Haar naam is Anneke. Met haar rook/proefde ik aan m’n eerste sigaret. Door haar leerde ik vriendin Ypie kennen. Met haar heb ik het boerenleven leren kennen bij familie van haar. Door haar leerde ik het woord depressie kennen. Met haar speelde ik toneel in de voormalige Ambachtsschool en later bij de buurtvereniging. Met haar ging ik naar Grouw en leerde zeilen, samen met haar neef. Bij haar ging ik op bezoek toen ze op kamers woonde in Hardegarijp. Later toen ze al met Theo woonde in Friesland. Naar haar gingen we met z’n vieren, Ypie/Bouke, Anne en ik op bezoek, toen in Hoorn, naar Anneke en Theo. Ook kwamen ze gevieren naar Assen en bezochten we Leeuwarden naar Ypie en Bouke. Teveel om op te noemen.
Er zat veel tijd tussen, toen ik opnieuw probeerde kontakt te maken en haar belde. Na vele keren, dat het niet lukte, kreeg ik eindelijk kontakt. Haar zoon aan de lijn, daarna gelukkig nog Anneke. Hoe het met haar ging, was m’n vraag. Ik kreeg de indruk, dat er veel mis was, maar het juiste patroon was niet duidelijk. Ik vertelde nog: “Ik mis je”. Waarop ze heel verbaasd en een beetje lachend reageerde. Ons gesprek voelde goed. Daarna???? Niks meer.
En dan ineens een rouwbrief met haar foto. Dat doet pijn, dat doet veel pijn. Ypie en ik hebben elkaar nog gebeld en er even over gepraat. We zijn allen een stuk ouder, lange afstanden per auto zat er voor ons niet meer in en dan ineens.... Anneke is niet meer......
Mijn vriendin van vroeger. Ik blijf je missen.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten