was. Spaans was er wel, die Grens is dan ook aan de overkant van het water, waarschijnlijk kwam hij overwaaien van die kant.
Hij kon de melk niet betalen, daar had ik mee van doen. Hij keek mijn kant uit en terwijl hij z’n jack opende zag ik in z’n binnenzak een kopje van een jong poesje en mijn hart maakte een sprongetje. Met een gebaar naar het poesje keek hij mij aan. Ik begreep, de melk was voor de poes.
Je raad het al, ik betaalde de melk en hij was me erg dankbaar. We groetten elkaar en tevreden verdween hij richting het strand.
Als ik aan Portugal denk, komt deze jongeman hoe onverzorgd hij er ook uitzag, met het poesje in z’n binnenzak, bij mij naar boven. Dit wilde ik even met m’n lezers delen. Wie van poezen houdt, begrijpt me maar al te goed.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten