Normale tijd opgestaan en alles liep op rolletjes. Anne goed gemutst. Al was ie er aan toe. Z’n nieuwe koptelefoon mee. Horloge vindt hij nog steeds geweldig, zo mooi duidelijk. Een heel tevreden mens bracht ik naar het busje.
En nu ik, wat ga ik doen? Eerst een bakkie leut en dan op pad. Vandaag voelt zo goed.
Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit.
Maar, wat doe ik? Even snel het sauskommetje met jus buiten legen, blijf haken en gooi het over m’n rode broek. Beeeeehhhhh.
Haastige spoed en ik had mezelf nog wel zo beloofd rustig aan te doen.
Maar we blijven blij en vrolijk, beloofd.
Ongeveer om elf uur ben ik op de fiets gestapt en ik was om twee uur weer terug. Het was heerlijk.
Heel nieuwsgierig overal gekeken, nog een broek voor tien euro gekocht en zelfs nog boodschapjes. Niet veel, maar het scheelt een volgende keer weer.
Anne komt over ongeveer een uur thuis, ik hoop zo, dat ook hij een fijne/leuke dag had.
Tot dan...
Goed 4 uur was Anne weer thuis en we aten gezamenlijk een koekje en dronken thee. We nemen onze medicijnen en Anne vertelt, wat ze zoal gedaan hebben deze dag. Eigenlijk niks, volgens hem.
Maar dan grijp ik naar het velletje met bevindingen en lees, dat ze gesjoeld hebben. Hij denkt diep na en "Oh ja, gesjoeld." Het klopt.
Zo mooi, dat geschrevene door de leiding, deze keer Anneke. Bedankt maar weer.
Pas nog visite van Jan en Sonja, even geteut met z’n vieren en nu zijn ze weer onderweg naar Doorn. Ik durf niet te vragen, of ze willen melden, dat ze aangekomen zijn, maar had het wel graag gewild. Ik houd me in, knap hé?!!!
Ik ga zo de bahmi van de Chinees aanvullen met groente en gehakt en dan smullen we nogmaals van één portie bahmi. Wie doet je wat.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten