We willen nog zoveel, maar kunnen we het ook? Laten we eens net doen of het zo is, we kunnen het.
Wat kunnen we? Er blijft veel liggen, wat anders in een handomdraai zou zijn geregeld. Wat doen we? De puzzel van de krant in ieder geval iedere dag, maar de krant lees ik in een poep en een scheet uit. Weet ik dan alles? Alles te weten maakt ook niet gelukkig, ik lees me er snel doorheen, lees de koppen en als het over Assen gaat, duik ik erin. Dat MOET ik weten, toch?
Anne leest weer andere dingen, onze interesses liggen ver uit elkaar.
En wat willen we nog meer? Oud worden? Dat zijn we al. Gezond oud worden? Dat redden we niet meer. De aftakeling is al begonnen.
Wandelen? Dat kan ik nog alleen. Fietsen? Ook dat kan ik nog alleen.
Zijn we triest? Dat nog net niet. We kijken TV en kunnen ons in sommige programma’s goed vinden. Het vervelende is, dat we wel heel verschillend zijn, maar ruzie maken we nooit. Ik win. Dat klinkt niet leuk, maar zo is het wel meestal. Alleen de sport, dan wint Anne, dat vind ik zo fijn voor hem. Dat is dan weer lief van mij. Zo komen we elkaar tegemoet.
Willen we nog met vakantie? Nee. Kort en krachtig nee.
We doen het ermee, meer is er niet. We kijken terug naar een mooi leven. Jaren met de sleurhut naar Portugal geweest. De dagboeken doen Anne goed, dan beleeft hij het nog weer. Zelfs ik ben niet vies van het lezen van m’n zelf geschreven dagboeken en geniet met al die herinneringen van toen.
Ach, ons leven was zo gek nog niet. Ik was 17 jaar toen we de strijd begonnen en ben nu 80+, is dat niet een geweldige tijd? Volgend jaar is deze man al 65 jaar mijn maatje. Ik kende hem zelfs al 2 jaren eerder.
Wat is mijn wens? Dat we tegelijk het hoekje om gaan, maar weet eigenlijk wel zeker, dat zal niet gebeuren. Maar hopen mag en daar begin ik dan nu mee.
Ik hoop met grote hopen.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten