Zoals vanmorgen. Deze vrouw wast haar man. Niet in z’n volle lengte, maar het bovendeel. De rest doet een deskundige.
Deze keer neemt Anne plaats en ik bereid me voor. Hij werkt niet echt mee en is bang voor zeep in z’n ogen, denk ik. Dat was gisteren, toen liet de was-dame het wassen door hem zelf doen, z’n gezicht en nek. Dat kan ie niet meer, dus riep ik alweer vanuit de kamer, maar te laat. Het zeep zat in z’n ogen.
Dat was niet best, alles niet meer echt snappen, maakt alles ook erger en onrustiger.
Maar vanmorgen was de angst weer zichtbaar en ik zeg hem: ”Anne, ik ben het, je meisje. Ik ben Froukje Vogelsang”. Hij kijkt me aan en zegt: “Oh ja...”. Woorden vol betekenis.
Samen hebben we gelachen en ik mocht m’n gang gaan, het vertrouwen was er weer.
Die momenten koester ik. Dan is ie weer echt mijn enige echte troel.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten