Vandaag 29 mei 2018 kreeg ik telefoon van de dochter van een goeie ouwe bekende van mij. Niet echt leuk nieuws. Vorig jaar brak haar moeder haar been en wat blijkt? Nu breekt ze opnieuw haar been. Het moest niet mogen.
Het hele proces opnieuw beleven. In takels van en op bed en niet een klein poosje.
De vorige breuk was een behoorlijk gecompliceerde breuk en deze keer? Nog een beetje erger. De plaat van de vorige keer, die in haar been is gezet, is zelfs doormidden. In ieder geval gebroken.
Och och, wat is dat schrikken. Ik kan ook niet zomaar komen, zal een tijdstip moeten plannen, maar een kaart sturen is wel een vereiste.
Die mevrouw was ooit de vrouw van onze geliefde melkboer, later werd ze een buurvrouw en nog later ook een medetoneelspeelster van de bovenste plank. Wat hebben we veel samen in toneelstukken gespeeld. De gekste rollen waren haar nooit te gek. Ze had talent en was zo’n gezellig mens, als ik nog terugdenk aan die tijden, krijg ik heimwee.
We hebben wel tranen gelachen om haar acteertalent in de Drentsche toal. Te gek.
Waarom juist haar dit weer moet overkomen op haar tere leeftijd, sommige dingen zijn niet eerlijk. Ze doet zo haar best te leven naar behoren, is al veel gewicht kwijt en draait haar leventje niet ver bij mij vandaan.
Ik kom er zelden, maar als ik haar appartement passeer, kijk ik altijd even en meestal gaat het gordijn opzij en zwaaien we even naar elkaar.
Sorry Henny, mijn leven is ook erg veranderd, maar de wil om te komen is er altijd, je bent niet een typje, die ik snel zal vergeten. Beterschap lieve meid. Een kaartje gaat deze dag op de bus en ik duim m’n duimen krom voor jouw beterschap.
Liefs,
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten