De Rollator

Als het niet meer wil, zoals het moet, dan moet het maar, zoals het wil.

Deze dag is een hoogtepunt in een leven. Er werd hier een rollator bezorgd voor een hele lieve man, die niet goed meer een eindje kan lopen. Het blijft moeilijk, om iemand dan te verplichten om dat lopen met een rollator te gaan doen, maar zo is het ook niet gegaan.

Om te proberen is er een stukje mee gelopen en met enige pauzes ging het, dus helemaal een groot wonder werd het niet. Alles is wennen, tot hangen toe. Als je het maar lang genoeg doet.

De rust is te vinden via een zitje, maar dan wel de rem indrukken, anders wil de rollator weleens aan de haal gaan. Proberen is leren en zo geschiedde.

Waar de vorige keer een stop plaatsvond omdat lopen of fietsen niet meer ging, dat ritje zijn we gaan doen met de nodige praktische dingen, zoals lege flessen wegbrengen. Niet ver hier vandaan kun je ze in een container mikken.

Zo gezegd, zo gedaan. En van je hela hola houd er de moed maar in. Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk, ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit. (liedje van Herman van Veen)

Flessen weg, lopen met de rollator prima bevonden en ... blijer was ik nooit. Het idee van de rollator kwam van mij, maar werd door de kinderen volbracht. Anne was erg tegen, zodat ik hem zelf niet durfde te kopen. Wat zou ik zonder hen moeten/kunnen/mogen? Onmisbaar zijn ze.

eFVe