Vandaag kom ik tot de ontdekking dat ik niet echt snugger ben. De rolstoel, die drie dagen in de week dienst doet, is een lastige. Anne loopt erg goed en zit nooit en te nimmer meer in de rolstoel. Maar de gewenning dat het ding mee moet, is er wel.
In de garage staat de rollator. Daar loopt ie mee. De rolstoel is ‘m vorige week al tegen z’n been gekomen in de bus. Bovendien is het kreng erg zwaar.
Anne wordt drie keer per week in een bus vervoerd naar de dagbesteding en dat doet ons erg goed.
Maar zou die rollator kunnen worden opgevouwen? Weet ik veel en ik weet niet veel.
De chauffeur kwam ons tegemoet en ik opperde m’n plan. Hij is meteen gaan kijken, of de rollator in elkaar zou kunnen. Dat ik met m’n stomme kop dat niet geprobeerd heb. Ik haal ‘m uit de garage en met één handgreep vouwt de chauffeur hem op. Zo eenvoudig. Geweldig, de rollator is geschikt.
Dit is dus de laatste keer, dat de rolstoel meegaat en dan gaat ie terug naar de Vegro. Hij staat me danig in de weg in de keuken. Er staat ook nog een levensgrote postoel, die nooit gebruikt wordt. In overleg doe ik dus beide de deur uit en krijgen we eindelijk weer wat ruimte.
Anne was zich al vroeg aan het scheren, maar is weer gaan liggen en pas toen ik beneden kwam, begon ons leven hier. De chauffeur rijdt tot bijna in de keuken, Anne stapt in en voor de laatste keer gaat de rolstoel erin en zwaaien maar.
Nu snel voor boodschappen, want deze ouwe mensen krijgen morgen bezoek. Laat ie fijn zijn. Jeugd over de vloer, dat lijkt mij een goed idee.
Die drie dagbestedingsdagen heb ik echt wel nodig om terug te veren van een dag en nacht dienst.
Anne is meestal een schat, soms niet; als alle dagen gelijk zouden zijn, zou dat ons leven maar saai maken.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten