Een ouderwetse familiedag

Wel met een klein deel van de familie, maar zo leuk, zo gezellig. De zoon van m’n overleden zus met z’n leuke gezellige vrouwtje. Dat werd teuten en nog eens teuten, de hele tijd en vooral lachen. Ook heel gezond.

Ze wilden naar het Museum van Assen. Dat is best een goeie trekpleister, ook al kom ik er zelden, maar wat bleek? Op Maandag gesloten, dus waren ze al vroeg hier.

Nog even door het laatste familie-nieuws gegaan, foto’s bekeken via m’n digitale fotolijstje, koffie/thee gedronken met wat lekkers erbij, maar daarna moesten ze weer foetsie.

Twee honden achter in de auto moesten nog uitgelaten worden. Ze zaten beiden rustig te wachten totdat de familie genoeg van elkaar hadden en na veel knuffels over en weer nog even het hondje van m’n zus dag mogen zeggen. Die kleine Ricky kan niet meer lopen. Z’n achterpootjes lijken lam. 

Maar wat heeft m’n neef voor hem gekocht? Een stel achterwieltjes en er werd even geshowd hoe de kleine rakker ermee kon rennen. Dat had m’n zus moeten zien, zulke momenten mis ik haar dubbel en dwars. Wat zijn ze goed voor haar hondje.

De grote hond van henzelf moet niks van mij hebben en gaat tekeer, alsof ik hem zal opvreten, of andersom.

 

 

Ik hoop, dat we zo’n goed kontakt mogen blijven houden en dat lijkt er wel op. Met m’n zus hadden we gezamelijk eens per jaar een etentje en haar kinderen willen dat nu, na een paar jaar, weer opnieuw inzetten. Even afwachten of het met Anne gaat lukken, maar zo’n warm gevoel geeft het mij. Ik kan hen wel opvreten, sorry......omarmen is een beter woord.

eFVe