Vandaag was Anne weer hevig in verzet, maar hoestte ook. Dan voelt het heel dubbel hem toch naar de opvang te willen hebben. Alhoewel ik weet: zo start z’n dag met astma, dat is later over. Hij heeft totaal geen rust in de kont en ik hem weer wijzen, waar z’n stoel staat en dat de pil niet werkt, als hij geen rust neemt.
Soms denk ik, misschien moet ik ‘m op schoot nemen, zoals een moeder doet met haar kind? Zie je ‘t voor je? Misschien zou hij dat zelfs normaal vinden, maar ik doe het niet.
Maar zijn verzet werkt erg op mij. Ben ik zo slecht dat ik ‘m weg wil hebben?
Blij met mij is ie niet, dat geeft de doorslag. Ik maak ‘m klaar, wassen, aankleden, eten, schoenen aan en wacht op de bus. Anne sjouwt van voor naar achter naar van alles zoekende en niet wetend wat. Z’n rolstoel staat in de vertrekstand, alles hangt erop en eraan en ik maar proberen Anne rustig te krijgen.
De bus stopt weer achter, bijna bij de achterdeur en Anne begint te rennen. Het lijkt dan, dat ie heel graag wil en daar ben ik blij mee, hoe blij???? Zoooooooo blij !!!!!!!
Even zwaaien en daar gaan ze, hij is nog de enige passagier. De chauffeur is aardig content met Anne, hij vindt hem een prettig persoon en met die uitspraak ben ik erg tevreden.
Daar gaan ze...met zoveel liefde heb ik nooit gezwaaid. Maar waarom merkt Anne dat dan niet, waarom ziet ie mij als de Boeman/vrouw?
Alzheimer...ik haat die ziekte, het pakt me m’n liefste af.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten