De hele week rond. Vandaag weer alle pillen in de doosjes voor de week, even lekker douchen, genieten van het ontbijt met roomboter. Oh jongens, wat hebben we het goed.
Al bijna weer koffietijd, wat zullen we als extra kiezen? We hebben nog een deel van de Kerstkrans, maar ook nog cocoscake. Aan Anne de keus.
Even een kop koffie met wat lekkers en relaxen.
Onderwijl haal ik de lade onder Anne’s bed tevoorschijn en bekijken we alvast wat foto’s. Er zit weinig volgorde in, maar dat hindert niet, Anne herkent bijna niks. Ik blijf steken in de namen van de prachtige plaatsen, waar we dus de foto’s maakten.
Ook veel foto’s met Sonja en de kinderen, zelfs Hans is nog in ons midden. Wat een leuke kinderen en wat een prachtige dochter.
Iedere vakantie in Portugal kwam Sonja met de kinderen een week, soms met en soms zonder Hans. Dan was er voor mij geen heimwee. Zes tot acht weken is lang hoor, zonder de kinderen en/of kleinkinderen.
We willen graag wandelen, maar het blijft sputteren/regenen, dus Anne doet z’n oefeningen in geval het vandaag niet meer lukt de buitenlucht in te gaan en ik ga maar weer breien aan de sjaal voor Anne.
Ik ben nog zo vol van de prachtige foto’s, een teken van ouderdom? I love it.
Ik ga weer breien, m’n rug verdraagt het niet langer.
Het was even droog, dus ik probeer Anne in de wandelstand te krijgen, maar na zijn oefeningen had ik al een voorgevoel, het wordt moeilijk.
“An, toe nou, schoenen aan”. Anne doet de schoenen aan, maar de verkeerde. Mij maakt dat niks uit, maar het is een kans om tijd te rekken? De goeie schoenen zijn aan, maar dan moet de bril nog in de doos en daarna nog in de la. Alsof ie nooit weer thuiskomt.
De WC, die moet nog bezocht, zelfs tot twee keer toe. De pet, waar is de pet. Ik vond de muts die voor z’n neus lag, ook goed, maar nee, de pet moest het zijn. Hij was zo traag als dikke stront. Er moest nog iets uit z’n tasje van de rollator naar de kamer en alles trager dan traag.
We doen de achterdeur open, ik zet de rollator naar buiten en voel al een drupje.
Hij heeft het gered, we zijn niet gegaan. Wel vroeg ik of ie z’n schoenen wel aan wilde houden, misschien lukt het vanmiddag nog. Ik ben benieuwd, het kan best zijn, terwijl ik dit intik, dat de schoenen alweer keurig achter op de mat staan. Jammer, maar helaas.
Inmiddels een broodje gegeten en volgens Anne blijft de lucht er lelijk uitzien. Ik kijk voor hem toch nog even die kant op en denk...Froukje, je kunt het schudden, er wordt vandaag niet gewandeld.
Toch fijn, dat morgen de dagbesteding wel doorgaat. Liesbeth doet de maandag heb ik me laten zeggen en Liesbeth, ik ben je dankbaar. Ik kom duidelijk frisse buitenlucht tekort. Morgen mag ik weer naar buiten.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten