Soms zijn we een beetje gek

 

Maar ook een beetje dom?

Een poos geleden wandelden de buurvrouw en ik zowat de wereld uit en zo kon het gebeuren, dat we verzeild raakten in bijzondere dingen die zich voordeden in ons wandelgebied.

In een nog af te bouwen gebied bleken werknemers klaar te zijn voor die dag en pakten hun rommel (???) in. Wij wandelden gezellig keuvelend die kant op en ineens uit een rijdend vrachtwagentje rolde een enorm grote rol met dikke opgerolde kabels. Wij tegelijk aan het schreeuwen, maar hoe we ook ons best deden, de chauffeur gaf geen notie aan ons gejoel en reed naar waar hij naartoe wilde. De deur kieperde weer dicht en daar stonden wij met de handen in het haar. Eerlijke meisjes, zo wij waren, bedachten we, we nemen de rol mee en geven het af bij het Politie-bureau.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar.....een eenvoudige klus was het niet. Wij met die tere vrouwenhandjes ieder aan een kant, een gewicht van een enorm kaliber, de klos vasthoudend slenteren die kant uit. Het was niet ver, maar het voelde wel zo. Steeds wisselend van hand en af en toe een kleine rustpauze bereikten we uiteindelijk het Politiebureau. Belden aan en kregen via een stem de vraag: “Zeg het eens?”. Wij doen ons verhaal en hun antwoord was, breng de klos maar naar ...... dat adres ben ik nu inmiddels vergeten.

Ergens anders heenbrengen? No way. We hebben er nog over gedacht het kreng in het gras voor het bureau neer te sodemieteren, een beetje onwaardig gezegd, maar de Politie was ons dan ook niet goed gezind geweest en dan ging moeheid ook nog een rol spelen.

Maar eerlijke meisjes die wij waren, namen de rol mee naar huis en die werd hier achter ons huis neergezet. Ik deed m’n verhaal aan Anne en we vroegen nog aan onze zoon of de kabel werkelijk een belangrijk iets kon zijn en wachtten af.

Onze zoon vond wel, dat de kabel in de bouw van belang kon zijn en zo kreeg ik mijn Anne zover de kabel met de auto te brengen naar het adres die wij van de Politie hadden gekregen.

Gisteren passeerden we het Politie-bureau en moesten er achteraf enorm om lachen, voelden nog het gewicht. We hebben nooit meer iets gehoord over die belangrijke kabel, wel ons adres achter gelaten. De Politie is je beste Kameraad? Wanneer???

Misschien kunnen ze dat ons ooit nog bewijzen?

eFVe

Vergeten

 

 

‘t Is zo warm, iedere dag MOET je wel iets anders aan, want fris is het niet meer, wat je uittrekt. Ik kom tekort en denk diep na. Dit kan toch niet waar zijn?

Ineens wakker, waar is m’n niemendalletje? Al die kleuren, ze zijn zo goed te combineren met een driekwart-broek.

Hoera....gevonden en meteen aan van onder de douche vandaan. Licht-blauw broekje, lichtblauw hemdje eronder. Klaar ben ik. Zo gemakkelijk te wassen ook. Waar zeur ik over? Nergens over.....nou dan !!!

Hoe kan ik m’n niemendalletje vergeten.

eFVe

Schrikken

Vandaag 29 mei 2018 kreeg ik telefoon van de dochter van een goeie ouwe bekende van mij. Niet echt leuk nieuws. Vorig jaar brak haar moeder haar been en wat blijkt? Nu breekt ze opnieuw haar been. Het moest niet mogen.

Het hele proces opnieuw beleven. In takels van en op bed en niet een klein poosje.

De vorige breuk was een behoorlijk gecompliceerde breuk en deze keer? Nog een beetje erger. De plaat van de vorige keer, die in haar been is gezet, is zelfs doormidden. In ieder geval gebroken.

Och och, wat is dat schrikken. Ik kan ook niet zomaar komen, zal een tijdstip moeten plannen, maar een kaart sturen is wel een vereiste.

Die mevrouw was ooit de vrouw van onze geliefde melkboer, later werd ze een buurvrouw en nog later ook  een medetoneelspeelster van de bovenste plank. Wat hebben we veel samen in toneelstukken gespeeld. De gekste rollen waren haar nooit te gek. Ze had talent en was zo’n gezellig mens, als ik nog terugdenk aan die tijden, krijg ik heimwee.

We hebben wel tranen gelachen om haar acteertalent in de Drentsche toal. Te gek.

Waarom juist haar dit weer moet overkomen op haar tere leeftijd, sommige dingen zijn niet eerlijk. Ze doet zo haar best te leven naar behoren, is al veel gewicht kwijt en draait haar leventje niet ver bij mij vandaan.

Ik kom er zelden, maar als ik haar appartement passeer, kijk ik altijd even en meestal gaat het gordijn opzij en zwaaien we even naar elkaar.

Sorry Henny, mijn leven is ook erg veranderd, maar de wil om te komen is er altijd, je bent niet een typje, die ik snel zal vergeten. Beterschap lieve meid. Een kaartje gaat deze dag op de bus en ik duim m’n duimen krom voor jouw beterschap.

Liefs,

eFVe

Arganil, Portugal

 

In het verleden ontmoetten we in Portugal mijn zus en zwager. Dat waren heerlijke tijden, geen tijd voor heimwee, maar leven en laten leven. Zo ontmoetten we ene Fidelio. Wij kampeerden op een prachtige camping in Arganil. Wat hadden we het er goed, geen drukke camping, maar wel een luxe voor weinig geld. Portugal was in die jaren een goedkoop en warm/droog land, zodat mijn Anne er zich goed voelde.

Mijn zus en zwager kenden Portugal al, doordat ze er kennissen hadden wonen, maar meer zuidelijker.

Mijn zwager, altijd de vrolijke Frans, durfde de Portugezen met gemak aan te spreken en kwam van een wandeling terug met de boodschap: “We gaan vanavond op visite, we zijn uitgenodigd”. Mijn zus, helemaal niet zo’n type, wilde eigenlijk niet en ook mijn Anne had zo z’n bedenkingen, maar deze vrouw was laaiend enthousiast.

Wij op pad, de plaats was bereikbaar door een klein poortje tegenover de camping, de naam schiet me straks wel weer te binnen.

Op de deur van een huis stond FIDELIO (nogwat) en daar klopten we op de deur. We werden verwacht en werden naar beneden in de kelder geloodst. Een donker hok met in de hoek een kraan, verderop flessen wijn en een grote lange tafel. Daar stonden we omheen. Ik had oploskoffie mee genomen, wetend, dat het is Portugal heel duur was en daardoor een leuk kadootje zou zijn???

We kregen een kopje van dat oplosgoedje in een kopje dat met de vingers onder de kraan werd schoon gemaakt. Geen normale gewoonte van ons, maar kijk het maar door de vingers, we zijn in Portugal.

Ik had m’n woordenboek mee en zo kwamen we al lachend in gesprek en ook madam kwam bij ons in de kelder. De tafel waar we aan zaten, was een wankel geval, maar groot genoeg voor een feestje zoals dit.

Ik probeerde een Portugees liedje in te zetten, eentje van Amalia Rodriques en dat werd goed begrepen.

Onze Fidelio kwam met een levensgrote trom en sloeg met volle kracht een maat, onbekend, maar waarschijnlijk het liedje van Amalia. Wij jammerden naar hartenlust mee en er werd gepauzeerd. Een wijntje, zelf gebrouwen werd ons deel. En wel zo vies.......ik dronk het snel op om er van af te zijn. Mijn zus volgde m’n voorbeeld, maar dat hadden we beter niet kunnen doen. We werden opnieuw verrast met dat vreselijke goedje. Jonge wijn, werd het genoemd.

We werden er wel vrolijker en vrijer van en zongen als lijsters een lied, dat we werkelijk niet kenden, dus een gelal van hier tot ginder. Wat was dat leuk. Anne en m’n zus waren ook helemaal losgelaten types. Niet alleen dus mijn zwager en ikzelf waren een beetje/boel gek, maar alle vier en ook Fidelio en z’n madam vonden het geweldig. Als ie weer z’n oorverdovende dreun op de trom sloeg, klapten we onze handen warm.

Dat waren nog eens tijden. We moesten nog naar huis, pardon, naar de camping en liepen zingend die kant op met alvast weer een nieuwe ontmoeting voor de andere dag. Dat was achteraf iets teveel, dat hebben we maar niet gedaan.

We kwamen te laat op de camping, maar het werd door de vingers gezien, als we maar rustig waren. Met moeite is ons dat gelukt. Ik had dit verhaal nog graag met m’n zus en zwager willen delen, het was zo goed.

Het plaatsje heet Sarzedo. De foto hieronder toont een ander deel van Portugal, waar we ook samen met m’n familie kampeerden.

 

Mooie herinneringen.

eFVe

Ik haat ze!

 

Tegenwoordig open ik alle stations in m’n lijf. De vrolijke, de trieste, maar ook een soort gif. Deze keer stort ik m’n gif in dit verhaal.

Iedere week sorteer ik m’n pillen voor de hele week. Ik ben daar best handig in, al zeg ik het zelf. Moet ook wel na al die jaren. Maar.....als ze steeds veranderen van afkomst en er zo anders uitzien, dat brengt me aan het twijfelen. Maar ik kan zelfs boos worden.

Als een pil van 50 mg. moet veranderen in 2 keer 50 mg., dan hoop je toch, dat het bij de bestelling zo gaat, maar niet dat ik weer moet klungelen een een pil te halveren? Maar ja hoor, 1 van 100 is het geworden en red je er maar mee, 2 keer een halve dus. Is het nog te volgen? De pil is bitter als gal en doormidden stroomt de galsmaak gelijk in je mond. Mag ik dat haten???? Oh nee, ik doet het toch.

Ik haat ze, de pillen. Soms wordt er dan beweerd, dat ze je niet helpen, je moet ze omarmen. Sorry, heb ik nooit gekund of gewild. Pillen zijn gif, maar als ze me helpen om te blijven leven...oké, ik slik ze en inderdaad ben ik inmiddels jaren verder, dus.....ze helpen. Maar maak het me dan niet zo moeilijk. Geef me dan, zo ik het vraag.

Zo moet ik dus weer 3 maanden verder klungelen met iedere dag een hand vol van die rommel, dan is het toch niet gek me op deze manier te uiten??? Wel gek? Nou vooruit: een beetje/boel gek, maar dat ben ik altijd al geweest.

We sluiten, over en uit. Heerlijk om te mogen en te kunnen klagen. Ik haat ze die pillen en ik koester ze.

eFVe

Monte Gordo

 

In de Algarve krampeerden we vaak in Monte Gordo. Een goedkope camping, waar alles niet zo perfect was, vandaar het woord kramperen. Maar wel aan zee en echt Portugees. Zo hadden we de meeste contacten rechtstreeks met de bewoners van Portugal.

Nederlanders waren er ook in grote getale. Zelfs een soort Nederlandse straat. Overwinteraars werden ze ook wel genoemd. Contact was ook al snel gelegd op die manier. Tips kwamen over en weer, daarvan hadden we veel voordeel.

Boodschappen deden we zo’n 5 km. verder in Vila Real Santo Antonio.

Veel kun je niet bewaren in de koelkast van een caravan, dus haalden we vaak boodschappen en de goedkoopste waren dan ook in Vila Real Santo Antonio. Die plaats was ook de moeite waard om even in rond te banjeren en altijd waren er wel gesprekken met de bevolking. Uit eten gaan was daar ook subliem, al wist je dan niet precies wat je te eten kreeg, maar altijd was het goed en de bevolking tipte ons vaak wat lekker was. Portugezen schenen heel wat meer te eten dan wij in die tijd deden. Op dit moment eten we nog minder, maar zijn ook minder actief.

 

 

Zo bezochten we de supermarkt, supermercado geheten, en kochten wat we zoal goed konden bewaren, maar vooral ook de dagelijkse dingen. Veel buitenlanders, Portugezen en andere pluimages kwamen voorbij. Voor ons stond een jongeman bij de kassa, weinig om het lijf en hij kocht een pak volle houdbare melk. Wij deden het met magro, maar hij moest er nog van groeien, dacht ik zo. Met veel gebaar voelde hij in alle zakken en kwam met vooral buitenlands geld op de proppen, waar totaal geen Portugees geld bij was. Spaans was er wel, die Grens is dan ook aan de overkant van het water,  waarschijnlijk kwam hij overwaaien van die kant.

Hij kon de melk niet betalen, daar had ik mee van doen. Hij keek mijn kant uit en terwijl hij z’n jack opende zag ik in z’n binnenzak een kopje van een jong poesje en mijn hart maakte een sprongetje. Met een gebaar naar het poesje keek hij mij aan. Ik begreep, de melk was voor de poes.

Je raad het al, ik betaalde de melk en hij was me erg dankbaar. We groetten elkaar en tevreden verdween hij richting het strand.

Als ik aan Portugal denk, komt deze jongeman hoe onverzorgd hij er ook uitzag, met het poesje in z’n binnenzak, bij mij naar boven. Dit wilde ik even met m’n lezers delen. Wie van poezen houdt, begrijpt me maar al te goed.

eFVe

Mijn Schoonzus

 

Vandaag waren Anne en ik weer met de rollator onderweg en zochten de meest schaduwrijke kant voor onze wandeling. Vaak gepauzeerd en de laatste was vlak voor het gebouw waar m’n schoonzus is ondergebracht. Haar onderkomen was vanaf het bankje goed te zien en al pratend over de mooie plek die haar ten deel was gevallen, kwam er een keurig uitziende dame onze kant op.

Verrast door de manier waarop ze liep en zo goed ze er uit zag ontdekten we, dat het onze schoonzus was. De fleurig geklede mooie vrouw kwam lachend op ons af en rustte samen met ons, tot wij besloten weer huiswaarts te gaan. We hebben heel gezellig met haar gekwebbeld, maar ineens bedacht ze toch terug te moeten, bang anders haar weg niet meer te weten.

Ik heb haar na gekeken tot om de hoek en daar was haar onderkomen al te zien.

Wat was dat apart en leuk, het moest zo zijn. En wat zag ze er geweldig uit.

Anne verkoos later z’n stoel en morgen zien we wel weer waar hij toe in staat is. We proberen het op te bouwen, maar met dat warme weer blijft het moeilijk inschatten wat er wel of niet mogelijk is. Toch ben ik trots op hem, maar ook op m’n schoonzus. Ze heeft de beste plek voor de rest van haar leven gevonden. Ze zag er zo blij en tevreden uit.

eFVe

In mijn jonge jaren

 

Zo geweldig, m’n zus woonde in Amsterdam en ik vond het er fantastich. We ondernamen erg veel en de twee heerlijke kinderen van haar waren zelfs blij met mij. Wat wil je nog meer. Ik ook met hen uiteraard.

Als m’n zus even wat anders moest, nam ik haar oudste mee uit wandelen en verdwaalde grandioos met hem. Maar bang? Dat knulletje? Nooit een keer. Ik zei: “Ger, tante Froukje weet de weg niet meer terug”. “Ach”, zegt hij, ”wat geeft dat, we wandelen toch leuk”. En dat was een waarheid als een koe.

Maar daarentegen wandelde ik ook wel met z’n zusje en voordat ik dus kon verdwalen, opperde zij al: “Zullen we weer teruggaan? Anders verdwalen we”. Twee heel ongelijke kinderen dus. Ze scheelden ook wel 3 jaren in leeftijd, dus ook dat kan een punt zijn, maar gezellig met hen iets doen was een weldaad. De speeltuin was bijna om de hoek. We, m’n zus en ik, beleefden de tijd van ons leven, zo dachten we, maar we hebben er nog jaren aan vast geknoopt. Ieder jaar opnieuw was ik in de vakantie weer aanwezig en brachten we deze tijd samen met hun kinderen in harmonie en gezelligheid door.

Beide adressen, Mercatorstraat en Oosterparkstraat hebben ze bewoond.

 

 

 

‘s Avonds als het kroost op bed lag, keken we met m’n zwager TV, wat we in die tijd thuis nog niet hadden. Aten er een zure bom bij en wat lekkers te drinken. Die vakanties waren onbetaalbaar. De herinneringen koester ik m’n hele leven.

We bezochten allerlei markten en haalden ons voordeel, wat een stad, ik was dol op Amsterdam.

Later met m’n dochtertje logeerde ik nog steeds ieder jaar bij hen en ook andersom logeerde m’n zus met haar kinderen bij ons en bij m’n moeder.

De tijd is omgevlogen, maar blijven in m’n gedachten zolang ik leef.

eFVe

Portugal

 

Land vol liefde en zon, ik wou dat ik rijk was en daar wonen kon.....

In Portugal spraken de Portugese mannetjes, klein van stuk, mij vaker aan dan Anne. Ik vroeg me niet af, waarom dat was, maar probeerde altijd te helpen. Vaak was er wat, wat gemakkelijk op te lossen was en dat deed ik met groot plezier.

Tot mijn Anne tegen medelanders/Nederlanders vertelde, dat Froukje nu eenmaal graag de dorpsgekken wilde helpen en altijd een goed woordje wist te vinden, ook al verstond ze de taal totaal niet en dat de mannetjes ook haar taal niet verstonden. Engels was helemaal ver van hun bed.

Ach, dacht ik dan, hij is jaloers. Maar later hoorde ik wel van mij bekende Nederlanders, dat wel juist de rare types me om hulp vroegen en ik dan geen verschil zag.

Maar, geef eens toe, iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen, toch? Een waarheid als een koe.

 

 

eFVe

Hoe ouder, hoe gekker?

 

Bij het opvouwen van de was en vooral m’n shirts lees ik gekke teksten.

Wat ik dan tegenkom, heb ik zo m’n bedenkingen bij. Mooie shirts, maar kunnen die teksten nog, nu ik op een leeftijd van bejaarden ben beland?

 

nr. 1 BE WILD IN LOVE

nr. 2 REVERSE

nr. 3 LET’S GET LOST TOGETHER

 

Prachtige shirtjes en eigenlijk zijn de letters door hun wilde patroon bijna onleesbaar, maar lees goed, bijna onleesbaar. Moet ik zulke prachtige exemplaren nu opruimen? Ik geef toe, ze zijn verre van nieuw, maar hun zwarte ondergrond en gekleurde letters vormen een mooi geheel met de broeken in een dergelijke kleur. Heel bijpassend dus.

Ik denk nog even diep na eer ik ze weg doe.

eFVe

Nog geen 15 jaar

 

Mijn zus was als Interieurverzorgster werkzaam bij een Mevrouw Eizinga. Haar man was de beheerder van de behangselpapier Goudsmit-Hof-zaak en ik kwam m’n zus geregeld afhalen, als ze uit haar werk kwam.

Maar....wat nooit de bedoeling is geweest, de Heer Eizinga vroeg of ik bij hem op kantoor zou willen komen werken. Te midden van vier mannen nog wel. Mijn zus kwam er mee thuis en mijn ouders waren er erg van gecharmeerd, dat hun jongste dochter dan op kantoor zou komen te werken. Ik dacht diep na, was helemaal gegaan voor een opleiding als coupeuse en was al flink op weg.

Om mijn Pap en Mam niet teleur te stellen nam ik de baan aan, niet wetend wat daar aan vast zou zitten qua werk. Veertien jaren jong, wat weet je dan nog?

Twee januari zou m’n begindatum zijn en prompt werd dit meisje ziek. Begon daardoor een week later en dat allemaal voor mijn ouders, want mijn nervositeit zorgde voor m’n ziek worden.

Via een aanvraag aan de Koningin mocht ik te werk gesteld worden, maar bakte er niks van. Crediteuren, debiteuren etc. , ik had er niks mee. Tegen mijn zin bleef ik m’n best doen en uiteindelijk lukte het me en begon ik m’n baan als echt werk te zien. Telefoon aannemen moest nog wennen, maar de administratieve job lag me uiteindelijk wel. Telefoon was toen nog ver van m’n bed, bij wijze van spreken. Thuis hadden we die niet. Maar ook dat ging later goed.

Met mannen werken bleek erg leuk te zijn, daar heb ik nooit spijt van gehad en m’n mondigheid groeide bij de dag.

Later bleek, dat ik mijn bureau moest inruilen voor een type-tafeltje omdat er een jongeman uit Militaire-dienst weer terug kwam om z’n werk daar te hervatten. Een mooie, maar in mijn ogen, een eigenwijze vent. Ook een ouwe vent, vond ik. Tien jaren later trouwden we.

Diezelfde eigenwijze, ouwe vent mag ik nu al zevenenvijftig jaar m’n ( v )echtgenoot noemen, er is nog steeds geen scheiding op komst en ik loop dagelijks een rondje met hem leunend op z’n spiksplinternieuwe rollator.

Dit wilde ik even kwijt. Zo kan het dus gaan. Inmiddels twee kinderen met aanhang rijker en drie kleinkinderen, waarvan eentje meer dan verliefd is.

Niks datingsites, zo ging het toen, een ander leven, maar niet slechter.

eFVe

Pinksteren

 

In het verleden kon ik me er wel op verheugen, maar nu is het saaier dan ooit. We worden oud...dat is zeker. Even weg op de fiets zit er ook niet meer in, dan laat ik Anne achter. De rollator zal vanmiddag z’n diensten weer verrichten, tenminste, als het Anne lukt. Spierpijn is al aanwezig na één keer een rondje te hebben gelopen gisteren.

Maar...we blijven oefenen, daarvoor is die prachtige mooie opvouwbare rollator hier niet terecht gekomen. Dan doen we er ook wat mee.

Vandaag boven verwachting héél mooi weer, dus een lust om je kop/hoofd buiten de deur te steken en diep te ademen en te zien hoe alles groeit en bloeit. De Pinksterbloemen zijn overal zichtbaar.

We doen ons best en maken er wat van.

eFVe

De Rollator

Als het niet meer wil, zoals het moet, dan moet het maar, zoals het wil.

Deze dag is een hoogtepunt in een leven. Er werd hier een rollator bezorgd voor een hele lieve man, die niet goed meer een eindje kan lopen. Het blijft moeilijk, om iemand dan te verplichten om dat lopen met een rollator te gaan doen, maar zo is het ook niet gegaan.

Om te proberen is er een stukje mee gelopen en met enige pauzes ging het, dus helemaal een groot wonder werd het niet. Alles is wennen, tot hangen toe. Als je het maar lang genoeg doet.

De rust is te vinden via een zitje, maar dan wel de rem indrukken, anders wil de rollator weleens aan de haal gaan. Proberen is leren en zo geschiedde.

Waar de vorige keer een stop plaatsvond omdat lopen of fietsen niet meer ging, dat ritje zijn we gaan doen met de nodige praktische dingen, zoals lege flessen wegbrengen. Niet ver hier vandaan kun je ze in een container mikken.

Zo gezegd, zo gedaan. En van je hela hola houd er de moed maar in. Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk, ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit. (liedje van Herman van Veen)

Flessen weg, lopen met de rollator prima bevonden en ... blijer was ik nooit. Het idee van de rollator kwam van mij, maar werd door de kinderen volbracht. Anne was erg tegen, zodat ik hem zelf niet durfde te kopen. Wat zou ik zonder hen moeten/kunnen/mogen? Onmisbaar zijn ze.

eFVe

Annie M.G.Schmidt

Hieronder een gedicht van deze geweldige roemrijke vrouw, die altijd in onze herinnering zal blijven.

Niets hiervan is door mij bedacht en/of geschreven, maar delen wil ik het dolgraag.

Op dit moment speelt er een Musical over deze vrouw, zodoende dacht ik aan haar. Veel plezier met lezen.

eFVe

Lees dit en geniet !!! ik ben nog fit van lijf en verstand, Wel wat artrose in mijn heup en mijn knie.  Als ik me buk, is het net of ik sterretjes zie.  Mijn pols is iets te snel,mijn bloeddruk wat te hoog.  maar ik ben nog fantastisch goed...zo op 't oog.  Met de steunzolen die ik heb gekregen,  loop ik weer langs' Heeren wegen,  kom ik in de winkels en ook weer op het plein.  Wat heerlijk zo gezond te mogen zijn.  Wel gebruik ik een tabletje om in slaap te komen  en over vroeger te kunnen dromen.  Mijn geheugen is ook niet meer zoals het was  en ik ben weer vergeten wat ik gisteren nog las.  Ook heb ik wat last met mijn ogen  en mijn rug raakt meer en meer gebogen.  De adem is wat korter, mijn keel vaak erg droog.  Maar ik ben nog fantastisch...zo op 't oog.  Is het leven niet mooi, het gaat zo snel voorbij,  als ik kijk naar de foto's, over vroeger van mij.  Dan denk ik terug aan mijn jeugdige jaren.  Wilde ik een jas, dan moest ik heel lang sparen.  Ik ging fietsen en wandelen,overal heen,  en ik kende geen moeheid, zo het scheen.  Nu ik ouder word,draag ik vaak blauw, grijs of zwart  en ik loop heel langzaam, vanwege mijn hart.  Doe het maar op uw gemak, zei de cardioloog.  U bent nog fantastisch...zo op 't oog.  De ouderdom is goud, ja begrijp me wel.  Als ik niet kan slapen en dan tot honderd tel.  Dan twijfel ik, denk ik of dat wel waar is  en of dat beeld van goud niet een beetje raar is.  Mijn tanden liggen in een glas,  mijn bril op tafel, gehoorapparaat in mijn tas  Mijn steunzolen naast het bed op de stoel.  U weet dus wat ik met die twijfel bedoel.  Trek niets in twijfel, zei de pedagoog.  U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.  En 's morgens als ik ben opgestaan  en eerst de afwas heb gedaan,  lees ik het laatste nieuws in de krant.  Ik wil toch bijblijven en naderhand  doe ik van alles, eerst geef ik de planten water,  de kamer stoffen doe ik later.  Wel gaat alles wat traag  heb na 't eten wat last van mijn maag.  Maar ik wil niet zeuren, want 't mag,  dat is heel gewoon op je oude dag.  Aanvaard het rustig zei de psycholoog..  U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.

De Electrische Stoompan

 

Zo geweldig, ik kocht een nieuwe elektrische stoompan voor 14,75 euro bij Action.

Ik weet dat het niet veel kan zijn, maar ben er zo opgewonden van. De pan staat op tafel te wachten op een baantje, maar ik kwijl alleen nog maar, over hoe hij er uit ziet. Zo geweldig, ik zal het echt moeten proberen, maar ben een enorme Bangeschieter met nieuwe dingen uitproberen. Kijk er eerst dagen naar.

Zo mooi, zo fantastisch, maar.....hoe werkt ie????

Kijk eens naar het plaatje? Mooi hé !!!

eFVe

Zussen onder elkaar

 

Met m’n oudste zus scheel ik dertien jaren en met de daarop volgende zus tien jaren. In mijn vakanties was ik meestal te vinden bij die jongere zus, Dicky. Zij had twee kinderen, terwijl mijn oudste zus al een aantal meer had, dus ook veel minder tijd voor mij.

Wat Dicky en ik zoal beleefd hebben, zal ik niet in één verhaaltje kunnen beschrijven. We reisden de markten af in de omgeving, ze woonde in Amsterdam. Dat was prachtig; we kochten stoffen en gingen er thuis mee aan de slag. Ik was redelijk handig met de schaar en ook de naaimachine was mij niet vreemd.

We wilden altijd voor haar dochtertje Gerda wat leuks maken en waren er erg druk mee. Naaiden tot we er zowat bij neervielen en vergaten dan de tijd. Gerda was een lief en rustig kind, dus daarom konden we fijn onze gang gaan, terwijl zoon Gerrit-Jan naar school was.

Wat hadden we het druk. De tijd vloog ons door de vingers en als we dan de trap hoorden, want ze woonden in een nogal oud woongedeelte van Amsterdam, namelijk de Oosterparkstraat, ergens bovenin, schrokken we ons kapot.

Mijn zwager, haar man, kwam dan met de honger in de hals van z’n werk en wat hadden wij klaar? Juist ja, nul komma nul.

Alles wat we inmiddels hadden gedaan, gooiden we achter het dressoir en we renden naar de keuken om te laten zien, dat we druk bezig waren met het bereiden van het eten.

We hebben het altijd weer gered iets op tafel te zetten en als mijn zwager niet zo’n geweldige man was geweest, had hij kunnen klagen, maar...nee hoor, hij was heel erg bereid zich aan te passen.

M’n zus had namelijk heimwee naar Friesland en daarom was een week waarin ik kwam een waar feest voor haar, maar ook voor mij.  Hij besefte dat heel goed. Maar jonge jonge, wat hadden we het druk.

Als Anne me weer kwam halen, had ik dozen vol met stof gekocht om daarmee thuis aan de slag te gaan en ook hij wist dat Dicky en ik een hele fijne  week hadden beleefd.

Zo ging dat en later haalden we vaak herinneringen op over al die vakanties; over die prachtige drukke tijd, waarvan wij beiden zo genoten.

eFVe

Uit...goed voor U

Ouwehand's Dierenpark

We waren naar Ouwehands Dierenpark met AnouKoen/Maartje van Sonja. ‘s Morgens al vroeg uit de veren en even afwachten of de Heer des Huizes mee zou kunnen. Niet iedere dag is de gezondheid in een hoge Klasse aanwezig, dus ..... Hoe ging ie? Het leek goed te gaan.

Voor acht uur kwamen ze aan; twee per scooter, eentje op de fiets en precies acht uur startten we, zoals was afgesproken. Nog even de navigatie getest, maar per telefoon bleek de weg naar Rhenen sneller en korter te zijn, dus Anouk begeleidde onze Chauffeur. Even diep ademhalen voor Anne, want bijna niemand reed voorheen in zijn auto, maar......hij MOCHT/moest voorin. Koen was een chauffeur van grote Klasse, dat heeft hij wel bewezen.

een heerlijk zonnetje

Het was leuk, gezellig en snel, de heenreis. Bij ons in Assen startten we met prachtig weer, maar hoe verder we kwamen, hoe slechter het weer leek te worden.

                                                      selfie van Anouk en mij in de auto

De Dierentuin of Dierenpark, hoe je het maar wilt noemen, daar hadden we dus afgesproken en alles liep op rolletjes. Anne bleek niet goed ter been en daar werd een rolstoel voor geregeld.

                                                         Anne in de rolstoel

Eerst gezellig met de familie van Sonja’s vriend en natuurlijk met SonJan erbij dronken we koffie met wat lekkers. We kenden de familie niet, maar kennismaken bleek meer een feest dan een moeilijke klus. Heerlijke, leuke, aardige mensen, daar konden we de dag wel mee redden, zeker weten.

Over en weer even wat dieper kennis gemaakt met een paar. Iedereen bereiken was onmogelijk, want zoals het voor mij niet echt duidelijk was, zo leek het ook voor mijn aanhang: de familie was nogal talrijk. Eén broer en wel tig (???) zusters? Allen met aanhang, een gezellige boel dus.

Onder begeleiding het park in, waar de paraplu’s niet onnodig bleken; gelukkig hadden we er genoeg en bovendien leende het park gratis paraplu’s.

Zo schommelden we achter elkaar naar onze familie, de dieren.

Vele dieren gezien, ik hoop nog foto’s te krijgen van de mensen, maar ook van de dieren.

Wat hebben we genoten; door de grootte van de groep hadden we wat langer werk dan gepland, maar dat mocht de pret niet drukken.

statige giraf

deftige flamingo's

de tijger

olifanten

De schoonzus van Jan en ik waren zo’n beetje door ons gekeuvel de laatsten om aan te komen, maar gelukkig was er een zwager zo goed, ons het pad te wijzen door even in onze richting te lopen. Geweldig. Want, wat bleek, ik rekende helemaal op mijn maatje, dat zij me door het park naar de anderen zou loodsen, maar wat bleek? Ook zij was niet de beste op dat gebied en we hebben samen hartelijk moeten lachen om onze gebreken in die richting.

Nog in de keuken voor de dieren beland, waar de visgeur de overhand nam, maar de speciale afdeling voor vlees moest afgesloten blijven, voor de hygiene om ziektes te voorkomen bij de dieren. Dat stak nogal nauw.

Daarna werden er heerlijke hapjes geserveerd, een Chinese lunch. Voor elk wat wils dus.

het restaurant waar we eerst koffiedronken en later aten

Gezelligheid kende geen tijd zoals altijd en uiteindelijk was het aan iedereen wat hij of zij wilden. Nog door het park of de terugweg aanvaarden.

Koen en Maartje zijn nog even samen het park ingedoken, maar de rest, SonJAnouk, Anne en ik bleven wachten, tot de jongelui terug waren.

Tot onze grote verbazing was de voorheen slapende Pandabeer wakker en lag heerlijk op haar rug bamboe op te peuzelen. Wel een beetje schaamteloos zo zij daar lag te eten, maar ...dieren mogen alles, daar zijn het dieren voor. Veel foto’s zijn van haar genomen. Het was dan ook een heerlijk gezicht.

                                                         de panda

Uiteindelijk is er een rondje toilet gedaan en we waren klaar voor de terugtocht. Sonja bracht de rolstoel terug en nadat wij haar omarmd hadden, knuffelden we Jan. Met een kushandje verdwenen we richting Assen.

In Rhenen was het niet echt mooi weer, maar wat we richting Assen aantroffen...keiharde regen en onweer. Echt beestenweer.

beestenweer

Niemand wilde hier bij ons thuis nog iets bestellen en alle drie moesten ze hun vervoersmiddel de volgende ochtend weer gebruiken, dus in dat noodweer reed de jeugd richting huis.

Ik denk dat je je kunt voorstellen dat deze oma erg blij was met het telefoontje van Anouk, dat ze zonder gebreken of brokken thuis was gekomen. Dank je Anouk, een pak van oma’s hart.

De beide andere jongelui heb ik zelf maar gebeld; die stonden al onder de douche, zo koud en nat waren ze.

Anouk haar nieuwe Adidassen sopten van het water, zei ze.

Wonder boven wonder was het maandag en dinsdag weer stralend weer.

Onze reis visa versa Rhenen was een wereldreis, zo voelde het.

eFVe