Vraag niet hoe, de rustpauzes waren in grote getale aanwezig. Maar dat mag ‘m niks deren. We kunnen nu naar waarheid aan onze fysio-therapeute vertellen, dat we iedere dag de kuierlatten aan hadden.
Vanmorgen was een ander verhaal. Hoe het kan, vertel het mij. De tafel in de keuken kleefde aan alle kanten. Ik kan me herinneren, daar stond het hoestdrankje en een lepel. Is dus niet goed gelukt.
Gelukkig zag ik nog op tijd, op de stoel stond zowaar een plasje van dat kleverige goedje. En dan te weten, dat het was-dag is en Anne met z’n blote togus op die stoel komt te zitten. Lekker? Ik dacht het niet, maar moeke heeft het weer opgelost.
Tsjerk kwam z’n opwachting maken. Een praktische vent en ook nog een aardige, hij waste Anne en dronk een kopje koffie mee.
Anne vindt, dat ie geweldig handig is, dus hij mag blijven komen. Ik val voor z’n bruine ogen, dus ook van mij is ie welkom.
Daarna dus de wandeling, maar dat viel vies tegen. We zijn er weer, dus niet klagen, maar dragen.
Ik ben toch trots op die ouwe van mij.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten