Herfstvakantie

Herfstvakantie, dus Desmond kwam een hele dag. Wilde het zelf graag en wij??? Hier is ie altijd meer dan welkom. 10 uur halen we ‘m op. Laptop mee, want zonder kan ons ventje niet meer leven.

Meestal is het een verwennerij van lekkere dingen, maar gevraagd wordt er niks. Af en toe schuift oma wat lekkers die kant op. Hij woont zo’n beetje aan de tafel met de laptop voor z’n neus. Aan de andere kant een vriendje en er wordt luid gepraat, gelachen en het klinkt als een feestje.

Eten, dat zal toch even moeten. Er wordt letterlijk afscheid genomen van z’n laptop en met moeite en pijn eet hij 2 broodjes. Eentje met bockworst met....mayonaise en de ander? Die is niet opgegeten, het ei wel, beker melk erbij en....snel weer naar de laptop. Aan de andere kant zit zowaar z’n vriendje nog te wachten en gaat het feest vrolijk door. Oma en Opa kunnen er wel van genieten als hun ventje zoveel lol/plezier heeft.

De verrassing.....oma wilde met hem naar de cafetaria om de hoek, maar die bleek ‘s maandags gesloten. Even op Google gekeken en de dichtstbijzijnde was in het winkelcentrum. Dat was te doen.

We wandelden samen die kant op. Opa at thuis een hapje, was niet zo van de kant en klare brokken. Al teutend huppelden we die kant op en vertelden elkaar nog de leukste dingen, die we onlangs beleefden. Desmond natuurlijk meer dan ik, maar dat was het verschil in leeftijd dacht ik zo.

Deze oma kwam bijna nooit in die zaken en stapte dan ook prompt de verkeerde deur in en kwam in een cafétje terecht. Alleen mannen en een bar. Er werd ons verteld, om de hoek de eerste deur en wij gingen ons weegs. We bestelden onze hap en keken eens rond. Moesten we daar gezellig zitten? Een kleurloos geheel met wat zitstoelen van verschillende pluimage..... Nog een ligbank in een hoek. Desmond werd aardig stil, het viel duidelijk tegen.

“Ik wil hier niet eten !!!”, kwam er erg serieus uit. Nou ik eigenlijk ook niet, maar had alwel betaald. Het duurde lang, maar bij de kassa stond al een briefje met de tekst, Door ziekte kan het wat langer duren. We waren geïnformeerd.

Eindelijk werd onze bestelling rond geroepen en pakte ik de buit aan. Een plastic zak? Geen uitje zoals we bedoelden.

Buiten op een muurtje de eerste hapjes gegeten, maar dat beviel slecht. Al lopend aten we vast onze patat, Desmond z’n raspatat. 

Mensen bekeken ons met een smile. Logisch, zo’n oud mens een patatje etend. Maar Opa konden we ook niet bellen, hij zou z’n warme hap verwarmen in de pan, dus...hij zou niet kunnen komen. We liepen verder. Weer een plekje, een bankje. Erg koud aan ons zitvlak. Weer verder, de lol was er aardig af. 

We kozen de kortste weg naar huis. Oma moest zonodig weer eens lachen om haar ontevreden ventje, die luidkeels riep :”Daar kom ik nooit weer !”. Zo kwamen we thuis en Opa verbaasde zich, dat we al terug waren en hij ons niet had hoeven halen.

Daarna moesten we nog de poes voeren van Koen, onze andere kleinzoon. Dat liep ook even anders. We hadden al een kleine voorlichting gehad, wat de poes lekker vond, maar wat ik deed, was duidelijk niet wat de poes wilde en vloog me aan. Ooit had ie al eens iets naars in mijn richting gedaan, dus ik was gelukkig voorbereid. En zo gingen we daar ook een beetje sneu vandaan. Brachten Desmond thuis en vertelden lachend het verhaal en nu schreef ik het hier.

Nog 4 dagen te gaan, de poes voeren, dan ben ik alleen, heb alle tijd en zijn we, zij en ik, vast blijer met elkaar, dus geen nood, Koen.

Herfstvakantie.

eFVe