Twintig over negen klopt er iemand op het raam. Ik kwam net van de gang met Anne’s jas, sjaal en pet. De chauffeur van het busje voor de dag-besteding. Opvang wil ik steeds melden, maar de echte naam is dus wel dag-besteding.
Normaal zitten we er klaar voor, maar onrustige Anne kreeg ik maar niet in de stoel en eindelijk zat ie even en werd wakker geschud. Wakker was ie al, maar dit overkomt ‘m nooit.
Het busje was ook niet te zien, stond bij de buren voor en volgens de chauffeur sloop hij naar de achterdeur. Vandaar dus.
Ik ging voor de eerste keer niet mee naar de bus. Dat voelt heel raar, maar ik wist, het was koud en ik had m’n jas niet aan en de haast was bij de chauffeur merkbaar. Het voelt ERG raar. Normaal let ik erop, dat ie de riem omdoet, de leuning naar beneden en nu stond ik voor het raam... De bus leek al vol. Ook dat is nooit zo. De mensjes zwaaiden allemaal naar mij, herkenning? Het lijkt wel zo. Ik zwaai met twee armen tegelijk terug, maar het voelt nog steeds niet zo goed. Waarom doe ik dan ook zo?
M’n boodschappen zijn alweer genoteerd, dus deze vrouw gaat, maar komt terug op dezelfde golflengte.
Héél stilletjes de boodschappen halen? Mooi niet, wat een drukte, maar wij redden het. De normale dingen zijn binnen en de Kerst vieren we bij Sonja, onze dochter uit duizenden.
‘t Is prachtig weer en ik heb al vaak huisarrest, dus een hapje, glas melk en snel weer op de fiets tot 3 uur. Zaaaaaaaaalig. Sorry Anne !!!!!
Ik hoop, dat ie het ook leuk heeft. We zijn beiden een beetje/erg moe aan het eind van dit jaar. Komt meer voor? Dacht ik al, gelukkig maar.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten