Ze schijnen te groeien, die akelige nachten. Het komt nu vaker voor dan verwacht en ook de gezondheid van m’n baasje snelt achteruit. En misschien de mijne ook wel, want slechte nachten moeten we niet hebben, maar ze zijn er en wel te vaak.
Astma-aanvallen komen weer om de hoek kijken en niemand kan inschatten hoe erg dat is.
Gelukkig maakt de Alzheimer dat ze grotendeels vergeten zijn zodra het zonnetje schijnt, maar de angst voor de nachten zijn goed aanwezig. Ook bij mij, zo bang voor weer zo’n nacht. Ook de spierziekte maakt, dat Anne niet meer boven kan slapen en het bed in de kamer maakt wel, dat we niet echt een huiskamer meer hebben.
Het was een nacht die je normaal alleen in films ziet? Die nachten zijn anders. De nachten zijn lang zonder jouw liefde? Ook dat is een liedje.
De nachten van ons zijn kort en hevig.
Maar de dag is daar, de zon schijnt en we leven weer lang en gelukkig.....hoop ik.
Woensdagavond komt onze zoon weer hier en alle keren is er wel weer een klusje voor hem.
Zo ook vorige woensdagavond, zoonlief kwam nog even bij ons en dat is altijd een welkome afleiding. Ook altijd nuttig, want er was weer wat gepruts nodig met een digitale klok, die niet deed, wat ik wilde.
De klok loopt. Anne zit en ik schenk koffie in.
We hebben een schoonzus, zij heeft een speciale Dementie-klok, maar doordat bovenaan vrij fors het jaartal staat, denk zij, dat het 20 uur 18 is en de klok niet deugt. Zodoende hoop ik, dat onze klok, digitaal het beter zal doen. Dag en nacht zichtbaar aan het hoofdeinde van z’n bed. We denken aan alles, maar ons brein werkt wel anders...
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten