Donderdag, 20 december 2018

 

Het begin van donderdag is moeilijk, vooral omdat ik weet, dat het vandaag een vrije dag is.

De wekkers schreeuwden het uit om 8 uur, snel beiden tot stoppen gebracht. Ik sliep, meestal lig ik al te wachten.

Even bijkomen. Waarom 2 wekkers? Dan kan het niet mislukken, eentje hier bij m’n bed en eentje in de andere kamer, zodat ik eruit MOET om het lawaai te stoppen. Dan moet je wel wakker zijn, toch? 

Het blijft zo akelig donker ‘s morgens en ‘s avonds is het ook al vroeg donker. Daar krijg je echt geen energie van.

Maar vandaag is het een vrije dag. Anne is alweer lekker schoon, het ontbijt zit erin. Anne at een stukje kerststol extra. Lief hé van zo’n buurvrouw om dat aan ons te geven. Ze mag vaker komen, maar hoeft niets mee te nemen. Anne vond het gisteren zo leuk om haar van alles te vertellen. Ik snap dat niemand daar tijd voor heeft, maar ik zou zoooo gráág willen, dat mensen echt voor Anne komen. Hij is niet gek, hij is in de war.

 

Anne probeerde buiten de screens omhoog te doen. Misschien is hij het alweer vergeten, dan doe ik het alsnog. Maar hij was zo lief het aan te bieden. Eerst dacht ik, kan hij dat? Proberen mag, dacht ik even later.

We kunnen zelfs praten en niet over onnozele dingen, ik voel me zo gelukkig. Af en toe is het snoertje in z’n hoofd verbonden en dan eis ik het op, zeker weten. Ik zie en merk zelfs, dat hij het fijn vindt, mijn vertrouwen te hebben.

 

Pas een wandelingetje gemaakt; hij kiest zelf de route en rust op plekken die hij wil. Dat is ie al gewend. Bepaalde beslissingen mag ie zelf doen. Wat zeg ik? Moet ie doen.  Alleen als het in z’n nadeel is, breng ik een verbetering aan en leg het uit. Vandaag is er begrip van alle kanten, wat een fijne dag.

 

De kaartjes stromen binnen, toch houd ik me aan de afspraak met mezelf, dit jaar even niks. De Kerst voelt voor mij nu niet als een feest, maar meer als een vermoeiende bezigheid.

 

 

Anouk haar katje staat model.

eFVe