Dat was schrikken

 

 

Kwart na 7 kwam Anne de trap op. Ik hoorde het meteen, maar hij hoort mij niet, dus ik neem een run en hij schrikt daar weer van. Hij zei, dat ie dacht, dat ie boven sliep.

Ik had even m’n twijfels, maar stel, dat het zo is. Hij ging gedwee naar beneden. Ik ben ‘m gevolgd en heb geprobeerd te verduidelijken, waarom dingen niet meer kunnen, die eerder normaal waren.

We pakten elkaar stevig vast en ik kon amper m’n tranen bedwingen.

Ik ben gaan douchen, dat was toch al mijn plan, maar niet voordat ik hem dat had verteld.

 

En hier zit ik dan, een uur later, gedoucht, Anne gewassen en gekleed, samen gegeten en dan is deze computer m’n steun en toeverlaat.

 

Pas belde Ciska en hebben we samen heel fijn even gepraat over hoe nu verder. Ze komt vanmiddag, want Anne neemt van mij niets aan wat de mogelijkheden zijn tegen z’n astma.

Zo fijn al die meedenkende mensen. Ze staat op m’n lijst, breng haar steeds op de hoogte van veranderingen; de eerste verandering gaat maandag in, dus ben ik nog niet te laat. In ieder geval komt ze vanmiddag. Ciska is medewerkster aan onze dokterspraktijk. Af en toe mailen we elkaar, nu belde ze.

 

Eerst komt de fysiotherapeute om ongeveer 1 uur. Meestal wandelt ze met Anne en dan in de namiddag komt Ciska, dan is deze dag weer helemaal gevuld. Later een soort verslag.

 

Hier een kort vervolg. Ook de fysiotherapeute was verbaasd over de achteruitgang van Anne’s oren.

Zijn gehoor is minimaal. Hij heeft met haar gewandeld en nu wachten we met smart op Ciska, die in z’n oren gaat kijken of er misschien een prop inzit. Wie hoopt er mee. Ik tel voor 10, mijn hopen zijn groot.

 

Inmiddels is Ciska geweest en behandelde meteen zijn oren en wat daar allemaal uit tevoorschijn kwam, zelfs watjes. Ook daar kan ie niks aan doen en beweert zelfs, dat hij het niet gedaan heeft.

Daarna leerde ze hem z’n pufjes te nemen en dat het ‘s morgens en ‘s avonds moet om z’n astma te bedwingen, dat zou hij beter de winter doorkomen.

Zou hij het morgen nog weten? Asjeblieft, laat hij het zich herinneren!!!

 

Tussentijds is Anet van Icare nog geweest om mij wegwijs te maken voor Anne’s aanvraag voor extra dag-opvang. De envelop kan op de bus. Zelfs mijn problemen met Zorggroep Drenthe, die mij plots de helft aftrekt van het geld wat ik eerder terug kreeg, zijn opgelost. Alles was vandaag wel extra druk, maar het heeft ook geen windeieren gelegd. Ik ben dik tevreden.

 

Met de therapeute liep Anne toch weer ruim een kilometer. Jee zeg, ik spring een gat in de lucht. Op naar een rustige nacht? Het was een drukke maar hulpvolle dag. Wat ben ik blij.

 

En ook nog...onze zoon kwam langs, Pa Anne was wel in een vrolijke bui, helemaal niet triest of zo, maar contact hadden we ook niet met hem. Z’n gehoor was nog net zo slecht.

Ik ga er een nachtje over slapen, moet kunnen, tenzij... 

Niet aan denken, Froukje.

eFVe