Vanmorgen weer een slecht begin, Anne was zooo ziek, kon niks en zat boordevol, zo zei hij tenminste.
Ik dacht, zien en beleven. “Als je ziek bent Anne, dan bel ik de arts even”. Ik loop naar de telefoon en .... zo snel hij weer opveerde, maar bleef verder wel de hele tijd in protest en ik deed deze keer of mijn gehoor niet goed was.
Niemand kan voelen hoe het is, je man weg te willen hebben, als ie er zo aan toe is. Maar wat is waar????
We wachten op de bus en niet lang daarna, daar was ie al en Anne rent net als anders de chauffeur tegemoet.
De chauffeur helpt hem instappen en Anne nestelt zich in de stoel en doet de riem om.
Ineens veert ie op, doet de riem los en komt me een kusje brengen. Ik schiet helemaal vol.
Het was een super-goede nacht, alleen deze keer was ik onrustig. Er gaat van alles door m’n hoofd. Deze man lijkt in niks meer op de mijne. Nou ja, toch wel, dat kusje van zopas doet mij weer smelten.
Eerst maar weer koffie. Is dit vrijheid-blijheid? Ik dacht het niet.
Inmiddels is het avond. Anne is weer thuis en bracht een prachtige foto mee van hem en Jelle en een meneer, voorlopig heeft ie geen naam, ik zie ‘m wel iedere keer in de bus.
Anne had me dus weer behoorlijk tuk, wel buiten zijn weten. Ik moet veranderen, hij kan het niet.
Vooruit...ik beloof maandag er geen drama van te maken voor mezelf, ik doe het gewoon, zet ‘m met een lachend gezicht in de bus en denk, vanavond is ie weer blij. Zo moet het. Eindelijk word ik verstandig.
Ik had een nuttige dag, eindelijk naar de kapper en de rest van de boodschappen gehaald. Dat alles op de fiets, zooooo heerlijk.
En de ploeg die hem de dag door blijft verzorgen ... heel erg bedankt allemaal.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten