Ooit paste ik op hem, zelfs een aantal jaren.
Als dit ventje hier was, was het leukste ogenblik toch aan tafel,
tijdens het eten. Ik was niet streng. Als iets wat anders ging,
kneep ik 2 ogen dicht.
Maar dit was te mooi om niet echt te beleven, hij vroeg aan mij:
“Weet jij wat een pielewagen is?” Ik zei: “Neeee, wat is dat dan?”.
Het ventje sprong van de stoel en begon met z’n uitleg. Ik vroeg,
dom genoeg: “Wat is een piel?”. Hij zei: “ Die heb jij niet”.
Zou dit hem zijn?
Nou...dat wist ik al, maar hij ging verder en wees naar z’n kruis.
Ik zei iets van oh....(meer niet) “Die wielen”, zei hij, “dat zijn die
ballen”. Ik deed weer heel onnozel en hij zei: ”Die heb jij ook niet”.
Dat gaf ik toe. Maar wat er toen gebeurde, hij liet met die kleine
handjes een enorme grote hoeveelheid ballen zien onder dat
kleine kontje. Ik zei weer iets als oh, maar...vroeg ik verder:” Hoe
houdt je hem dan vast? Die pielewagen? “. Hij rondde z’n beide
handen en strekte ze naar voren tot wel een halve meter. “ Aan
die piel”, vervolgde hij. En het verhaal was rond.
Wel geschrokken van alles zei hij snel: “ Dit vertel je aan niemand,
toch????”. Ik zei: ”Nee, dat blijft tussen jou en mij”.
Weer een wijze les van dit kleine leuke ventje, maar dan wel van een
hele poos terug.
Hij werd daarna steeds stiller op dat gebied. Toch vond ik het nog
erg jammer, het niet te mogen/kunnen/willen delen met anderen.
Het was zo’n prachtig, superleuk verhaal. Zo echt kinds. Dit was jaren
geleden. Te mooi om te vergeten. Daarom zet ik het nu in mijn blog.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten