Ik hoop het. Gisteren moest ik van alles. Het grootste deel ging goed, maar ook kleding wat terug moest, verkeerde maat. Dat was eigenlijk een luxe, mocht ik weer de fiets pakken en gaan met die banaan.
Vandaag moet ik niets, maar mag ik wel iets? Ik neem het wel aan en probeer de laatste nazomerzonnestralen mee te pikken. Een boodschapje kan geen kwaad, een doel hebben is mijn idee. Ik ben erg praktisch.
De was hangt weer en dat zijn blijvertjes, er wacht alvast weer een wasmand vol op mijn was-prestaties. De machine doet z’n werk en ik ben dik tevreden.
Morgen gaat Anne voor de eerste keer naar een andere dagopvang. Dat vind ik weer reuze spannend en bouw nu alvast weer wat energie op om dat aan te kunnen.
Voor Anne zelf? Pas morgenvroeg merk ik dat. We noemen niet zoveel in het voren, want dan draaien we onrustige nachten.
Ik heb alle vertrouwen in de beide dames van de volgende opvang. Eentje zelfs ontmoet. De ander klonk per telefoon ook als een prima-mens. We doen allemaal ons best om de laatste tijd mijn tere Anne een goeie tijd te bezorgen. Of hij het zelf allemaal doorheeft? Vast niet, iedere dag zijn er wel moeilijkheden rondom hem en zelden denkt en is hij positief. Daar blijven we ons best voor doen.
En ik??? Dat schreef ik al, ik pik de vitaminen vanmiddag even op om eruit te vluchten. Dan ben ik er weer en mag de hele wereld op mij leunen, maar het liefst ondersteun ik natuurlijk mijn enige echte Anne.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten