Ik heb m’n rust genomen en ook diep nagedacht. Anne voorgesteld nu of straks te wandelen en het werd nu. Nu is nu voorbij, maar hij deed het dan toch maar. Een ietsje pietsje klein eindje, maar de kou en wind waren schrijnend. Dat wil je de patiënt toch niet aan doen, dus al snel weer op de terugreis. Hij heeft het hem toch maar weer geflikt.
Straks weer Max Verstappen op TV, wie doet je wat. Anne blij, ik blij omdat Anne blij is en bovenal genieten we beiden van de prestaties van Max, zeker weten.
“Vele gezichten” slaat op eerst: boos, toen huilen en nu een beetje blij. Deze dag heeft dus alles in zich, we maken er wat van.
Onderweg kwamen we hele super-grote bladeren tegen. Ik pakte eentje en hield ‘m voor m’n ondergang en Anne moest enorm lachen. Dat voelde zo goed. Zo groot als een vijgenblad zoals Eva het eens gedragen had, zo groot was deze neem ik aan.
Snel liepen we weer zwijgend door, Anne nog wat voor zich uit lachend kon ik horen. Gelukt, ik maakte hem vrolijk en dat zegt wat na een dag die zo slecht begon.
Voor vandaag genoeg stof tot schrijven gehad, we zetten er een dikke VETTE PUNT achter.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten