Vooral als je al vanaf 9 uur klaar zit en dan is 10 uur wel een uur later. Is niet de schuld van de chauffeur, maar het ongeloof van mijn Anne. Een keer werd er verwacht, dat ie 9 uur klaar moest staan en daarna is het iedere maandag mis. We wachten, ik ga bij hem zitten, anders is ie nog ongeduriger en samen met mij kan ie nog enige rust vinden.
Zo vertelde hij mij, dat een dame z’n haar had gekamd bij de dagbesteding. Hij scheen dat heel bijzonder te vinden, dus ik ook. Volgens hem kende ik haar al. Niet dat ik het me kan herinneren, maar de tijd ging wel voorbij en dan ineens is het 10 uur en staat de chauffeur aan de deur te bellen en komen wij achterom naar hem toe. De bel is nog steeds niet oké. Dit is m’n eerste dag dat ik op pad kan en dan alleen deze middag, dus op naar een batterij.
Vanmorgen was mijn trouwe helpster Ilona hier en daarna is het 12 uur en wil deze vrouw een hapje eten. Dan vlieg ik nog gauw even naar de winkels die al genoteerd staan en misschien zit de bel daarbij. Ik snap het niet, de bel is niet oud, is zo’n batterij dan zo snel leeg?
Anne ging gedwee mee en deze keer was er een andere chauffeur. Ik wilde z’n naam onthouden, maar was het Huub ??? Ach, hij is een blijvertje en ik ook, dus hem kom ik wel weer tegen.
Inmiddels is Anne thuis gebracht door Huub - toch goed onthouden - en heb ik niet even kunnen vluchten. Er was van alles te regelen met instanties en dat gaat voor.
Anne is blij, ik nog blijer en Harrie de klusjesman regelt het geluid van de bel. Wat wil ik nog meer? Voor vandaag niks meer.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten