Moeilijk

 

Vanmorgen was het de tijd. Tot twee keer toe kwam Anne de trap op en eigenlijk zou ik er niet aan willen toegeven om vroeger op te staan dan 8 uur.

Zien wie de langste adem heeft? Anne wint en is heel zielig. Hoe ik ook vertel, dat mijn wekker nog niet afliep, hoe moeilijker en zieliger hij werd. Ik probeerde hem te knuffelen, maar er werd niks mee opgelost; Anne bleef in z’n eigen verhaal hangen, dat voor mij totaal onduidelijk was.

Ik ben toch weer naar boven gegaan om mezelf zover klaar te maken om daarna alle tijd aan hem te kunnen besteden. En dan heeft ie nog geluk, dat ik niet een opmaaktype ben. Maar hij was niet te temperen, hoe ik ook probeerde uit te leggen, dat we tijd zat hadden, hij bleef onrustig en al aan het opruimen. Daar moet ik bij zijn, want... hij leegde de kopjes en zette ze in de kast. 

“Schoon”, zegt Anne. Ik kan door zijn slechte gehoor ook niet met hem praten, dan neig ik tot schreeuwen en dan denkt ie meteen, dat ik boos ben. Ik ben zowat in tranen. Niemand kan inschatten hoe frustrerend het is ‘s morgens vroeg mee te moeten deinen in het gedrag van mijn zieke man.

Zijn jas zal ie nu al aan doen, hij heeft helemaal geen notie van tijd meer. Fysiek is ie heel goed, maar de rest laat het helemaal afweten.

 

We hadden dus 1 1/2 uur tijd over en ik zat erbij alsof ik er niet was. Stilzwijgend. Moest trouwens zelf ook tot rust komen, m’n hart sloeg compleet op hol. Nu ben ik er weer en liet me ontvallen tegen de chauffeur, dat ik blij was, dat hij Anne meenam. Gelukkig snapte hij dat helemaal en ik schrok, dat ik die uitlating deed.

 

 

Ik moet zoveel,  moet even bijkomen.

Het is geen rare man, maar zo hij vanmorgen was, kende ik nog niet en zo uit je slaap gehaald te worden is geen hobby van mij.

Voor vandaag heb ik genoeg geschreven, ik neem even afstand en richt me op wat er vandaag nog moet gebeuren.

Laat ik nog wel even melden, het was moeilijk ...

eFVe