Met plezier stap ik uit bed, kan zelfs douchen. De heer des huizes ligt nog in een diepe slaap. Heerlijk, dan kan dit ouwe mens haar gang gaan.
Terwijl ik de gang naar beneden wilde maken, kwam hij eraan en met zo’n vrolijk gezicht. Dan is het leven niet meer moeilijk en ga ik ‘m wassen en aankleden, daarna verorberen we ons ontbijt.
Doordat alles later was, dronken we gelijk koffie er achteraan en niet lang daarna onze lunch. Anne had zelfs z’n oorgevalletje erin. Hij kon me niet verstaan en ik vertikte het om te gaan schreeuwen. Had ik daar maar eerder aan gedacht. Hij wilde antwoord en greep naar z’n apparaatje.
Het was een prettig gesprek, verder heeft hij de krant gelezen en ik nog gepuzzeld.
De Fysiotherapeute kwam om 1 uur en gelukkig was het even droog en gingen ze samen een wandelingetje maken. Ruim 1 kilometer stond er op haar telefoon, dus echt naar waarheid.
Ik ga nooit te snel juichen, maar ben nu wel in een juichstemming. Alle prettige momenten zijn welkom en meegenomen.
Wel was z’n hoofd duidelijk niet op de plek waar hij zich bevond, want hij wilde de “Trainster” vertellen of bellen, dat ie niet thuis was. Ik vertelde, dat ze hier kwam en dat was goed. Maar...volgens hem is de rollator niet hier en ze wil altijd wandelen. Ja, lieverd, de rollator staat hier in de garage en daarna was de “Trainster” ook voor hem welkom.
Ze is zo tevreden over hem, ze komt pas 4 januari weer. Mocht er achteruitgang bespeurd worden, trek ik aan de bel. Daar kunnen we wat mee.
Ik hoop wel, dat Anne net zo goed naar mij luistert als naar haar, maar ik gebruik haar naam als stok achter de deur. Opgelost? Dat hoop ik. Met plezier kijk ik terug op dit deel van de dag.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten