Vandaag een prut-begin. We starten normaal, ik maak Anne klaar, gewassen en later zelfs scheren en voedt hem. Hij vraagt hoe laat het is en ik zeg zonder nadenken, dat ie nog tijd genoeg heeft.
Daar begint de ellende, alles gaat fout, eten lukt niet meer, scheren doe ik dus snel. Maar het leed is geschied, Anne weet, dat ie weer moet.
Vertelt, dat ie vannacht zo benauwd was. De angst is erger dan de kwaal, doet snel nog een seretidespray in de zak. Ik geef hem ruimschoots zakdoeken mee, maar Anne kan niks meer.
Ik vraag of het aan mij ligt en verdwijn naar boven. Ik heb nog zat te doen. Bed verschonen etc.. In ieder geval niet meegaan in de pijn, die er misschien helemaal niet is.
Z’n jas is spoorloos, maar dan ook echt. Is niet opgevallen, jassen dragen we de laatste dagen immers niet. Gelukkig nog een oud pas gewassen jack.
Toch ga ik even op zoek, misschien in de schuur? Nee niks, dan de garage en Anne komt naar buiten en roept dat ze er zijn. De bus met de mensen voor de dagopvang. Ik zeg: “Oké, je bent er, ik kom zo”.
Er is niks in de garage en Anne doet ineens geen stap meer en zit in de rolstoel. Ik rij ‘m met alle pit die ik in me heb naar de bus en ook dan valt het Anne zwaar het trappetje op te komen. Ik roep gelijk, dat ie niet fit is en ze helpen hem.
Toch ben ik zooooo blij, hij is even weg. Ik mag janken, schreeuwen en uiteindelijk blij zijn.
Aan tafel heb ik ‘m zelfs gevraagd, of het aan mij lag, dat het zo slecht ging, want dan zou ik ‘m niet langer thuis kunnen hebben. Oh nee, dat was het niet. Het werd er wel een beetje vriendelijker door, dus spijt heb ik niet van die vraag.
Ik stop, ga bedden verschonen. De was draait en het is mooi weer.
Even een klein vervolg. Belde met de opvang, vroeg naar z’n jas en natuurlijk naar hemzelf. Met hem gaat het geweldig goed, zit met een big-smile en de jas is terecht. Dankje Liesbeth, vanmorgen was het een heel ander verhaal, maar we houden het maar zo. Ik ben weer tevreden, blij is een ander woord.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten