Mijn man, lees goed, 86 jaar gaat 2 dagen per week naar een opvang voor gezelligheid en met andere mensen de tijd doorbrengen. Gaat...schrijf ik? Het is hem al gelukt af en toe er niet naartoe te hoeven, door mij te laten denken, dat het niet zo goed gaat. Ik trap daarin, stom, maar toch doe ik dat.
Vandaag was de Fysiotherapeute er en zij vroeg ernaar. Hoe hij het vond en wat ze deden. En wat zegt die ouwe knar van mij? “Ach, allemaal ouwe mensen”. Ik weet, hij heeft niet zo’n behoefte om van huis te gaan, maar als ie terugkomt van zo’n dag, is ie opgewekt en blij en ik ook en doen we het weer reuze goed samen, ik bedoel, we waarderen elkaar dan weer voor de volle 100%.
Tegenwoordig reageer ik niet op kleine moeilijkheidjes en help hem zich gereed te maken voor die dag en laat me niet leiden door zuchten en kreunen. Ik geef toe, ik vind het moeilijk, maar voor ons beider welzijn moet het zo.
Maar ja: “Die ouwe mensen!”.
Tegenwoordig gaat die man van mij naar een ander adres, beter passend bij hem en daar doen ze van alles en heeft ie zelfs gefietst. Wel samen in zo’n dubbel geval, maar toch....dat vond ie geweldig en ik ook.
Hier past ie beter, geen ouwe men sen, maar andere mensen.
Binnenkort gaat ie een dag meer, dus geen 2, maar 3 dagen. Ik kan ‘m niet echt bezighouden, daar zijn ze gespecialiseerd.
Ouwe mensen, jaja...
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten