Toen we hier kwamen wonen, was dit een gloednieuwe wijk. De hele buurt bestond uit eerste bewoners en dat voelde heel goed. Wij hadden een dochtertje van nog geen 2 jaar en zo waren er nog een aantal met één of twee kinderen en sommige nog zonder.
We groeiden met elkaar op en zagen onze kinderen groot worden en spelen met elkaar. Wij als huisvrouwen dronken bepaalde dagen koffie met elkaar en bij ziekte kwam er een legertje de klussen en de oppas regelen. Als ik terug kijk, was dat een gouden tijd. Iedereen stond klaar voor iedereen.
Jaren ging dat zo door. Maar dan ineens komt de klad erin. Er komen andere mensen wonen en niet iedereen accepteerde de vrolijkheid in de buurt en wilde niet aansluiten. Alles mag, niks moet.
Na verloop van tijd is iedereen al van buurt veranderd en wonen wij als enige mensen nog hier en hebben het zien gebeuren.
Nu verhuizen we niet meer en zullen het hier wel uitzitten met wat hulp hier en daar.
Toevallig was hier een wijkverpleegster, Mirjam genaamd, en zo kwamen tot dit gesprek. Ik moest er wat over kwijt, misschien is het heimwee? We waren jong en wilden nog zoveel.
Nu zijn we oud en willen nog zoveel en lukt het niet meer. Dat kun je niet inschatten, als je nog jong bent. Dus toch heimwee ontdek ik bij mezelf.
Ik noem het toch maar herinneringen. Mooie herinneringen. Toekomst is er niet meer, dus dan maar in het verleden duiken. Dankje Mirjam, door jou kwam ik hiertoe.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten