Vrijdag, 21 december 2018

 

Vandaag weer een moeilijk begin. De kleding... Hij draagt sinds kort een colletje, maar in de nacht een sjaal om. Dat vond ik wel wat te gek. Dus mag ie de col aanhouden en dan ‘s morgens alles weer schoon en fris.

Vannacht schijnt ie het warmer gehad te hebben en de col kreeg de schuld. Geen col dus, maar dan wordt het een polo-shirt met korte mouwen, wel een vest erover.

Ik probeer het hem naar de zin te maken, maar vanmorgen is ie erg onzeker en volgens hem ben ik onredelijk. Ik zeg: “Sorry, Anne”. Maar dat werkt niet. Ik heb het verprutst. Ren naar boven voor het polo-shirt en kom terug...Anne heeft een bloedneus. Paniek en dat hoeft niet, ik druk z’n neus weer dicht, maar doe van alles fout. Anne toch, wat is m’n rol nu dan?

Ik krijg het dicht, de neus bloedt niet langer, maar het wordt niet beter tussen ons. De tijd gaat door en Anne wordt onrustig. Ik dus ook, want vanaf negen uur kunnen ze hem komen halen.

Ik zorg, dat alles in z’n tasje zit, hij roept om een kam, gelukkig had ik al nieuwe gekocht. Geen gezoek, een nieuwe kam dan maar.

Z’n kleding is gelukkig niet meer belangrijk en ik zie dat ie er goed uitziet. Alleen z’n haar is net zo wild als hij zelf is en zo lijkt ie dus op één of andere wijsgeer. Ik wil het te lijf gaan met gel, maar ik mag niks meer, dus doe een stap achteruit.

Samen wachten we op het busje. De hulp arriveert en begint boven, die kent de klappen van de zweep al.

Busje komt zo en inderdaad, de bus arriveert en ik breng Anne met rollator en al in de bus. Zorg dat ie de riem om doet; deze nieuwe chauffeur moet even aan mij wennen.

Ik doe wat ik doe en vraag niet waarom.

Ik zwaai hen na, werp nog een kushandje en krijg een royale kushand retour. Het ijs is gebroken. Maar het woord onredelijk blijft nog knagen. Het is waar, ik krijg een hekel aan mezelf. Maar vanmiddag is het feest.

Wordt vervolgd.

 

We werden heel goed ontvangen en zo ontmoette ik Anneke voor de eerste keer. Ik had al een voorstelling van haar gemaakt, maar die kwam niet echt overeen met de werkelijkheid. Anneke je zit er nu in hoor, in m’n systeem.

Met de hele groep en aanhang verdwenen we naar de grote zaal, waar ene Liesbeth (Barkhof?) al achter de piano de eerste noten speelde. Ik kon haar niet goed zien, net dat hoofdje er bovenuit. Maar ze ontkwam niet aan een introductie en moest even staan. Wij klappen natuurlijk.

Een gedrukt werkje met liedjes van en uit m’n jeugd, de herinneringen kwamen naar boven op een paar liedjes na, de rest zongen we, op Anne na, alle drie mee.

Vlak bij ons in een hoekje zat een meneer met een sublieme stem, die mij deed zwijgen. Zooo mooi, wat zong die man mooi. Ik ben later even naar hem toegegaan om hem dat te vertellen en wat zei die beste meneer? “Ik heb er geen CD van”. Lachen natuurlijk. Ik zei: “Ik zou de eerste zijn, die ‘m zou kopen”.

De muzikale Liesbeth kroop achter de piano vandaan en pakte haar gitaar en dat vond ik echt geweldig. Dat deed ze héél goed. Daarin speelt natuurlijk mee, dat gitaarmuziek mijn hart heeft gestolen. Liesbeth nogwat, je bent een kanjer, laat dat gezegd zijn.

De dag die zo moeilijk begon was een halve slag gedraaid en maakte mijn/onze dag tot een groot succes.

Dankjewel Vierackers Donk. Mijn dank is groot en gaat uit naar Liesbeth en Anneke.

Oh ja, wat ik ook leuk vond, ik heb Jelle ontmoet. De jongen van het fietsen, die Jelle maakt mijn Anne daar zo blij mee; dankjewel Jelle.

eFVe