Deze dag

 

Deze dag begon als alle anderen. Ik kleed me aan en dan was ik Anne, kleed hem aan en samen eten we ons broodje. Ik zie er op toe, dat ie z’n medicijnen neemt en vergeet dan vaak m’n eigen, maar...ze staan klaar, dus kom ik het weer tegen.

Vandaag zou hij vroeg gehaald worden en ik zorg dat ie klaar is. Hij vraagt me, wanneer ze komen en ik zeg dus schreeuwend, anders hoort hij me niet: “Vanaf 9 uur tot half 10”.

Hij doet de jas alvast aan, ik zet de rolstoel buiten, controleer of alles erin zit en Anne loopt de kamer op en neer. 9 uur...niemand, half 10 .... niemand. Even later bel ik toch maar, want deze patiënt wordt bij de minuut onrustiger. De chauffeur is onderweg. En ja hoor, hij komt en waar is Anne? Die sluipt door het huis en heeft de jas uit. Voor je ‘t weet, zijn we zo een poos verder en ik leg de chauffeur uit, wat er gaande is.

Hij voelt zich schuldig en dat was niet de bedoeling. Het ging even om de patiënt. Zulke dingen kunnen eigenlijk niet, de onrust moet nog zakken, maar ik krijg ‘m toch zover, dat ie met me mee naar de bus loopt en de chauffeur helpt hem de bus in. Anne kiest meestal dezelfde stoel en die was nog vrij. Zwaait even naar mij en ik zwaai terug.

Einde oefening.

Mijn hulp is inmiddels aangekomen en samen bespreken we, wat we vandaag gaan doen. Deze morgen heb ik haar niet echt geholpen, deed dingen die ook nuttig waren en ze is een prima hulp en redt zich in alle situaties. Ik werk boven de was weg en kijk of er berichten zijn.

We drinken koffie en als het dan tijd is voor haar om af te nokken, eet ik nog snel even een hapje en schuif opnieuw achter m’n computer. ‘t Is koud en ik ben moe, weet niet waarvan, maar ga er vandaag niet uit, punt uit. Ben uiteindelijk zelf de baas.

Het is inmiddels 2 uur en vanaf 3 uur kan Anne alweer komen. Ik doe de puzzel in de krant, even m’n hersenen wakker schudden en vervolg dit verhaal straks als mijn wederhelft er weer is. Ik hoop, met een blij gezicht, een verhaaltje op papier en zijn belevenis van deze opvang te mogen meebeleven. Soms lukt dat, soms lukt dat echt. Daar zie ik naar uit.

Een dag als alle anderen? Nee, hier is iedere dag anders.

 

Goed 5 uur, Anne is er weer. Snel even een hapje, z’n pillen, ik de mijne, zo zetelen we ons om de tafel. Ik kan me haast niet bedwingen om het verhaal te lezen.

Prachtig weer, ze hebben pepernoten gebakken en er zit zelfs een zakje met pepernoten bij.

Wat leuk toch weer. Anne is nog niet zo spraakzaam maar dat kan ineens starten. Even geduld Froukje.

eFVe